Waarom zien we zo weinig travestieten?

Nederland telt naar schatting gebaseerd op het laatste grote seksuologische onderzoek een 5% mannen die op een of andere manier aan travestie doen. Dat is in verhouding een gigantisch deel van de mannelijke bevolking. Toch zie je ze vrijwel nooit. Hoe kan dat?

Het doet me denken aan de homoseksuelen in Iran die er niet zouden zijn. Als je hier zou rondkijken, zou je denken dat travestie amper voorkomt. Toch zijn we al een stapje verder omdat we nu weten dat ze er wel zijn, maar zich overwegend niet laten zien. Merkwaardig genoeg zie je veel vaker transen dan travestieten, hoewel er in verhouding veel minder transen zijn.

In overgrote meerderheid slagen travestieten er niet in de overstap naar de publieke wereld te maken. Misschien willen ze ook wel helemaal niet. Misschien zijn ze perfect tevreden in hun verborgen wereld. Maar voor het kleine aantal dapperen dat tenslotte de neus in de grote, boze wereld durft te laten zien, is het uiterlijk heel bepalend.

Ik heb dat vroeger zelf wel met verschillende outfits uitgeprobeerd. Als mensen je niet kennen is de zaak dan simpel: het uiterlijk bepaalt de reacties. Zie je er goed uit, dan is het fun. Zie je er wat minder geslaagd uit, dan is het uit met de fun. Uiterlijk is alles. Tenminste in dit opzicht.

T's weten dat ook. Ze hebben het over: 'Er acceptabel uitzien' en over: 'Passabel zijn.' Maar juist dat uiterlijk blijft vaak heel lastig.

Waarom dat uiterlijk zo lastig is, is iets, waar eigenlijk nooit iemand hardop nadenkt. Ik zie drie redenen.
1. Mannen hebben het verkeerde lichaam. Ze hebben soms duidelijk mannelijke trekken. Dat is begrijpelijk, maar voor deze rol is dat lastig.
2. Mannen missen de jarenlange ervaring, die vrouwen wel hebben. Denk aan kleden, opmaken, zich presenteren.

Maar zelfs als je rekening probeert te houden met die 2 factoren, lijkt er nog iets te missen. Vaak is er nog een derde factor in het spel, lijkt het. T's hebben vaak het verkeerde uitgangspunt, de verkeerde attitude om met succes in de publieke wereld te kunnen optreden. Ze zijn opgegroeid in een andere wereld, die haaks staat op die publieke wereld. In de publieke wereld gaat het erom hoe je overkomt. Niet om wat je bent of wat je voelt. Voor veel t's is die simpele stelling gewoon niet te bevatten. Om die stelling te accepteren zouden ze hun denken zo fundamenteel moeten bijstellen dat ze er nog maar liever even mee wachten.


Mijn vorige notitie sloot ik af met het onderstaande.
---------------
7. De t moet leren een show-girl te worden. Probeer te zorgen voor een mooi, leuk, apart, verzorgd en spannend uiterlijk. Veel travestie is niet mooi. In de verborgen wereld geeft dat niet, in de publieke wereld wel. De vrouw kan hierbij mogelijk helpen, maar dit is ook iets dat de man zichzelf nadrukkelijk als doel moet stellen. In mijn volgende notitie werk ik dit punt verder uit.
---------------


Een man die er als vrouw leuk uitziet, heeft een groot voordeel. De mensen om hem heen zijn geneigd een vrouw in hem te zien en vinden het gegeven dat hij man is, niet erg, maar eerder leuk. Een man die er niet uitziet (ook al ziet hij dat zelf misschien anders), heeft het veel moeilijker. Hoe gemakkelijk de sociale omgeving travestie accepteert, hangt dus sterk af van het gepresenteerde uiterlijk. Het uiterlijk bepaalt.

Deze tip lijkt misschien een open deur. Toch is dit voor veel t´s niet vanzelfsprekend. Zij vinden dat de wereld hen maar moet accepteren in de kleding waarin zij zich het prettigst voelen. Het resultaat is vaak wat moeizaam. De t voelt zich niet echt fijn, voor zijn sociale omgeving is het belastend en voor de rest van de wereld is het niet echt stimulerend. Het Amsterdamse voorbeeld liet dit ook zien. Niemand voelde zich er kennelijk echt gelukkig mee.

Het grote probleem is dat veel t´s de verkeerde instelling hebben ontwikkeld. De t´s zijn opgegroeid in de verborgen wereld en hebben daar geleerd dat ze met kleding een bepaald gevoel bij zichzelf kunnen oproepen. Verder hebben ze geleerd dat alleen hun oordeel over die kleding telt. Door deze 'training' zijn t´s sterk gericht op het emotionele effect van de kleding op zichzelf en hebben ze weinig interesse in het emotionele effect van hun kleding op anderen. T´s verschillen op dit punt duidelijk van echte vrouwen die meestal sterk gericht zijn op het sociale effect van hun kleding. Dit geldt ook en misschien wel in versterkte mate voor t´s die zichzelf vrouw voelen. Zij zijn immers sterk gericht op hun gevoel en minder sterk op hun uiterlijk.

Een bepaalde groep t´s wijkt in dit opzicht wel positief af. Dit zijn de show-girls. Show-girls zijn mannen die zich als vrouw verkleden voor publiek zonder dat verkleden zelf als seksueel opwindend te ervaren. Show-girls kunnen homoseksueel zijn (ze trekken gemakkelijk mannen aan), maar kunnen ook heteroseksueel zijn. De echte show-girl besteedt veel tijd en moeite aan haar uiterlijk en is ook bereid het nodige ongemak op de koop toe te nemen. Show-girls ontlenen hun kick volledig aan de reacties van het publiek. De kleding zelf heeft voor hen geen speciale, emotionele betekenis. Zij zoeken de aandacht, de bewondering, het applaus. Zodra het publiek weg is, worden daarna eerst de vaak ongemakkelijke kleren uitgetrokken. Dit in contrast met normale travestie: daar wordt de vrouwenkleding meestal gedragen zonder publiek en uitgetrokken zodra men zich in publiek begeeft.

Mijn punt hier is dat iedere t op zijn minst een beetje 'show-girl' moet worden om zich in de publieke wereld echt fijn te kunnen voelen. Alleen: een beetje show-girl bestaat eigenlijk niet. Of je bent het, of je bent het niet. Of je doet het, of je doet het niet.

Dit geeft overigens niet aan welk effect iemand precies moet nastreven op het publiek. Sommige show-girls kleden zich zeer bizar. Andere show-girls streven meer naar een positief vrouwbeeld. Ook kan men een karikaturaal vrouwbeeld neerzetten. De betrokken t moet dat zelf invullen.

In feite betekent dat, dat de t een gigantische overstap moet maken zodra zij de publieke wereld instapt. De verborgen wereld was weinig werk (het verkleden kwam niet zo precies), het was ontspannend, voorspelbaar, veilig, opwindend en bevredigend. De t bepaalde zelf of een 'creatie' geslaagd was. Het was kortom: weinig werk en veel lol. In de publieke wereld waarin de t zich tenslotte waagt, is alles totaal anders. Het uiterlijk is veel werk en komt erg precies. Het is niet ontspannend, maar juist spannend, zoals ieder optreden met publiek spannend is. De onverwachte contacten die plaatsvinden, soms leuke, soms minder leuke, maken het onvoorspelbaar. Het is niet veilig. Nee, het blijft juist, ondanks alle mogelijke ervaring, gevaarlijk. Vervolgens bepaalt niet de t zelf maar het publiek of het optreden een succes was. De bevrediging bestaat tenslotte alleen uit wat aandacht, soms wat applaus, wat leuke en soms vervelende reacties en contacten. Kortom: veel werk, en ogenschijnlijk weinig lol. De publieke wereld is voor een t die de verborgen wereld gewend is, op zijn minst een koude douche. Vaak is het een plek waar zij zich tenslotte toch niet echt thuis voelt. Om allerhande redenen is dat een slechte zaak. Ik denk dat t's in dit opzicht nog veel kunnen leren van sommige vrouwen.