Omgaan met discriminatie

Op de blog van Alice Verheij vond ik een stukje met de titel: Acceptatie. In feite gaat het stukje echter over non-acceptatie. Anders geformuleerd: discriminatie. Kennelijk werd dat in dit geval een te beladen woord gevonden.

Ik heb onderstaande fragment gecopieerd en geef daarna mijn reactie (die ook op de site van Alice is te vinden).

...
Het onderwerp is het niet willen accepteren. Van werkelijkheden, van mensen die zijn zoals ze zijn, van gebeurtenissen, kortom van de wereld. Waarom dit? Waarom nu juist? Simpelweg omdat ik juist nu hiermee geconfronteerd wordt. Ongewild en onverwacht. Maar vooral omdat het niet mij kwetst (dat kan immers al lang niet meer) maar omdat het anderen kwetst die belangrijk zijn in mijn leven. En dat knaagt.

Waar gaat het om? Om mensen die zonder een ander gezien of gesproken te hebben, zonder te weten waar ze het over hebben, vooral zonder serieus na te denken en naar zichzelf te kijken. Zonder dat alles een oordeel hebben over die voor hun onbekende. Sterker nog, uit egoïstische en dus goedkope motieven uitspraken doen die ze wellicht niet hadden gedaan als die onbekende niet in de buurt zou zijn geweest. Mensen die zogenaamd tolerant zijn en dat van zichzelf vinden. Maar die als het hun uitkomt alle beschaving laten vallen. Zich goedkoop en dom gedragen en zelfs zo ver gaan dat ze anderen zoveel mogelijk willen beschadigen. Verbaal, dat wel.

In mijn wereld hebben die mensen een naam. We noemen ze ‘transfoob’. Het is de ultieme vorm van de homofoob en komt in agressievere vorm voor. In de extreem vermoorden ze mensen zoals elk jaar in dit land gewoon gebeurt. In de milde vorm (maar wat is mild) hebben ze een grote mond en maken de ander uit voor gek, gestoord, een freak of wat dan ook. Ze zijn zielig. Het is de verpersoonlijking van het kwade in de mens om uit wat voor overweging dan ook (jaloezie, onwetendheid, angst) mensen als ik, transgenders, uit te maken voor wat ze niet zijn. Het is goedkoop, stupide en discriminerend. Daarbij, het is het gericht beschadigen van de ander of op zijn minst het pogen dat te doen. Kwalijk en monsterlijk. Mensonwaardig zelfs. Het toont gebrek aan fatsoen, beschaving, inlevingsvermogen, affectie, begrip en ga zo nog maar even door.

Iedere trans, en ik bedoel echt iedere, krijgt hiermee te maken. Soms in verhulde vorm, soms in de kwalijke gewelddadige vorm. Als het in de richting van het laatste gaat is er maar één aanpak mogelijk. Keihard via alle juridische wegen die mogelijk zijn. Hoewel publiek schandpalen geen kwaad zou kunnen. Komt het in de mildere vorm voor dan rest er eigenlijk alleen minachting als logische emotie van een beschaafd mens. Hoe het zit is hier niet van belang maar recent heb ik zelf weer eens mogen ervaren wat een vijandigheid lelijke mensen aan de dag kunnen leggen als je in de weg staat naar hun idee. Hoe gemakkelijk ze denken de kwetsbaarste plek te treffen door je te veroordelen en beschimpen om wie je bent. En als je dat dan niet eerder ervaren hebt in die mate dan heeft dat een schokeffect. Bij mij in ieder geval wel. Het doet je realiseren dat er in de wereld ‘predators’zijn. Roofdieren die een kwetsbaarheid bij een ander mens zoeken en dan proberen toe te slaan.

In het begin is de reactie nog afstandelijk zo merk ik bij mezelf. Een beetje in de trand van ‘o, daar heb je weer zo’n idioot…’ . Maar als het zich doorzet, er herhaling optreedt, als je beledigd wordt of mensen in je omgeving worden beledigd door wat er over je gezegd wordt, dan verdwijnt de afstandelijkheid. Omdat ik niet hetzelfde wil zijn als zo’n mens reageer ik niet op dezelfde manier terug. Wel verlies is begrip en respect voor die mens. Die mens wil ik niet in mijn omgeving en niet in de omgeving van de mensen met wie ik om ga. Zo’n mens omzeil ik, ga ik uit de weg, wil ik niet zien, niet horen, niet ontmoeten. Zo’n mens kan ik niet verdragen. Want zo’n mens is opzettelijk dom. Hoe meer je hoort van het gedrag van zo’n mens hoe lager die wordt in je beleving.
...

Je stukje beschrijft goed wat voor emoties zoiets oproept. Helaas levert het in de praktijk vaak niet alleen een hoop negatieve emoties op, maar uiteindelijk vaak ook daadwerkelijke schade voor je persoonlijke leven.

Hoe moet je daarmee omgaan? Wat ik geleerd heb, is dat je een bepaalde instelling nodig hebt, een soort vechtmentaliteit, die je in het begin meestal niet hebt. Dit soort lullige dingen hoort er gewoon bij of je dat leuk vindt of niet.

Je hebt zelf het idee dat dit soort dingen niet horen, dat ze ziek zijn, etc. Je hebt het gevoel dat je onterecht behandeld wordt.

Maar bekijk het nu eens anders. Jij wijkt af. Jij bent anders en je bent voor de ander ook nog op een fundamenteel punt anders. Alles wat afwijkt, is voor veel mensen een bedreiging. Jij vormt door je aanwezigheid, door je bestaan alleen al, een bedreiging van hoe de wereld zou moeten zijn (in hun opvatting).

Een niet uit de kast gekomen T vertelde me net nog hoe een buitenlandse collega, een aardige, rustige man over een nogal duidelijk homofiele collega had opgemerkt: ”Die man moet dood, dood!”

In het land waar die man vandaan kwam, was dat de norm. Geloof maar rustig dat heel veel mensen dat bij T’s ook denken. Heb je nog nooit gehoord van de holocaust? Geloof maar niet dat de menselijke natuur sinds die periode veel veranderd is.

Dat opwinden over al die domme mensen, helpt dus niet, kost alleen maar energie. Ik probeer juist andersom te denken. Ik weet dat er genoeg mensen zijn die mijn aanwezigheid, mijn bestaan als een inbreuk op hun veilige, vredige wereld zien. Soms worden dat openlijke pogingen om je ten val te brengen, vaak zijn het achterbakse opzetjes om je op een of andere manier te beschadigen of te benadelen.

Ik denk dan: “Er zijn zoveel mensen die in feite graag zouden willen dat ik gewoon verdween en dat willen ze al zoveel jaren en het is nog steeds niet gelukt! Fantastisch toch! Sterker nog: ik ben gezond, ik heb een fantastische relatie, ik heb fantastische kinderen en dingen gaan beter dan ooit tevoren. Kom maar op!

Het verschil is dus een attitudekwestie. Vroeger dacht ik als je op basis van mijn openlijke T-zijn lullig behandeld werd, dat dat erg oneerlijk en gemeen was. Nu zie ik iedere confrontatie als iets dat er bijhoort en ik tel iedere overwinning, ieder moment dat ik hier op deze wereld openlijk als T ben.

Wat ik ook herken, is die reactie van niets met dat soort mensen te maken willen hebben. Ja, dat is de natuurlijke reactie, maar soms kan dat niet. In beginsel heb je twee mogelijkheden: vluchten of vechten.

Ik zoek de confrontatie niet, maar ik denk wel dat T’s veel te veel over zich laten lopen. Net als de Joden zullen we moeten leren vechten als je hier op deze wereld als T een normaal bestaan wilt hebben.

Neem bijvoorbeeld zo’n lullig en discriminerend artikel als wat afgelopen zaterdag in NRC Handelsblad verscheen, waardoor alle T’s op een gigantische en lullige manier in de hoek worden gezet. Ik protesteer daar tegen op mijn site, ik stuur een stuk naar travestie.org, ik doe aangifte bij het Meldpunt Discriminatie Amsterdam. Ik kom er in een reactie op de site van het NRC op terug. Ik alarmeer de LKG T&T.

Maar wat krijg ik te horen van andere T’s? We moeten vooral heel voorzichtig zijn tegenover zo’n grote en belangrijke krant als de NRC.

Een niet-T die ik dit vertelde, reageerde met: ‘Sorry, maar als je zo reageert, vraag je er ook om gediscrimineerd te worden. Als je niet eens stelling durft te nemen tegen zo’n discriminerend artikel, dan moet je verder ook maar je mond houden. Dan vraag je er zelf om!’

Zo heb ik ook geleerd dat als je soms tenslotte afstapt op mensen die je vreselijk discrimineren (daar komt het toch uiteindelijk op neer) en je vraagt wat er nu eigenlijk is, dat je dan soms te horen krijgt: ”Ja, maar ik vind die relatie met jou ook heel moeilijk, want jij bent t….”

Ik zeg dan: “Luister eens, er zijn volgens het laatste bevolkingsonderzoek in Nederland in ieder geval 240.000 travestiete mannen en daar ben ik er een van. Vermoedelijk heb je al hele series travestieten meegemaakt, zonder je dat ooit te realiseren.”

Maar goed, toch hebben die mensen het er soms best moeilijk mee, merk je dan en dan kom je zelf toch wel heel anders te staan tegenover ‘dat soort mensen’. Zij hebben gewoon geleerd dat zoiets helemaal verkeerd is en dan kom jij opeens dwars door die van jongs af aan geleerde opvattingen heen fietsen.

Je merkt dan ook dat die mensen vaak hele wilde opvattingen hebben over t’s die vaak helemaal niet kloppen.

Als je zo’n artikel als in NRC Handelsblad leest, begrijp je hoe ze aan die opvattingen komen.

Aan de andere kant gaan t’s zelf ook lang niet vrijuit. Ik heb net een aantal sites van travestieten bekeken met daarop vooral hun plaatjes. Wat voor indruk maken die sites en die plaatjes op een normaal mens?

Of kijk eens naar het uiterlijk van een verzameling t’s? Als t’s er in doorsnee uitzagen als knappe, verzorgde, jonge meiden zouden ze echt heel wat gemakkelijker geaccepteerd worden, geloof dat maar.

Maar bijna alle t’s die ik meemaak, vinden hun uiterlijk hun zaak. Zij moeten zich lekker voelen in die kleding. Zij moeten geaccepteerd worden zoals ze zich kleden en zoals ze zijn. En verder vinden ze zichzelf vaak toch wel erg mooi, sexy en vrouwelijk ook al komen ze vaak vooral over als verklede man. Op die manier maak je het voor de buitenwereld ook niet gemakkelijk je als normaal te zien.

Als vrouw kom je niet geloofwaardig over en kun je de concurrentie met echte vrouwen volstrekt niet aan. Als man kom je ook niet geloofwaardig over en kun je de concurrentie met andere mannen absoluut niet aan. Maar vervolgens wil je wel dat iedereen je accepteert zoals je bent. Maar wat ben je eigenlijk? Man? Vrouw? Die tussencategorie van T’s bestaat voor gewone mensen niet echt. Niet realistisch dus om te denken dat iedereen je moet en zal accepteren.

Wat nog erger is: door dat typische beeld dat de meeste travestieten neerzetten van man in vrouwenkleren die vrouw probeert te zijn, worden ook de t’s die er wel in slagen leuk over te komen, in een bepaalde hoek gedrukt waar je liever niet in wilt zitten. Ook al zie je er misschien goed uit, uiteindelijk, wanneer het uitkomt, word je toch geassocieerd met al die merkwaardig ogende ‘manvrouwen’.

En dan kan het dus gebeuren dat men puur en alleen op grond van het feit dat je T bent, bij voorbaat een uiterst negatief oordeel over je velt.
Ik zeg niet, dat dat leuk is, maar het hoort er wel bij. Wat had je dan verwacht?

Even wakker worden graag! Welkom in de echte wereld.

Kortom: stel je erop in, het hoort er gewoon bij. Niet zeuren, maar er zo goed mogelijk mee omgaan. Zie het als iets positiefs als je ondanks dit soort lulligheden toch doet en klaar krijgt, wat je wilt doen. Schuw het gevecht niet, want als je niet bereid bent te vechten, heb je uiteindelijk geen leven.

Succes!