Is travestie behandelbaar? -- Discussie

Op Mailgate vond ik in nl.support.travestie de onderstaande discussie over de vraag of travestie behandelbaar is. Enkele namen heb ik aangepast. Enkele voor mijn doel mindere relevante passages heb ik weggelaten.

---------------------------
Sinds mijn puberteit (nu weer zo'n twintig jaar geleden) ben ik mij bewust van mijn travestiegevoelens. Terugkijkend kan ik zeggen dat ik weinig periodes heb gehad dat ik echt er onder gebukt ben gegaan. Ik heb wel eens [een] keer de "de hele handel" in een container gegooid, maar over het algmeen heb ik mijn travestie altijd geaccepteerd.

Zo ook toen mijn relatie serieus begon te worden en daarom heb ik mijn vriendin erover verteld. In eerste instantie was zij [akkoord]. Echter tien (!) jaar later is de relatie er toch op stuk gelopen.

De drie volgende jaren ben ik steeds verder gegaan op het pad van de travestie. Maar nu vind ik mijzelf terug op een kruispunt. Kort gezegd: ik wil niet nog een keer een relatie zo beëindigd zien en ik wil de mogelijkheid onderzoeken om mij te laten behandelen voor travestie.


Peter
---------------------------


Die zelfde dag nog reageert Taco.
---------------------------
Ervaring heb ik er zelf niet mee, maar ik denk dat je vooral moet letten op wie je vertrouwt. dus als je het goed met je huisarts kunt vinden, zou die je misschien op weg kunnen helpen.

Of travestie te genezen is, weet ik niet. Ik heb daar namelijk nooit echt over nagedacht omdat het me eigenlijk wel een goeie manier van leven lijkt.

Taco
---------------------------


Ook op 16 februari 2001 reageert Annet.
---------------------------
Hallo Peter,

Het antwoord is simpelweg : nee. Als de gevestigde hulpverlening ergens geen raad mee weet, is het met travestie; laat staan met transgender-gevoelens.

Dat is nog erger dan een keer "de hele handel" in de container gooien. Je gooit jezelf in de container. Want, als travestie/transgender-zijn een deel is van je individualiteit, als het een authentiek deel van je bestaan is, kun je je integriteit niet verminken. Ik geloof ook niet dat je dat zou willen.

Het is heel triest als goede relaties stuklopen op een overtrokken idee-fix van gepolariseerde mannetjes-vrouwtjes tegenstellingen. Alleen, dat kun je toch niet veranderen, hoe graag je dat ook wilt en hoe lief de ander je ook is, door je eigen integriteit op te offeren. Ik weet het. Makkelijk is het niet. Ik wou dat ik andere raad kon geven.

Kijk eens, als je dat al niet gedaan hebt, in de studie van Paul Vennix: "Travestie in Nederland en Vlaanderen".

Ik wens je veel wijsheid en alle goeds.

Annet.
---------------------------


Ook nog op 16 februari 2001 reageert Marianne.
---------------------------
Hoi Peter,

Ik heb ook perioden gehad dat ik me op een kruispunt bevond. Ik wist dan ook niet welke kant ik op zou moeten. Verschil tussen jou en mij is dat er bij mij geen partner in het spel die het al of niet zou moeten weten.

Is travestie niet iets wat in je zit, net zoals - vergeef me de vergelijking - bijvoorbeeld homofilie. Ook in die groep zijn er mensen die daar liever vanaf willen. Is dat behandelbaar. Nee, ik denk het niet. Het zit volgens mij in je genen...

Marianne
--------------------------


Op 17 februari 2001 reageert Sabine.
---------------------------
De vraag of travestie behandelbaar is, suggereert dat je er ongelukkig mee bent. Voor zover ik weet is er geen behandeling. Anton Verschoor, een oud-psycholoog van het gender-team van de vu, heeft eens geschreven: travestie is geen probleem, het is de omgeving die er een probleem van maakt. Als dat waar is zou dus je hele omgeving in behandeling moeten, en niet jij.

(...)

Succes! Love,

Sabine
--------------------------


Ook op 17 februari 2001 reageert Teddy.
--------------------------
Travestie gaat nooit meer over. Nooit. Je hoeft het niet te proberen Peter. Medisch heeft men geconcludeerd, dat het geen ziekte is. Er is geen remedie voor. Naar mijn meining is het juist een talent. Wel een lastig talent, oke. Er bestaat geen anti-pil. (Vreselijk om te slikken trouwens lijkt me). Mensen, die voor travestie geholpen worden zijn alleen mensen, die door travestie psychische problemen hebben opgelopen, maar ervan af? Nee! Mocht je er psychisch van onderdoor gaan, wat ik bij jou niet geloof, zit je nog met het probleem, dat vele hulpverleners over travestie van toeten nog blazen weten.

Teddy
--------------------------


Op de bovenstaande reacties antwoordt Peter op 19 februari 2001.
--------------------------
Ongelukkig [zijn met travestie] is niet het juiste woord. Ik zie het meer als een beperking waarmee ik moet leren omgaan. En momenteel ben ik de verschillende mogelijkheden daartoe aan het (her)overwegen.

De afgelopen twee decennia ben ik de weg van acceptatie gevolgd: ik heb mijn travestie een plek in mijn leven gegeven, er mee geëxperimenteerd, en geprobeerd een balans te vinden. Ik heb daarbij voornamelijk positieve maar ook negatieve ervaringen opgedaan, waaronder het stuklopen van mijn relatie.

Dat is vervelend maar niet iets waarover ik mijzelf diep ongelukkig voel. Gedane zaken nemen geen keer. Ik probeer altijd dat te doen wat op het moment het beste voor mij lijkt. Ik maak mijzelf nu ook geen verwijten achteraf ("had ik maar...", "het was beter geweest als ik nooit...").

Het is wel zo dat ik mij afvraag of dat wat toen het beste voor mij was (nl. acceptatie) nog steeds het beste voor mij is. Noem het maar een herijking. Ik heb echter geen enkele ervaring met het "behandel" alternatief en vandaar mijn vraag in de nieuwsgroep.

(...)

Peter
--------------------------


Even later vult Peter dit nog aan.
--------------------------
In een reactie per email stelde iemand dat travestie niet te vergelijken is met een drugsverslaving. Ik vroeg mij direct af 'waarom niet?' want ik zie veel overkomsten.

Zo zie ik over de jaren bij mezelf een toegenomen afhankelijkheid. Ook de wijze waarop de traveste zich uit groeide in "heftigheid": eerst was een fantasie genoeg, toen moest er alleen en voorzicht geëxperimenteerd worden, en vervolgens was er het verlangen om er anderen bij te betrekken.

Daarnaast waren er de periodes van verzet, het uiteindelijke toegeven aan de drang en de spijt achteraf.

Met name die oplopende trap van uitingsvormen maakt dat ik mij afvraag of je die trap ook weer zou kunnen aflopen, eventueel met begeleiding.

Peter
--------------------------

Hierna volgen twee reacties van Peter die ik hier weglaat. Daarna reageert hij op een opmerkingen die ik hier niet-cursief geef voorafgegaan door een '>'.
--------------------------
>Er bestaat geen anti-pil. (Vreselijk om te slikken trouwens lijkt me).
Dit is een gedachtenexperiment dat ik wel eens uitvoer. Stel er bestaat een pil, ('paratvnol' of zo) die gegarandeerd je travestiegevoelens doet verdwijnen, zou ik die pil slikken? Tot een paar jaar terug zou ik zonder meer 'nee, beslist niet' ge-antwoord hebben. Nu ben ik minder zeker.

Peter
--------------------------


Op 19 februari reageert Nicole.
--------------------------
Ook ik heb aan den lijve ervaren dat je travestie gevoelens niet te 'genezen' zijn. Je vraagt naar ervaringen bij hulpverleners. Misschien heb je aan het volgende iets en misschien herkent iemand zich hier ook in. Ik ben nu 45 jaar en ben vrij jong getrouwd, toen ik 21 was. Vanaf mijn prille jeugd had ik behoefte mij te kleden in dameskleding, maar ik wist niet wat dit was.

Uiteindelijk heb ik het, nu zo'n elf jaar geleden verteld aam mijn vrouw. Hierna volgde een moeilijke periode van enkele maanden in ons huwelijk. Mijn vrouw wist totaal niet wat travestie was. Uiteindelijk heeft ze begrip voor mijn gevoelens en verlangens getoond en dit in eerste instantie, ik zal het maar 'getolereerd' noemen. Voor mij was dit voldoende. Ik hoefde niet zo stiekum meer te doen en kleding te verstoppen.

Toch is er hierna weer een behoorlijke dip geweest. In die tijd ben ik bij het Riagg terecht gekomen. Door bepaalde omstandigheden had ik het op mijn werk totaal niet meer naar mijn zin en ik kon dit niet verwerken. Hierdoor werd het gezinsleven ook negatief beïnvloed en zocht ik mijn vlucht in het verkleden. Ik vergat daarbij totaal het gezinsleven. Dit botste enorm en het 'gedogen' van mijn vrouw sloeg om in afkeer. Een heel goede vriend van ons, die van alles op de hoogte was heeft mij toen geadviseerd professionele hulp te zoeken. Via de huisarts ben ik bij het Riagg terecht gekomen.

De psycholoog zei dat er maar weinig kennis van travestie binnen het Riagg aanwezig was. Ik heb enorm in hem gewaardeerd dat hij geen enkele moeite deed om mijn travestie aan de kaak te stellen, maar hij stuurde aan op herstel van de normale relatiebanden, waarin ook de travestie een plaatsje kon hebben. Dit is nu bijna twee jaar geleden.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

Nicole
--------------------------

Tot zover deze discussie. Ik denk dat deze discussie nog steeds actueel is. Mensen raken snel en gemakkelijk aan travestie 'verslaafd', maar is het ook mogelijk er weer van af te komen? In de volgende notitie ga ik op dit probleem verder in.