Waarom een crash course 'VROUW WORDEN'?

Het is al weer een hele tijd geleden dat een boomlange kerel zich door de dichte menigte van het Pakhuis een weg naar mij toe baande. Het grootste deel van het publiek leek meer dronken dan leuk en ik vroeg me vertwijfeld af, hoe iemand zo gek kon zijn om zich 6 uur lang te verkleden en op te maken voor een wanhopig publiek als dit. De kerel stelde zich voor als Edmund. Edmund vond me mooi en zei dat ook ronduit. Meestal voorspelt dat weinig goeds, maar bij Edmund zat de vork anders in de steel. Het leek hem fantastisch er ook eens een keer zo uit te zien. Konden we daar niet eens over praten? De volgende ochtend stond Edmund met zijn twee vrienden voor de deur. Zonder pruik en zonder make-up zag ik er nu aanmerkelijk minder flitsend uit en dat kon ik ook merken aan hun reacties. We dronken koffie in de tuin.

Kon ik Edmund helpen? Ik legde uit dat het allemaal een stuk minder simpel is, dan je denkt als je het ziet. Je ziet iets, dat er leuk uitziet en je denkt: dat wil ik ook. Wat je niet ziet, is al het werk, al het trainen, alle voorbereiding. Het is als een ijsberg. Je ziet alleen het topje, maar niet alles wat onder water zit. Alleen al het bij elkaar krijgen van de goeie kleren, is als je een optimaal effect wilt bereiken, soms een gigantische klus.

Verder legde ik uit, dat het ook heel erg afhangt van je gezicht en lijf. Zo heb ik schoenmaat 42 (met wat moeite) en kan daardoor nog vrij gemakkelijk aan damesschoeisel komen. Edmund had 45 en dat maakt het al weer een stuk lastiger. Ik ben lang, maar Edmund was weer een stuk langer. Dat maakt en hoe je overkomt en het vinden van goeie kleren een stuk moeilijker.

Edmund was geen t. Hij had nog nooit in travestie gelopen. Maar stel nu eens, dat ik hem hielp en dat hij als vrouw naar buiten ging en dat hij het leuk vond en erop kickte. In dat geval was de kans groot dat hij het vaker zou willen doen. Dan had Edmund dus een probleem, en niet een kleintje: want travestie is in onze samenleving bepaald niet niks.

Kortom: ik had er weinig zin in en probeerde Edmund het idee uit zijn hoofd te praten. Als hij het echt wilde, waren er ook commerciële bureaus die dit vermoedelijk veel beter konden doen, vertelde ik hem.

De laatste tijd merk ik echter dat ook veel t's problemen hebben met hun uiterlijk. Ik weet niet of ze zich dat zelf ook altijd zo realiseren. Maar op bijeenkomsten met veel t's is het aantal t's dat er echt goed uitziet, vaak maar zeer beperkt. Iets soortgelijks zie je ook op sites waar foto's van t's te vinden zijn. Het is voor een man kennelijk zeldzaam moeilijk over te komen als leuke vrouw. Ook het grote aantal hits dat het onderwerp passabiliteit opleverde, dat ik in mijn vorige notitie noemde, laat zien dat het uiterlijk voor de gemiddelde t erg lastig blijft. Ook mijn waarneming in Amsterdam sluit hierop aan. Verder zijn er uiteindelijk maar erg weinig t's die daadwerkelijk publiek gaan en zijn gegaan. Meestal beperkt men zich tot de speciale contactavonden van de LKG T&T en tot speciale gelegenheden waar men aan t's gewend is.

Al deze zaken zouden me echter nog niet over de streep hebben getrokken, als ik in de discussies op travestie.org soms ook niet duidelijke hints had gevonden dat ook andere t's die problemen met het uiterlijk van de gemiddelde t zien. Zo schrijft Monica Dreamgirl (zo als ik haar ken: zelf perfect gekleed en verzorgd) in het forum Algemeen bij het onderwerp Veel verschil stijl Tgirls het volgende.
--------------
Iedereen verschijnt zoals hij/zij zich het beste voelt. Maar het is volgens mij wel belangrijk om te bedenken wat je gaat doen voor je je gaat omkleden. Kleed je voor de gelegenheid. (...) Je hoeft er niet als een perfecte vrouw uit te zien, anderen mogen best doorhebben dat je eigenlijk een man bent, als je er maar uitziet alsof je je best hebt gedaan op je uiterlijk. Dat is de enige manier om acceptatie en eventueel respect af te dwingen en de mensen om je heen een beeld te geven van travestie als een normaal en sociaal te accepteren verschijnsel. (...) Je uiterlijk bepaalt de mate waarin je sociaal geaccepteerd wordt, en je uiterlijk bepaal je zelf.
--------------

Een andere reden is het symposium "Hoe word ik man/vrouw?" op 19 september in Nijmegen. Het centrale idee dat daar toch impliciet en expliciet verkondigd werd, is dat mensen die dat willen hun eigen geslacht kunnen kiezen. Voor een dergelijke stelling ontbreekt mijns inziens iedere wetenschappelijke en empirische fundering, wat op mijn expliciete vraag tenslotte ook schoorvoetend werd toegegeven. Ondertussen werd de aanwezige artsen in opleiding wel het idee bijgebracht van: dit kan er tegenwoordig allemaal. Ik vind die stellige uitspraken des te merkwaardiger omdat de wetenschappers en artsen die ze deden verder zelf geen enkele ervaring hadden met het daadwerkelijk wijzigen van uiterlijk. Voorzover men ervaring had, was die beperkt tot het lichamelijk ombouwen van mensen (wat iets heel anders is) die zelf in deze tak van sport (het aanpassen van het uiterlijk) ook niet altijd even bedreven zijn.

Tenslotte vond ik in de discussies op travestie.org nog een reeks aangrijpende berichten van mannen die zich vrouw voelen, maar dan vervolgens op straat met hun afwijkende uiterlijk worden lastig gevallen of die uit het damestoilet geweerd worden. Vandaar dus de crash course VROUW WORDEN in de volgende notitie.

En voor de goede orde: daarmee bedoel ik dus niet dat iemand biologisch vrouw kan worden. Ook de genderartsen maken dat niet waar, hoewel ze dat soms wel expliciet stellen in de jacht op klanten. Ik bedoel daarmee dat een man door zijn uiterlijk aan te passen in de sociale omgeving overkomt, dus gezien wordt als vrouw.