Transgender-emancipatie

In het hoofdstuk We don't need no stinkin' rights! (We hebben geen stinkende rechten nodig!) gaat Leigh in op het probleem van transgender-emancipatie. Transgenders hebben geen nieuwe rechten nodig, omdat ze die rechten al hebben. De belangrijkste beperkingen zitten in de hoofden van de t's zelf. Een recht dat niet uitgeoefend wordt, verwatert. Gebruik het of verlies het.

Dat betekent niet dat alles is zoals het moet zijn. Er zijn gevallen geweest waarin werknemers met een uitstekende staat van dienst ontslagen werden, zodra bekend werd dat ze in hun vrije tijd aan travestie deden. Dat is natuurlijk volstrekt verkeerd, aldus Leigh. Hij vindt de overeenkomst tussen de t's van 2000 en de Afrikaanse Amerikanen van 1950 treffend. Maar de meeste genderdiscriminatie die we ervaren, komt doordat t's als subgroep dat toelaten.

De beste oplossing om sociale acceptatie te bereiken is niet door meer wetgeving, maar door een grotere zichtbaarheid. De travestieten die in de kast blijven en zij die als vrouw proberen te passeren en transseksuelen die proberen 'stealth' te gaan (onopvallend als vrouw door het leven gaan), helpen niet erg mee om travestie geaccepteerder te krijgen. Moet iedere generatie van de transgenders dezelfde strijd strijden?, vraagt Leigh zich af.

Ik denk dat Leigh hier een belangrijk punt aankaart. Travestieten blijven meestal lekker veilig in de kast zitten. De travestieten die wel naar buiten gaan, doen dat in het verborgene of zo dat ze zo min mogelijk opvallen. Transseksuelen tenslotte doen er van alles aan om als normale vrouw over te komen en door het leven te gaan. Op die manier is er nooit iets duidelijk zichtbaar en blijven we altijd op dezelfde manier doorsukkelen. Wat er dus nodig is, is:
1. dat transgenders zich meer en nadrukkelijker laten zien;
2. op zo'n manier dat het duidelijk is/wordt dat het om een (biologische) man gaat.