Twee soorten transgenders -- Deel II, Showgirls*

Bij de term ´showgirls´ heeft iedereen wel een voorstelling. Het zijn meisjes die hun leven lang toegewerkt en toegeleefd hebben naar hun rol in de show. In die rol schitteren ze, zien ze er prachtig en sexy uit en voor die rol zijn ze bereid tot het uiterste te gaan. In dit geval zijn de meisjes van origine jongens en is verder alles min of meer hetzelfde.

Bailey omschrijft het verschil tussen de twee groepen transgenders --vertaald in mijn termen-- zo: klassieke transgenders maken zich zorgen over de negatieve opmerkingen die ze in de supermarkt te horen kunnen krijgen, terwijl showgirls zich afvragen of ze in de 'cocktailbar' wel genoeg zullen opvallen.


Verschillen tussen beide groepen

Wat zijn de verschillen tussen deze twee groepen? Bailey noemt er in grote lijnen vijf:
1. de masturbatie-geschiedenis;
2. de leeftijd waarop de gerichtheid op de vrouwelijke rol zich openbaart;
3. de leeftijd van naar buiten gaan;
4. het uiterlijk;
5. de seksuele gerichtheid.

Showgirls hebben zelden een geschiedenis van zich als vrouw verkleden en in reactie daarop masturberen. Klassieke transgenders hebben zo´n masturbatie-geschiedenis vaak wel. Hoe weten we dat? Dit is wat ze ons desgevraagd vertellen.

Bailey accepteert dit als voldoende evidentie. Het wordt hem verteld, dus het is zo. Bij klassieke transgenders is hij echter uiterst kritisch, die liegen vaak en die kun je niet zo maar op hun woord vertrouwen. Methodologisch gezien is een bepaalde reserve tegenover wat respondenten vertellen, natuurlijk een goede zaak voor een onderzoeker.

Het merkwaardige is echter dat Bailey die kritische houding niet bij showgirls heeft. Zo beschrijft Bailey op blz. 182 de innerlijke strijd van showgirl Kim. Kim is verliefd geworden op een prachtige man, die haar echter als vrouw helemaal niet ziet zitten. Kim overweegt daarom zich terug te laten veranderen tot man. Bailey concludeert hieruit dat showgirls heel genuanceerd staan tegenover een sekse-operatie. Het is niet iets dat ze onder alle omstandigheden willen.

Die conclusie klopt misschien in zijn algemeenheid wel, maar het verhaal van Kim is in mijn opvatting typisch een verhaal dat bij het showgirl zijn, past. Het is een verhaal om de aandacht te krijgen en vast te houden. Het hoort als het ware bij de rol van showgirl. Een goede showgirl ziet er niet alleen overtuigend uit, maar is ook verbaal effectief in het vasthouden van de aandacht. Bailey slikt echter alles voor zoete koek.

Terug naar die masturbatie-historie. Showgirls zijn niet alleen in hun uiterlijk veel beter gesocialiseerd, maar ook in hun conversatie is mijn ervaring. De meeste showgirls leven immers van hun contacten met mannen. Mannen zijn dus letterlijk hun leven. En het spreekt dan dat je door al die oefening, daar een behoorlijke vaardigheid in ontwikkelt. Het kan dus heel goed zijn, dat showgirls meer sociaal aangepaste antwoorden geven dan klassieke transgenders.

Die klassieke transgenders hebben vaak een lange historie van zich verkleden met de gordijnen dicht. Verder hebben ze vaak een typisch mannenberoep. Allemaal factoren waardoor je gemakkelijk wat minder sociaal wenselijke antwoorden gaat geven.

Ik zeg niet dat dit de oorzaak is van dat gevonden verschil. Maar je kunt het voorlopig ook niet uitsluiten. En omdat Bailey uiterst kritisch is ten opzichte van de klassieke transgenders, had hij dit punt bij showgirls ook moeten zien.

Ook het volgende punt, die gerichtheid op de vrouwenrol die zich al jong openbaarde, is volledig gebaseerd op het verhaal van deze showgirls. Het kan dus best zijn, dat het klopt, maar het kan ook best zijn, dat het alleen maar het verhaal is dat past bij de vooroordelen van de toehoorder en dat het publiek graag wil horen.

Showgirls gaan al jong verkleed naar buiten en komen al jong uit de kast en melden zich al jong voor een volledige transitie (gemiddeld: 25) als ze dat tenminste doen; klassieke transgenders gaan vaak pas openlijk naar buiten als ze al behoorlijk oud zijn en melden zich pas veel later voor een volledige transitie (gemiddeld: 40) of blijven hun leven lang in de kast. Dit zijn vrij feitelijke punten en hier lijkt me weinig twijfel over te bestaan.

Showgirls kunnen er als vrouw overtuigend, mooi en sexy uitzien. Ze hebben hun figuur en gezicht mee en kleden zich -- in sociaal opzicht -- om als vrouw over te komen en bewonderd te worden, effectief. Klassieke transgenders hebben vaak een mannelijk figuur en gezicht en kleden zich -- in sociaal opzicht -- vaak wat ongelukkig en vreemd.

Een showgirl die zich niet effectief kleedt, merkt dat onmiddellijk aan de reacties van haar publiek en in veel gevallen dus aan wat ze op die dag omzet. Doordat showgirls al jong te maken krijgen met publiek, leren ze al jong de vrouwenrol te spelen op een manier die bij andere mensen een positieve emotie losmaakt.

Klassieke transgenders daarentegen bepalen tientallen jaren zelf of ze hun uiterlijk, rol en fantasie geslaagd vinden. Zij zijn hun eigen publiek en bepalen dus zelf of ze de manier waarop ze de vrouwenrol invullen, geslaagd vinden. Anders geformuleerd: klassieke transgenders kleden zich om zichzelf fijn en lekker te voelen en zeggen dat ook. Showgirls kleden zich voor de aandacht en de bewondering van het publiek en willen daarvoor in beginsel vrijwel alles doen.



Voorbestemd tot showgirl?

De omstandigheden en de feedback voor beide groepen transgenders zijn dus totaal verschillend waardoor het in mijn optiek vrij begrijpelijk is dat ze zich totaal verschillend ontwikkelen. Bailey denkt echter niet in termen van ontwikkeling, aanpassing en leren. In zijn opvatting moet er sprake zijn van een bepaalde aangeboren aanleg die bepaalt of iemand voorbestemd is showgirl of klassieke transgender te worden.

Omdat het evolutionair gezien, niet plausibel is dat die aangeboren aanleg genetisch is (als we er van uitgaan dat showgirls vrijwel zeker minder kinderen verwekken dan normale mannen is dat zo goed als zeker uitgesloten), zou dat alleen kunnen als er sprake was van een soort geestelijke ontwikkelingsstoornis. De mannelijke kant van de hersenen zou zich als het ware niet goed gevormd hebben, waardoor het vrouwelijke gedrag zou overheersen.

Die verklaring kan alleen volgehouden worden wanneer er heel weinig transgenders zouden zijn omdat anders door evolutionaire selectie de kans op die ontwikkelingsstoornis weggeselecteerd zou zijn. Bailey stelt dan ook nadrukkelijk dat transgenders uiterst sporadisch voorkomen. In werkelijkheid is echter een 3 tot 5 procent van de mannelijke bevolking in enigerlei mate transgender. Dat sluit de juistheid van de verklaring van Bailey zo goed als uit. Om die reden moet hij dus ook wel doen alsof transgenders slechts uiterst sporadisch voorkomen. De hypothese van de geestelijke ontwikkelingsstoornis die Bailey propageert, lijkt daarmee niet erg plausibel.


Prostitutie

Showgirls zijn alleen gericht op seksuele contacten met mannen, terwijl klassieke transgenders seksueel gericht zijn op vrouwen en meestal alleen over seksuele contacten met mannen fantaseren. Soms zijn klassieke transgenders biseksueel. Verder zijn klassieke transgender vaak getrouwd of getrouwd geweest.

Een probleem met deze stellingen van Bailey is, dat hij zijn showgirls vooral selecteerde uit het Amerikaanse nachtleven. Het zijn dus in feite vaak transgender-prostitués. Voor deze jongens of jonge mannen is prostitutie vaak de belangrijkste bron van inkomsten. Zonder klanten geen geld, zonder geld geen eten.

Terug naar de transgender-prostitués. Deze jongens verdienen hun geld met hun vrouwelijke uiterlijk. Een jongen die niet een overtuigend uiterlijk heeft als vrouw kan op deze manier geen bestaan opbouwen omdat ze in de praktijk moeten concurreren met echte vrouwen. Hun heteroseksuele klanten prefereren in beginsel liever echte vrouwen. De belangrijkste manieren om dat te doorbreken, is er beter uitzien, minder vragen en beter presteren.

In feite gebruiken ze hun vrouwelijke uiterlijk als inkomstenbron. Verder zijn dit overwegend jongens uit arme milieu´s met weinig opleiding en weinig kansen op de arbeidsmarkt.

Ik zeg niet dat ik dit verstandig of wenselijk vind, maar als je je die omstandigheden goed voorstelt, is het vrij begrijpelijk dat sommige van die jongens in de prostitutie terecht komen, lijkt me. Met een goed uiterlijk, verdien je dan gemakkelijk veel geld. Dit blijkt ook uit de gegevens die Bailey vermeldt: ze hebben geld voor kostbare operaties, ze bezitten soms een eigen huis, ze kopen waanzinnig dure kleding, etc.

Vanuit die achtergrond is het ook niet moeilijk te begrijpen, dat ze erg goed zijn/worden in er heel mooi, heel sexy en heel overtuigend uitzien. Het is tenslotte hun werk/broodwinning. Ook is het dan begrijpelijk dat ze sterk gericht zijn op heteroseksuele mannen. Dat zijn immers hun klanten en daar moeten ze van bestaan.

Er valt eigenlijk aan deze groep showgirls weinig te verklaren. Ze hebben misschien een niet alledaags beroep, maar verder gedragen ze zich heel rationeel. Iets dat Bailey ook bevestigt en dat een contrast vormt met klassieke transgenders waar in feite vaak alleen emoties de basis vormen voor de beslissing tot transformatie. Showgirls wegen bijvoorbeeld de kosten van een operatie af tegen de verwachte meeropbrengst. Een zakelijke benadering die klassieke transgenders afwijzen: iemand die er zo rationeel tegenover staat, is geen echte transseksueel.

Wel is het zo dat op de langere termijn ook voor deze showgirls vaak moeilijk blijkt een relatie (met een man) te krijgen en vast te houden. Showgirls leven dan ook vaak bij het moment.


Homoseksuele mannenjagers?

Ik schrijf dit zo terloops op en alles lijkt vrij helder en vanzelfsprekend. Maar wat doet Bailey? Die presenteert deze groep showgirls als verstokte, homoseksuele mannenjagers. Hun drive om zich te transformeren tot vrouw, is niet gewoon geld, iets wat bij transgender-prostitués voor de hand zou kunnen liggen, nee, het is de gigantische seksuele lust om heteroseksuele mannen in bed te krijgen. En het kost nauwgezet lezen om er achter te komen, dat hij zich vrijwel volledig baseert op transgender-prostitués.

Stel, je bent een knappe jongen, je bent jong en je bent homo. Is het dan zo moeilijk om aan seksuele contacten met mannen te komen. Dat lijkt me niet erg plausibel. (Voor hetero-mannen ligt deze zaak natuurlijk anders.) Ondanks dat je dus vrijwel overal gemakkelijk sekscontacten kunt opdoen, is dat niet genoeg. Nee, je gaat je volledig en met overgave verkleden als vrouw. Niet op de amateuristische manier van veel klassieke transgenders, nee, op de professionele manier van de echte showgirl. Waarom? Om mannen in bed te krijgen die eigenlijk niet met je willen omdat je geen echte vrouw bent. Het lijkt me overdreven complex. Maar Bailey ziet geen probleem.

Zijn verklaring is, dat showgirls vrouwelijke mannen zijn, die 'echte', stoere, heteromannen prefereren boven softe homomannen. Let wel: eerst verkleden de showgirls zich omdat ze in feite geestelijk gestoord zijn volgens Bailey. Hij formuleert het niet in die termen, maar daar komt het wel op neer. Ze lijden aan een aangeboren ontwikkelingsstoornis waardoor ze geestelijk als man niet goed gevormd zijn. Vervolgens hebben deze vrouwelijke mannen een gigantische seksdrive waarbij de seksdrive van gewone heteromannetjes eigenlijk niets voorstelt. Puur om aan seks te komen, gaan ze met overgave over tot ingrijpende verkleedpartijen. Dat is vreemd, want zoals ik hiervoor al opmerkte, zijn er voor een knappe, jonge homo veel mogelijkheden voor seksuele contacten. Maar bovendien gaat de tijd, de energie en het geld dat met die verkleedpartijen gemoeid is, hoe je dat ook draait of keert, af van de tijd die voor seks beschikbaar is. Bailey ziet opnieuw dit hele probleem niet, want de showgirls die hij ondervraagt praten -- zo lang je daar niet expliciet naar vraagt -- normaal niet zo snel over al het werk dat er mee gemoeid is omdat dat als het ware niet bij hun rol en plaatje past.

Goed, die vrouwelijke mannen hebben dus aan de ene kant een tomeloze seksuele energie, maar aan de andere kant zijn het volgens Bailey echte fijnproevers. Een leuke leernicht hoeft voor hen niet, nee, het moet een echte, stoere, hetero zijn. En om die aan te trekken, gaan ze zich uitgebreid verkleden. Dat past dus opnieuw niet. Waarom zou je je beperken tot echte hetero's als je zo'n gigantische seksdrive hebt. Je zou dan eerder denken: een man is een man, of het nu een hetero is of een homo.

Ook geloof ik niet, dat al die heteromannen die in doorsnee op showgirls vallen, zulke geweldige, stoere, knappe mannen zijn, zoals Bailey stelt. Ik denk dat de overgrote meerderheid van die heteromannen heel gewone doorsnee-mannen zijn waar in feite -- als man -- weinig bijzonders aan is.

Hoe plausibel is het om te veronderstellen dat een transgender-prostitué dat allemaal doet om zijn/haar seksuele drift te stillen? Ik zou denken dat een normale prostituee toch in de eerste plaats geld wil zien. Je zou ook denken dat wanneer seksuele lust de enige drijfveer zou zijn, je liever af zou zien van die financiële vergoeding: dat remt immers het aantal mannen dat je in bed krijgt. Maar Bailey komt zelf niet op dit soort eenvoudige tegenwerpingen.

Bij transgenders speelt vervolgens nog een ander aspect een rol. Een man die op je valt en die met je vrijt, is het ultieme bewijs van je vrouwelijkheid. Voor een transgender vormt die man een stukje zelfbevestiging. Ongeveer net zo als dat een vrouw het prettig vindt als een man verliefd op haar raakt.

Maar dat gaat alleen op als we inderdaad te maken hebben met een transgender. Een homo die zich als vrouw verkleedt om een man in bed te krijgen, zal het worst zijn of hij er wel of niet overtuigend uitziet als vrouw.

Bij het bevredigen van die tomeloze seksuele drift doet zich nog een andere eigenaardigheid voor: normaal komt die transgender zelf bij dat seksuele contact niet klaar. Bij prostitutie is dat begrijpelijk (je verwacht dat de klant klaarkomt, maar de prostitué niet), maar bij een normaal homoseksueel contact niet. Je bent man, je hebt een gigantische seksuele lust, maar vervolgens hoef je niet klaar te komen. Bailey ziet opnieuw geen probleem.

Dat showgirls bestaan en afwijken van klassieke transgenders lijkt onomstreden. Maar de verklaring die Bailey geeft voor het ontstaan en bestaan van showgirls, namelijk dat ze zich alleen om aan heteroseksuele mannen te komen, zo perfect als vrouw presenteren, lijkt me twijfelachtig.

Showgirls zijn mannen (ook al is dat soms moeilijk zichtbaar) die zich op een of andere manier aangetrokken voelen de rol van mooie, leuke, aantrekkelijke vrouw met een bepaald enthousiasme te spelen. Ik beweer dan niets meer dan wat we op basis van de bekende feiten, weten. Waarom sommige mannen die daar aanleg voor hebben, dat gaan doen en dat blijven doen, weten we strikt genomen niet zeker. Maar veel mooie, leuke, aantrekkelijke vrouwen spelen dezelfde rol met soms evenveel enthousiasme en in dat geval vraagt niemand zich af, waarom ze dat doen.

In ieder geval denk ik, dat de doorsnee homoseksuele man dat enthousiasme, die fascinatie en die drive om die specifieke vrouwenrol te spelen, volledig mist. Met andere woorden: dit zijn geen homo´s die een jurk hebben aangetrokken om mannen te versieren, maar dit zijn primair transgenders: mannen die het spelen van de vrouwenrol -- om wat voor reden dan ook -- als ideaal hebben.


Afwijkende showgirls

In dit verband is het misschien interessant dat ik twee showgirls meegemaakt heb (afgaande op het uiterlijk en op de jonge leeftijd van het naar buiten gaan) die geen seksuele contacten hadden met mannen, die heteroseksueel waren en die zich niet prostitueerden. Een homoseksuele drijfveer als verklaring voor het verkleden moet in die twee gevallen dus uitgesloten worden geacht. De kennelijke reden om zich dan toch te verkleden en zo naar buiten te gaan, was de fascinatie met de vrouwenrol in combinatie met de reacties van het publiek.

Je zou dan denken, dat de verklaring van Bailey daarmee onderuitgehaald (gefalsificeerd) is, maar Bailey zal hier tegenin brengen dat het hier niet ging om echte showgirls, omdat ze immers niet homoseksueel waren. Zijn 'verklaring' voor het showgirl-fenomeen is op die manier dus moeilijk te ontkrachten.

Verder zijn er beschrijvingen van showgirls die na verloop van tijd geen enkele fascinatie meer hadden met het verkleed zijn. Het moest om je geld te verdienen, maar liever niet. Eerst is het fascinerend, spannend, opwindend en tenslotte is het gewoon werk: niet meer fascinerend, niet meer spannend, niet meer opwindend. Zo´n omslag klopt niet met het idee dat het een aangeboren eigenschap is, maar klopt wel met een leermodel. De man is eerst op een of andere manier geconditioneerd op die vrouwenrol, maar wanneer hij die vervolgens voortdurend speelt om geld te verdienen, is die rol tenslotte niet meer fascinerend, maar alleen een hoop gedoe om op een gevaarlijke manier wat geld te verdienen.

Showgirls kun je aan hun uiterlijk herkennen. Maar enkele klassieke transgenders zijn dan afgaaande op hun uiterlijk onmiskenbaar showgirl. Ook de eigenschappen die voor showgirls gelden, gaan soms voor hen op: 1. lichamelijke aanleg om vrouw te spelen/te zijn; 2. jong naar buiten; 3. gerichtheid op mannen. Maar als klassieke transgenders zich soms ontwikkelen tot showgirl, is het onderscheid dan wel zo absoluut als Bailey doet voorkomen?

Een ander probleem dat ik zie, ligt bij de heteroseksuele showgirl. Je bent een gewone heteroseksuele jongen en je hebt dat bijzondere vermogen om eruit te zien als een opwindende vrouw. Verder vind je het leuk om als vrouw verkleed uit te gaan, maar ben je (nog) geen klassieke travestiet. Tot zover is er als het ware niets aan de hand. Je hoort (nog) niet in één van de twee transgendergroepen thuis, hoewel je dat misschien zelf nog niet zo doorhebt.

Vervolgens word je voortdurend omringd door opgewonden mannen die je overladen met aandacht en attenties. Dat is spannend en opwindend. Ik zou me dus kunnen voorstellen dat het in die situatie lastig is om voortdurend strikt heteroseksueel te blijven, zeker wanneer je op dat moment zonder vaste, vrouwelijke relatie bent. Maar dat is nog niet alles. Je bent hetero maar wanneer je in de spiegel kijkt, zie je een opwindende vrouw. Bij een echte hetero zou dat een emotionele en seksuele reactie moeten opwekken. Een klassieke transgender is dan geboren. De grens tussen beide groepen is in zo'n geval dus erg smal.

Toch heeft Bailey hier misschien wel een punt. Je kunt ook in mijn opvatting niet met succes klassieke transgender zijn en showgirl. Die twee gaan als het ware moeizaam samen. In beide gevallen verkleed je je als vrouw, maar de functie van het verkleden is verschillend. Als showgirl heb je een doel dat gericht is op de emoties van je publiek. Als klassieke transgender heb je een doel dat gericht is op je eigen emoties. Die twee verschillende functies zijn niet goed verenigbaar, hoewel transgenders dat soms wel proberen. Men stelt bijvoorbeeld: de straat stelt andere eisen dan de slaapkamer.

Ik denk dat het onderscheid minder strikt is, dan Bailey het doet voorkomen en dat het meer een glijdende schaal is. Dat deze twee verschillende groepen transgenders bestaan en onderscheiden kunnen worden, lijkt vrij overtuigend aangetoond. Meestal gaat men dan echter uit van extreme groepen.

Ook heb je mengvormen waarbij klassieke transgenders zich later ontwikkelden tot showgirl en omgekeerd, transgenders die begonnen als showgirl, maar zich daarna ontwikkelden tot klassieke transgender. Op dezelfde manier kunnen transgenders zich ook ontwikkelen in homoseksuele en in heteroseksuele richting. Ik ga dus in tegenstelling tot Bailey niet uit van een ontwikkelingsstoornis, maar van een geleidelijke en soms plotselinge ontwikkeling die afhankelijk van de omstandigheden en de aanleg verschillende richtingen uit kan gaan.


Twee verschillende manieren om transgender te worden

De twee groepen transgenders hebben --in mijn opvatting-- ieder hun eigen, verschillende manier, van ontstaan. In beide gevallen gaat het om biologische mannen die de vrouwenrol gaan spelen. In beide gevallen gaat het volgens mij om een leermechanisme.

Wanneer een jongen uitgaat en zijn vrouwelijke kant accentueert, levert dat de nodige reacties op, vooral van mannen. Wanneer een jongen niet uitgaat, maar thuis zijn vrouwelijke kant accentueert, levert dat een reactie op van hemzelf. In het eerste geval heeft het verkleden een sociale functie. Door het verkleden of het vrouw zijn, krijg je extra aandacht, reacties, belangstelling, seks en eventueel geld. In het tweede geval ontwikkelt het verkleden zich tot een manier om de eigen emoties te reguleren.

Omdat die twee functies niet echt verenigbaar zijn, ontstaan er twee verschillende groepen transgenders. Voor de showgirls heeft het verkleden en het vrouw zijn/spelen een sociale functie. Het is een manier om andere mensen te ontmoeten en tegemoet te treden.

Voor klassieke transgenders die niet naar buiten gaan, heeft het vrouw zijn een emotionele functie: het is seksueel opwindend en/of ontspannend, rustgevend. Beide typen bekrachtiging spelen in beginsel een rol, maar kunnen per klassieke transgender qua belang verschillen.

Vervolgens zijn er ook tussengroepen. Klassieke transgenders die voorzichtig naar buiten gaan. Showgirls die ontdekken dat ze opgewonden kunnen raken van zichzelf.

Toch heeft in de praktijk vaak één van die twee functies de overhand. Het is moeilijk om voor 50% alles te doen om er in de ogen van je publiek goed uit te zien en om tegelijkertijd voor 50% je zo te kleden, dat je jezelf optimaal voelt.

Showgirls zijn volledig gericht op mannen volgens Bailey. Volgens mij is het omgekeerde echter minstens even waar: (heteroseksuele) mannen zijn door hun aard gericht op showgirls. Mannen horen bij een showgirl als vliegen bij de stroop. Showgirls vinden het heerlijk er als verleidelijke, uitdagende, sexy vrouwen uit te zien. Zodra dat echter lukt, reageren daar om begrijpelijke redenen vooral heteroseksuele mannen op.

Beide groepen transgenders willen om een of andere reden vrouw zijn of voor vrouw spelen. Beide groepen zijn gefascineerd door de vrouwenrol. De ene groep vermoedelijk omdat men van nature iets vrouwelijks heeft, waardoor de vrouwenrol als het ware op het lijf is geschreven, terwijl de mannenrol dat vermoedelijk juist niet is en daardoor problemen geeft. Sociale bekrachtiging motiveert daarna om die vrouwenrol steeds beter en perfecter te gaan spelen.

Klassieke transgenders vinden het idee om vrouw te zijn, opwindend of rustgevend, maar hebben van zichzelf geen lichamelijke aanleg om die rol te spelen. Uitgaan als vrouw is vragen om problemen. Daarom blijft men thuis en speelt men zelf de vrouwenrol waarbij men tegelijkertijd ook zelf het publiek is. De invulling van de vrouwenrol krijgt door die kortsluiting tussen acteur en publiek die merkwaardige draai die typerend is voor klassieke transgenders.


Overige kenmerken

Het merkwaardige is dus, dat showgirls zich met duidelijk succes verkleden als vrouw, daar een (tijdelijk) bestaan mee opbouwen en op die manier heel rationeel bezig zijn. Er is dus geen enkele reden om hun gedrag uit een of andere extreme seksdrive te verklaren. En wanneer ze een sekse-operatie ondergaan, lijkt die extreme seksdrive daarna ook niet meer zo plausibel. Als je er rustig over nadenkt, is er vreemd genoeg eigenlijk weinig echt bijzonders aan showgirls behalve dat ze een natuurlijke geschiktheid hebben om de vrouwenrol te spelen.

Hun uiterlijk is misschien wel hun grootste kapitaal (om mannen aan te trekken) en net als bij echte vrouwen is het lastig om een blijvende relatie met een man op te bouwen en die man vast te houden. En net als veel echte vrouwen zijn ze erg op mannen gericht omdat ze die mannen nodig hebben en op een bepaalde manier gebruiken.

Het promotie-onderzoek van Vennix laat zien dat travestieten met homoseksuele contacten op de schaal voor seksuele opwinding juist lager scoren dan doorsnee travestieten. De travestie heeft in ieder geval voor een deel een andere functie gekregen en is nu meer gericht op sociale contacten. Ook dat gegeven lijkt dus in tegenspraak met de verklaring van Bailey volgens welke de seksdrive in beide gevallen volledig de verklarende factor zou moeten zijn.

Een ander punt dat ik hiervoor nog niet vermeld heb, is dat showgirls vaak meerdere oudere broers hebben. Ja, zegt Bailey, dat is bij homo´s ook zo. Volgens hem dus een extra bewijs voor hun intrinsieke homo-zijn. Maar is het niet veel waarschijnlijker dat deze jongens opgroeien in een omgeving met mannen die hoger in status zijn dan zij. In zo'n situatie is aandacht van de oudere broers een positieve bekrachtiger. De overstap naar een leven in coctail-bars om daar aandacht van oudere mannen te trekken, wordt daardoor gemakkelijker.

Andere kenmerken zijn dat ze vaak uit arme gezinnen komen, weinig opleiding hebben en een beperkt intellect. Dat zijn dus allemaal factoren waardoor het moeilijker is succesvol de mannenrol te spelen. Dit zijn dus objectieve factoren in plaats van de door Bailey veronderstelde, niet volledig ontwikkelde mannelijke geest

De showgirl is door de natuur (of de evolutie) opgescheept met -- naar het idee van mensen -- te veel vrouwelijke eigenschappen. Voor een man vinden wij dat in onze cultuur niet passen, maar voor een vrouw vinden we dat prachtig. Op die manier stimuleren we showgirls iets te worden dat ze in feite niet zijn. Het zijn mannen gevangen in een te 'vrouwelijk' lichaam.

Klassieke transgenders daarentegen hebben geen last van een te veel aan vrouwelijke eigenschappen, maar ervaren het tekort daaraan juist als een groot gebrek. Door een speling van de natuur zijn zij verliefd geraakt op de vrouw die ze zelf zijn. Het zijn geen vrouwen gevangen in een mannenlichaam, maar -- volgens Bailey -- mannen gevangen in een mannenlichaam die dromen over zichzelf als vrouw.


Conclusie

Wat moet je concluderen op basis van dit showgirl-fenomeen? Ik denk dat dit gewoon mannen zijn die als het ware geknipt zijn voor de vrouwenrol. Die vrouwenrol biedt in onze cultuur, in combinatie met al die opgewonden hetero-mannen, soms sociale voordelen. Op langere termijn natuurlijk ook veel nadelen als je die rol als man gaat spelen, maar dat is iets dat je pas later merkt. In eerste instantie is het een verleidelijke rol zeker als je perspectieven verder nogal onduidelijk zijn.

Showgirls laten zien dat sommige mannen de vrouwenrol met een bepaalde mate van succes kunnnen spelen en dat het vooral objectieve eigenschappen en omstandigheden zijn, in plaats van seksuele voorkeuren zoals Bailey stelt, die bepalen of een man die rol op zich neemt.

Dat showgirls inderdaad gevormd worden door de aandacht en reacties van hun publiek blijkt bijvoorbeeld uit het gegeven dat ze zich volgens Bailey afvragen of ze in de 'cocktailbar' wel genoeg zullen opvallen.

Het is de verdienste van Bailey dat hij dit onderscheid tussen klassieke transgenders en showgirls zo nadrukkelijk onder de aandacht brengt. Dat de verklaring die hij daarvoor aandraagt (aangeboren homoseksualiteit), vermoedelijk niet juist is, doet daar uiteindelijk niets aan af. Door dat onderscheid wordt duidelijk dat er twee totaal verschillende manieren bestaan, die ertoe leiden dat een biologische man gemotiveerd raakt het taboe op vrouwenkleding en de vrouwenrol te doorbreken.

Zoals op basis van Vennix duidelijk kan worden dat er voor klassieke transgenders twee onafhankelijke soorten bekrachtiging werkzaam zijn in het conditioneringsproces op de vrouwenrol, zo kan op basis van Bailey duidelijk worden dat er naast het conditioneringsproces dat zich 'in de kast' afspeelt, ook een conditioneringsproces bestaat dat aangedreven wordt door de sociale reacties van anderen.

De ene groep transgenders heeft aanleg om vrouwelijk over te komen. De andere groep heeft die aanleg meestal niet. De ene groep transgenders doorbreekt al vrij jong het taboe op vrouwenkleding voor mannen. De andere groep durft dat taboe niet openlijk te doorbreken. De ene groep transgenders wordt gevormd in het uitgaansleven en het nachtleven. De andere groep vormt zichzelf thuis met de gordijnen dicht. De ene groep gebruikt het vrouwelijke uiterlijk en de vrouwenrol vooral als middel om aandacht, etc. van anderen te krijgen. De andere groep gebruikt het vrouwelijke uiterlijk en de vrouwenrol vooral om zichzelf fijn te voelen. De ene groep kan supervrouwelijk overkomen, de andere groep komt vaak over als man-in-jurk. De ene groep kan zonder publiek niet leven, de andere groep vindt dat publiek van tijd tot tijd maar lastig.

------------
* Laatst aangepast: 1 januari 2010.