Mensenrechten en vooroordelen

De Spits van 07/11/2006 gaf op blz. 10 een paginagrote 'advertentie' met daarop deze foto van 4 Latijns-Amerikaanse travestieten (afgaande op het bijschrift). De foto was gemaakt door Martin Wiersma in het kader van het project HUMANFIGHTS dat de actuele en wereldwijde schending van de Rechten van de Mens op een aansprekende manier bij een groot, breed en vooral jong publiek onder de aandacht wil brengen. De opbrengst van de werken gaat, aldus de tekst, naar Amnesty International. In het kadertje FACTS werden gegevens over discriminatie van homo's en het homohuwelijk vermeld.







Wat mij stoorde aan het geheel was dat men kans zag in kort bestek op indringende wijze alle mogelijke vooroordelen over travestieten te bevestigen en te presenteren als vanzelfsprekende zaken. Ik stuurde daarom de onderstaande reactie in naar de site van Spits.



--------------------
Fotograaf Martin Wiersma wil de rauwe werkelijkheid tonen en denkt dat hij daarvoor naar Latijns-Amerika moet. Of de foto staat Pablo/Vanessa met 3 collega's. Hij/zij is hoer, travestiet en homo. Een jaar later is Vanesso dood: aids!

Het is allemaal heel triest. Maar wat heeft dit nu precies met mensenrechten te maken? En waarom moet die foto uit Latijns-Amerika komen? En waarom moeten in kort bestek alle mogelijke vooroordelen over travestie ook nog even bevestigd worden?

Beste Martin, als je graag een rauwe foto wil laten zien met een zielig verhaaltje over een trans of travo kun je het ook wel wat dichter bij huis zoeken. In Amsterdam bijvoorbeeld.. En met wat geduld kun je dan een vermoorde trans of travo laten zien. Wel zo spannend! En heel wat meer gerelateerd aan mensenrechten: namelijk het recht om te leven en niet vermoord te worden ook al zie je er dan misschien wat anders uit. En akelig veel dichter bij huis!

Maar misschien Martin kun je nog gemakkelijker een foto maken van een van die 200.000 gewone Nederlandse mannen die niet voor hoer spelen, die niet homoseksueel zijn, maar die wel die ''vreemde'' behoefte hebben om zo af en toe vrouwenkleren aan te trekken. En die dat niet durven te vertellen, vaak niet eens aan hun eigen vrouw omdat ze terecht bang zijn voor discrimatie en sociale uitsluiting.

En Martin, als je dan ook nog de moeite neemt een paar jaar te wachten, is de kans groot dat je bij de foto kunt zetten dat ''Jeanette'' of hoe ze ook als vrouw heette, er niet meer is, omdat ze het tenslotte niet meer zag zitten.

Voor al die dingen, beste Martin, hoef je helemaal niet naar Latijns-Amerika. Je kunt ze gewoon hier vinden. In je eigen fijne kikkerlandje. Vast en zeker zit er in je eigen leuke straatje op zijn minst één en misschien wel meer dan één van die gewone Nederlandse mannen met die ''vreemde'' behoefte.

Maar misschien, Martin, heb je daar als fotograaf ook wel niets aan, want de meeste van die brave Nederlandse mannen durven je het niet te vertellen en ze durven zeker niet in een uitdagende houding op straat te poseren zoals ze daar in Latijns-Amerika wel durven. Want wat zouden de buren dan wel niet zeggen?

In dat geval, Martin, mail je mij maar, want ik ben één van die 200.000 gewone Nederlandse mannen met die ''vreemde'' behoefte en als het om een nuttig doel gaat, durf ik toevallig heel veel.

En of die behoefte zo vreemd is, weet ik eigenlijk ook niet. Mijn vrouw loopt meestal in broeken. Ze heeft een onweerstaanbare drang daartoe. Vroeger vonden de mensen dat niet kunnen voor een vrouw. Nu maakt niemand zich er meer druk over.

Het lijkt allemaal zo ontzettend simpel, maar voorlopig zijn vrouwenkleren voor Nederlandse mannen nog een groot taboe dat verdedigd wordt met sociale uitsluiting, schelden, pesten, discriminatie, ontslag, echtscheiding en dat tenslotte helaas maar al te vaak leidt tot depressies en zelfmoord.

Probeer wat te doen tegen sexe-discriminatie, maar begin gerust in eigen land!
--------------------------