Voorbeelden van transgenders

De meeste transgenders zijn nooit uit de kast gekomen. Via films en tv krijg je een bepaald stereotiep beeld voorgeschoteld. Soms terecht, maar vaak ook niet. Verder zie je er soms één op straat lopen, maar vermoedelijk nog vaker, zie je ze wel, maar heb je het niet door. Dat maakt praten over transgenders lastig. Er is vaak geen concreet plaatje bij of er is een verkeerd plaatje bij. Het is ook niet zo gemakkelijk voorbeelden van transgenders te vinden, omdat de meeste transgenders nog in de kast zitten.

Via de site van de gaykrant werd ik geattendeerd op Stu Rasmussen (hier). Stu is gekozen tot burgemeester in Silverton, een stadje met ongeveer 10.000 inwoners in de VS. En ja, Stu is ook transgender en wat zo mogelijk nog merkwaardiger is, ze is daar ook nog ontwapenend open over.

Wanneer ik via Google haar website lees, denk ik: ´Stu is een fantastisch mens, een prima kerel, maar ze ziet er niet uit als een kerel.´ En dat is ook precies wat ze zelf zegt.

Eigenlijk ziet Stu er helemaal niet uit en dat hoort een beetje bij 'klassieke' transgenders zoals ik het noem. Anderen noemen die groep transgenders 'type II' of men heeft het over 'heteroseksuele' transgenders omdat ze vaak getrouwd zijn (geweest). Dat ze er niet zo geweldig uitziet, geeft Stu ook openlijk toe. Ze heeft haar gezicht niet mee, zegt ze zelf.

Dat is vast waar, maar bij 'klassieke' transgenders speelt vaak nog iets anders, waardoor het uiterlijk soms wat vreemd overkomt. Bij 'klassieke' transgenders heeft de man vaak een lange historie van zich thuis verkleden in vrouwenkleren. Die vrouwenkleding en dat ´vrouw´ zijn vervult al die tijd een specifieke functie. De man leert daardoor die kleding en dat uiterlijk te kiezen, die hem een bepaald fijn gevoel geeft. Tenslotte zo rond het vijftigste jaar breekt die man uit. Hij gaat in zijn favoriete vrouwenkleren naar buiten. In die kleding voelt hij zich fijn en dat uiterlijk benadert de vrouw die hij graag wil zijn.

Die historie van vooral thuis verkleden met de gordijnen dicht om een bepaald emotioneel effect bij zichzelf te bereiken, is een totaal andere dan een normale vrouw doormaakt. Een normale vrouw kleedt zich om uit te gaan, te winkelen, op bezoek te gaan en ook te schitteren. En hoewel jonge meisjes soms qua kleding of make-up wat kunnen doorschieten, leren ze door sociale feedback hun kleding en uiterlijk te optimaliseren. Voor mannen gelden andere kledingsnormen dan voor vrouwen, maar ook voor hen geldt iets soortgelijks.

Doordat het thuis verkleden een specifieke functie had (seksuele opwinding, maar ook ontspanning en een bevrijding van de dagelijkse zorgen), levert dat een vreemd effect op zodra de man in die kleding naar buiten gaat. Ik noem dat het ´typische travestie-effect´. Ook dit is bij Stu nog te zien.

Ook de problemen die haar kleding opleveren en waardoor ik over haar las, zijn typische klassieke travestie effecten. Te korte rokken, te hoge hakken, een overdaad aan sierraden, teveel en verkeerde make-up, te sexy gekleed gaan, etc. en dat ook nog op de verkeerde momenten.

Ik kan me nog goed voorstellen dat je dat zo af en toe doet, maar dat je het bij andere gelegenheden toch maar liever niet doet. Maar Stu doet het ook in zijn rol van burgemeester en ook dat is iets wat typisch hoort bij klassieke transgenders. Om zich gelukkig te voelen, neigen ze ertoe zich op op hun favoriete manier als vrouw verkleden en het voelt als een gigantische inbreuk op het eigen leven als dat niet kan. Op dat moment kun je niet langer de vrouw zijn, die je zo graag wilt zijn. Die kleding wordt niet gezien als iets dat je voor de gelegenheid aantrekt, maar als een fundamentele behoefte, als een uiting van wie je wilt zijn.

Een volgend aardig punt is dat Stu ook heel open is over waarom ze dat doet. Ze vindt het opwindend, spannend. Het geeft haar een goed gevoel. Transgenders verschillen in de emoties die ze koppelen aan hun kleding, uiterlijk en vrouw zijn, maar voor vrijwel allemaal heeft de kleding en/of de vrouwenrol een duidelijke emotionele lading. Het is meer dan alleen maar kleding.

Een ander opvallend 'voorbeeld' dat me een beetje deed denken aan een klassieke transgender, maar het toch duidelijk niet is, vond ik in de Telegraaf (hier). 'Bert Kiekens kickt erop zich als baby te vertonen,' schrijft de Telegraaf. Volgens het artikel is Bert er heel open over dat deze kleding een seksuele lading voor hem heeft. Verder oogt het nogal bizar en aan de reacties die het artikel vermeldt, krijgt Bert dat soms ook te merken. Bert zegt dat hij die reacties heel erg leuk vindt. Ik geloof hem in dit geval niet zo, omdat die reacties nogal bedreigend zijn en hijzelf bovendien aangeeft dat die kleding hem een seksuele kick geeft. Kennelijk is het dus zo, dat die kleding hem een emotionele kick geeft en dat hij die bedreigende reacties op de koop toe neemt. Iets dat ook bij klassieke transgenders die naar buiten gaan vaak optreedt.

Dat Bert geen transgender is, komt vooral doordat hij niet tussen man en vrouw invalt. Maar die sociaal onaangepaste kleding doet wat denken aan sommige transgenders. En verder is er ook nog die koppeling met seks zoals Bert zelf aangeeft, die bij veel transgenders ook aanwezig is.

Een andere transgender wilde graag zeemeermin zijn en voelde zich ook zeemeermin. Sterker nog: er schijnen hele collecties mannen/jongens in de wereld rond te lopen die zich eigenlijk zeemeermin voelen en dat graag willen zijn. Mag je dit een transgender noemen? Omdat een zeemeermin van boven een mooi meisje is, zou ik denken van wel. Ook deze zeemeermin zelf verwoordde het in zulke termen.

Toch is er een belangrijk verschil met Bert. Een zeemeermin is per definitie iets prachtigs om naar te kijken en deze zeemeermin vond dat ook. Verder spaarde onze zeemeermin geen kosten, geen moeite en geen inspanning om toch maar vooral een perfecte zeemeermin te zijn. Ja, ze trad zelfs op voor publiek en televisie.

Was dit dan nog wel een 'klassieke' transgender, vraag ik me af. De reden voor mij om te denken dat ze dat inderdaad was, was het feit dat het zeemeermin-zijn voor haar een diepe emotionele lading had.

Maar doet een vrouw die zich mooi aankleedt, dat in feite ook niet vanuit een emotionele behoefte? Ik denk dat het verschil is, dat normale vrouwen zich mooi aankleden om een bepaald sociaal effect te bereiken. Als ze merken dat hun kleding of hun persoonlijkheid een positief effect sorteert, is dat voor hen emotioneel bevredigend. Bij klassieke transgenders is die koppeling echter rechtstreeks. De kleding of de rol is voldoende voor het opwekken van de emotie, de reactie van het publiek doet er niet of nauwelijks toe.

Ik wilde in deze blog een paar voorbeelden geven van transgenders. Tot nu toe heb ik er hooguit twee gegeven, waarbij de tweede (de zeemeermin) nogal extreem was en eigenlijk niet een goed voorbeeld vormt. Ik noemde het meer als randgeval.

Op de site van de T&T Groningen vind ik (hier) de levensgeschiedenis van Paulien Benschop. Paulien vormt een ander goed voorbeeld, denk ik. Je zult haar niet betrappen op te korte rokken of een te laag uitgesneden bloesje. Dat is allemaal niets voor haar. Verder komen in haar levensbeschrijving een aantal punten terug die vrij typerend zijn voor klassieke transgenders. De heteroseksualiteit als man. Het stiekeme verkleden gedurende een lange periode. De grote rol die emoties daarbij spelen. Het uitbreken rond of na het vijftigste. De sociale problemen die het verkleden tenslotte oplevert.

Het laatste voorbeeld dat ik hier wil linken, is Jaimee (hier). Ik vind het een prachtige foto en Jaimee staat er prachtig op. Mooi is ook dat ze er ook als man opstaat. Zo kan het dus ook. Je kunt ook zien dat ze er wel veel voor heeft moeten doen. Dit lijkt me typisch het plaatje van iemand die hecht aan een mooi uiterlijk en ook bereid was daar oneindig veel voor te doen. En hoewel ze onmiskenbaar wel transgender is, is ze bepaald geen klassieke transgender meer als ze dat al ooit geweest is.

Eigenlijk weet ik vrij weinig van Jaimee af, behalve deze foto. Maar die foto vertelt het nodige. Stu Rasmussen wil borsten, omdat ze dat zelf opwindend vindt. Paulien wil vrouw worden omdat ze emotioneel anders eigenlijk niet verder kan leven. Maar de foto van Jaimee schreeuwt het heel zelfbewust uit: ´Hier ben ik! Wat vind je van me?´ En ze weet het antwoord al.

Let ook op het verschil in grootte. Bij Stu Rasmussen zien we een klein plaatje en dat vinden we al heel dapper. Bij Paulien zie je ook een niet al te groot plaatje waar ze voor een groot deel op staat. Maar bij Jaimee krijg je haar in close-up op een gigantisch formaat. Jaimee is prachtig en ze weet het en net als een normale vrouw vindt ze het heerlijk om gezien en bewonderd worden.

Jaimee wil er perfect uitzien als vrouw, ook al doet dat misschien pijn en geeft dat kosten en gezeur, maar dat is niet het einddoel. Wat zeg ik? Jaimee moet er perfect uitzien. Bij haar is het perfecte uiterlijk een soort levensvoorwaarde geworden waar ze alles voor wil doen en waar de eigen emoties ondergeschikt aan zijn gemaakt. In dat opzicht lijkt Jaimee volledig op een knappe vrouw die weet dat haar uiterlijk haar grootste kapitaal is.

Als ik het goed zie, is dit het punt waarop Jaimee afwijkt van klassieke transgenders: haar uiterlijk is niet langer het middel om de eigen emoties te controleren, maar het middel om de buitenwereld tegemoet te treden en te schitteren.

Bij Stu zie je dat hij ook de confrontatie met de buitenwereld aangaat en dan vervolgens met betrekking tot zijn uiterlijk iets heeft uit te leggen. Zijn uiterlijk wijkt op een negatieve manier af van de verwachtingen. Hij heeft een prima verhaal, maar hij heeft zijn uiterlijk wat tegen.

Bij Jaimee zie je dat ze ook de confrontatie met die buitenwereld aangaat, maar dat doet door zich in close-up te laten zien. Haar uiterlijk werkt voor haar. Zij hoeft niets uit te leggen, ze hoeft zich alleen te laten zien.

In de volgende notitie die betrekking heeft op het boek van J. Michael Bailey, The Man Who Would Be Queen, speelt het verschil tussen klassieke transgenders en showgirls een centrale rol.

--------------
Laatst bewerkt: 7 september 2009 om 0.15.