Twee verschillende werelden: klassieke transgenders en showgirls

'Ik ben een beetje een showgirl,' zeg ik. 'Laat dat 'beetje' maar weg,' zegt mijn mede-transgender. In haar ogen ben ik een showgirl. Toch ligt de zaak minder simpel dan dat, want ooit ben ik begonnen, net als de meeste andere transgenders, in de kast.

Je hebt twee soorten transgenders volgens Bailey: klassieke transgenders en showgirls. Klassieke transgenders vallen qua uiterlijk amper op of ze zien er als vrouw wat merkwaardig uit. Bailey zegt zelfs dat ze meestal overkomen als verklede mannen. Klassieke transgenders groeien op en voelen ze zich het beste thuis in de kast, dus thuis met de gordijnen dicht.

Showgirl is een beter klinkend woord dan 'showtravestiet' en ´drag queen´ en verder is 'showtravestie' te beperkt. Je denkt aan shows en aan travestie. Maar 'showgirls' vind je in kroegen, bars en op straat. En natuurlijk soms in shows en op tv. Maar niet in de kast, want een showgirl heeft daar niets te zoeken.

Meestal zijn klassieke transgenders en showgirls twee aparte groepen die elkaar zelden raken en en ook niet goed samen gaan. Showgirls vinden klassieke transgenders vaak maar niets en klassieke transgenders vinden showgirls vaak maar niets. Beide groepen hebben hun eigen normen en leven in feite ook in verschillende werelden.

Een tijdje geleden zat ik met een klassieke transgender die net uit de kast is gekomen, ervaringen uit te wisselen. Onze ervaringen verschilden volledig. Op een gegeven ogenblik zei ze: ´Het is net alsof we in twee totaal verschillende werelden leven.´ ´Dat doen we ook,´ zei ik. Want klassieke transgenders leven in de veilige binnenwereld van de kast en denken daardoor dat de buitenwereld een uitbreiding van die veilige en fijne binnenwereld zal zijn. Maar showgirls groeien op in die buitenwereld en leren daardoor al jong dat de buitenwereld voor een transgender hard en moeilijk kan zijn.


Ledenvergadering T&T

Zaterdag 28 november 2009 was in Groningen de ledenvergadering van de LKG T&T (Landelijke Kontaktgroep Travestie & Transseksualiteit).

Ik had me al dagen eerder afgevraagd: 'Wat moet ik aan?' In een shot in de clip Pokerface draagt Lady Gaga een nauwsluitend rubberen pak op de rand van een zwemband. Ook aan het begin van die clip draagt ze die outfit. Dat leek me qua kleding goed na te doen. Een paar zwarte laarzen, een zwarte legging, een zwarte body, een zwart jack en mijn lange Lady Gaga-pruik. Simpel, zwart, en sexy. Een soort catwoman.

Ik dacht dat het een leuk idee was om op zaterdagmiddag in mijn Lady-Gaga-catwoman-outfit dwars door Groningen te lopen. Eigenlijk leek dat me leuker dan het bijwonen van de ledenvergadering van de LKG T&T waar toch vooral veel gepraat wordt in een besloten ruimte met transgenders onder elkaar, terwijl er daarna meestal niet zoveel gebeurt. Na al dat kleden en opmaken vind ik de reacties op dat uiterlijk interessant. Ook dat is typerend voor showgirls. Ze houden van aandacht, ze willen opvallen, in het middelpunt staan en zijn vol interesse voor de reacties die ze opwekken.

Als ik in het Platform-theater aankom, is het bijna pauze. Jeanine was verkiesbaar als voorzitter voor een tweede termijn. Een aantal leden vindt dat er te weinig gebeurt en steunt Vera als tegenkandidaat, maar komt daar pas tijdens de vergadering mee, wat volgens de reglementen niet juist schijnt te zijn. Vera zelf is niet aanwezig en komt ook nog één geldige handtekening te kort.

Ik ben niet verrast. Iedere ledenvergadering spelen er zich dit soort zaken af. Uiteindelijk gebeurt er meestal niets. Ik denk dat dat ook komt doordat veel leden druk zijn met hun travestie of transseksualiteit. Een klassieke transgender wil zich vrouw voelen en is daar druk mee. Het vergaderen vervult dus een soort dubbelfunctie. Men kan verkleed zijn en de vrouwenrol spelen en daarnaast wordt er ook nog vergaderd.

Juist wat er wel zichtbaar is, intrigeert me, deze ledenvergadering. Wat me opvalt, is het uiterlijk van sommige aanwezige transgenders. Misschien intrigeren die klassieke-transgender-uiterlijken me ook wel doordat mijn Lady-Gaga-catwoman-outfit nogal contrasteert.

Een andere transgender merkte later op, dat ik wel wat erg opviel. Maar ik ga me toch niet vijf uur lang verkleden en optutten om daarna niet op te vallen?

Na mijn tocht door de zaterdag-drukte van het centrum, denk ik door de reacties en opmerkingen te weten wat voor indruk mijn outfit maakt: sexy, brutaal, zelfbewust en dominant. En dat is dus onmiskenbaar heel anders dan hoe mijn klassieke medetransgenders overkomen.

Als iemand er als klassieke transgender uit wil zien, is dat prima. Maar al die klassieke transgenders stralen niets uit van: kijk mij eens, ik ben een trotse transgender, ik ben een mooie transgender. Nee, je ziet eerder vaak iets verlegens. Iets van: kijk maar even niet naar mij. Ik hoop dat ik niet opval. Laat mij even met rust. En dat is ook wat klassieke transgenders zichzelf expliciet als norm stellen: niet opvallen wanneer ze 'vrouw' zijn.

Op een bepaald moment tijdens de vergadering denk ik bij mezelf: 'Als ik er zo uitzag, zou ik me niet laten zien en wegkruipen in mijn eigen wereldje.' En dat is ook precies wat klassieke transgenders vaak doen. Wegkruipen in hun eigen wereldje. ´Maar ze zijn hier toch naar toe gekomen? Ze hebben toch een tocht door het land gemaakt?´ denk ik. Dan realiseer ik me, dat de afstand tot de parkeergarage 200 meter is.

Die gedachte ´Als ik er zo uitzag, dan zou ik lekker wegkruipen...´ geldt niet voor de paar aanwezige showgirls. Een enkele, in feite erg mooie, showgirl heeft -- heel doortrapt -- geprobeerd zich te vermommen, zodat ze niet al te veel uit de toon valt tussen deze klassieke transgenders. Ze wist in wat voor gezelschap ze kwam en heeft haar kleding daarop aangepast. Echte showgirls doen als dat zo uitkomt, moeiteloos dit soort dingen.

Ook is er een klassieke transgender die er uitziet als een mooie showgirl, maar de straat mijdt, omdat ze daar niet opgegroeid is en zich daar niet thuis voelt. Vaak kun je aan het uiterlijk wel zien, waar je mee te maken hebt, maar een enkele keer gaat dat niet op. Het zijn klassieke transgenders die het uiterlijk wel hebben, maar nooit op jonge leeftijd die stap naar buiten hebben gezet.

Dan is er nog een klassieke transgender die er niet uitziet als showgirl, maar ook niet meer als echte klassieke transgender en wel veel in de buitenwereld leeft als vrouw.


Het beslissende onderscheid

Dit soort tussengevallen roept de vraag op, waar je de grens precies moet leggen. Soms heb je een klassieke transgender die showgirl wordt of tenminste stevig die indruk weet te wekken. Wat is het dan? Valt er inderdaad zo´n duidelijk onderscheid te maken als Bailey stelt?

De vrouw die je begeert, ben jezelf. Als klassieke transgender transformeer je je tot vrouw of wil je vrouw zijn om bij jezelf positieve emoties op te wekken. Als showgirl transformeer je je tot vrouw om bij andere mensen een emotie op te wekken. Showgirls willen aandacht, belangstelling, contact, en soms geld en liefde. Klassieke transgenders zijn op zichzelf en de eigen emoties gericht, showgirls op de reacties van de buitenwereld.

Dat heeft in de praktijk vergaande gevolgen. Klassieke transgenders zijn hun eigen relatie. Ze hebben daardoor niet een dwingende behoefte aan een seksuele relatie met iemand anders. Vrouwen van klassieke transgenders klagen erover dat hun man tijdens het vrijen meer fantaseert over zichzelf als vrouw dan dat hij gericht is op hen.

Showgirls daarentegen zien een seksuele relatie met iemand anders als het ultieme doel. Zo als klassieke transgenders druk kunnen zijn in de kast met zich verkleden en verkleed rondlopen, zo kunnen showgirls druk zijn met het leggen van contacten en het zoeken van een relatie.

Klassieke transgenders dromen over zichzelf als vrouw en zijn daar voortdurend mee bezig. Showgirls zoeken de ideale partner die bij hen past en zijn daar druk mee.

Wat gebeurt er nu, wanneer een transgender zijn eigen evenbeeld tegenkomt? Je droomt van jezelf als vrouw. Dan kom je iemand tegen die er vrijwel precies zo uitziet als jij wanneer je 'vrouw' bent. Klassieke transgenders vallen inderdaad vaak op andere (klassieke) transgenders. Op dat uiterlijk zijn ze geconditioneerd. Dat is het uiterlijk waar ze verliefd op zijn.

Of dat inderdaad tot een stabiele relatie leidt, valt te betwijfelen. Beide klassieke transgenders zijn immers al verliefd en wel op zichzelf en zijn niet fanatiek op zoek naar een relatie met iemand anders. De basis voor een echte relatie ontbreekt.

Een showgirl trekt normaal heteroseksuele mannen aan. Ik denk dat dat de juiste omschrijving is. Die zien er dus totaal anders uit dan de showgirl zelf en spelen automatisch de rol van 'jagende' man. Over showgirls die vrouwen aantrekken, weten we weinig met zekerheid. Op basis van het kleine aantal gevallen dat ik ken, zijn het vaak knappe, zelfstandige, intelligente, zelfbewuste vrouwen die op showgirls vallen. Vermoedelijk treedt er in dit soort gevallen dus iets van rolwisseling op.

Showgirls gaan dus normaal relaties aan met mensen die er totaal anders uitzien dan zijzelf of die in ieder geval een andere rol spelen dan zijzelf. Klassieke transgenders vallen daarentegen vooral op zichzelf of op een andere transgender die er overeenkomstig uitziet.



Halve showgirls

In de keurige wereld van Bailey bestaat geen twijfel en bestaan geen tussengevallen. In de echte wereld wel. Ik kom twee prachtige showgirls tegen, afgaande op het uiterlijk.

Maar zijn het echt showgirls? Ze hebben veel werk gemaakt van hun uiterlijk en met succes. Afgaande op dat uiterlijk zijn het onmiskenbaar showgirls. Maar ze gaan slechts beperkt uit. In ieder geval niet naar kroegen, bars, disco's en dergelijke. Ze zijn ook niet echt uit de kast. Aan hun uiterlijk kun je zien dat ze belangrijk vinden, hoe ze overkomen. Showgirls dus. Maar deze showgirls vallen vooral op andere showgirls en daarmee dus vermoedelijk ook op zichzelf.

Het interessante is dus dat in dit geval het uiterlijk kennelijk sociaal aangepast en geoptimaliseerd is, maar het eigen uiterlijk nog steeds opwindend wordt gevonden. Volgens het criterium hiervoor zijn dit dus (nog) klassieke transgenders, maar tegelijkertijd neemt men niet langer genoegen met zichzelf, maar zoekt men actief een (tijdelijke) partner.

Ik denk dat deze halve showgirls wel heel duidelijk laten zien, hoe glijdend het allemaal is. Hun bestaan vormt ook een ondersteuning voor een leermodel. Zodra deze halve showgirls wat meer zelfvertrouwen krijgen, is het nog maar een kleine stap om op de toenaderingspogingen van gewone mannen en vrouwen in te gaan. En is in dat geval die klassieke travestie nog wel interessant genoeg?


Showgirl-problemen

Showgirls durven dus op te vallen en zich te laten zien, dit in tegenstelling tot de meeste klassieke transgenders die op straat vooral proberen niet op te vallen. Maar er zijn ook een heel stel punten waarop showgirls negatiever scoren.

1. Allereerst heb je voor klassieke transgenders allerhande soorten clubs die als sociaal vangnet fungeren. Voor showgirls heb je dat niet op die manier. Showgirls zijn op zichzelf en op hun contacten met de buitenwereld en eventueel andere showgirls aangewezen, maar ze hebben niet echt hun eigen clubjes. Soms zijn ze lid van het C.O.C., maar in feite is dat niet echt gericht op transgender-problemen. Natuurlijk kunnen ze ook terecht op de T&T-bijeenkomsten, maar vaak doen ze dat niet of hebben ze het idee dat ze daar weinig te zoeken hebben. Forums op internet als travestie.org hebben vaak weinig op met showgirl-transgenders omdat die de verkeerde opmerkingen maken, een andere kijk op veel zaken hebben en qua aantal sterk in de minderheid zijn.

2. Showgirls krijgen doordat ze vaak vrij openlijk en al jong de vrouwenrol spelen, al snel te maken met een 'gebrek aan acceptatie'. Als klassieke transgender zit je normaal in de kast. Dat is misschien lastig, maar daardoor speel je in de buitenwereld de rol van normale hetero-man en heb je niet te maken met negatieve sociale consequenties. Voor klassieke transgenders betekent dat een goede baan, een mooi huis, een vrouw en vaak kinderen. In materieel opzicht hebben klassieke transgenders vaak niets te klagen. Voor showgirls ligt dat moeilijker. Als showgirl moet je zelf de kost verdienen, terwijl veel banen voor je gesloten zijn omdat mensen je zien als afwijkend, waardoor je vaak niet geaccepteerd wordt en mensen gemakkelijk hun slechtste kanten tonen.

3. Een derde probleem voor showgirls is dat wat travestie en het over jezelf denken als vrouw zo leuk en positief maakt voor klassieke transgenders, voor showgirls niet bestaat of is weggevallen. Je als vrouw verkleden is voor een showgirl geen ontspanning en niet opwindend, maar werk of sociale noodzaak. Het hoort er nu eenmaal bij. Ook die verliefdheid op jezelf die je als klassieke transgender vaak hebt, heb je als showgirl (niet meer). Het past niet, het botst met je showgirl-zijn. Als showgirl zijn leuk is, komt dat door de sociale effecten. Maar die sociale effecten geven ook problemen vooral op sociaal gebied. Showgirls wijken af van de norm, worden gezien als afwijkend en hebben voor de meeste mensen een lage sociale status. Dat betekent dat showgirls veel vaker dan normaal te maken krijgen met geweld, discriminatie, uitsluiting en andere negatieve sociale consequenties.

Door de voortdurende confrontatie met de buitenwereld ontwikkelen showgirls een bepaalde hardheid. Een Braziliaanse showgirl: ´Als iemand een vinger naar ons uitsteekt, slaan we ´m in elkaar' en 'Je moet sterk in je schoenen staan om dit leven te kunnen leiden.' Een andere showgirl, al wat ouder en Nederlands, zei het zo tegen me: ´Ik laat niet met me sollen.´ Vermoedelijk door die bijna agressieve hardheid speelden showgirls bij de ´Stonewall Riots´ (het begin van de homo-emancipatie in de VS) een belangrijke rol.

4. Een vierde probleem voor showgirls zijn de moeizame relaties. Een belangrijk verschilpunt met klassieke transgenders is dat showgirls fanatiek op zoek zijn naar een relatie met iemand anders. Als showgirl neem je in beginsel geen genoegen met een relatie waarbij jezelf de ander bent. Dat is niet nodig, er zijn immers genoeg anderen die graag een relatie met je willen,.... lijkt het.

Vooral heteroseksuele mannen vallen op showgirls. Doordat showgirls er behoorlijk overtuigend uit kunnen zien als vrouw, hebben homoseksuele mannen nooit belangstelling. Showgirls leren daardoor al jong dat heteroseksuele mannen hun aandacht, liefde, belangstelling, cadeautjes en geld kunnen leveren. Heteroseksuele mannen zijn echter erg statusgevoelig, omdat status voor hen gerelateerd is aan vrouwen en seks. Openlijk een relatie aangaan en onderhouden met een showgirl ligt daardoor moeilijk. Showgirls blijven daardoor uiteindelijk toch vaak alleen.

5. Als showgirl presenteer je jezelf aan de buitenwereld in een vrouwelijke verschijning. Dat betekent dat de showgirl met andere vrouwen vergeleken wordt. Voor een man is dat een uit-wedstrijd. In de praktijk is het voor showgirls moeilijk of ondoenlijk om er altijd tip top uit te zien. Echte vrouwen besteden vaak al behoorlijk veel tijd aan hun uiterlijk, maar als showgirl ben je -- om in de buurt te komen -- een veelvoud van die tijd kwijt. Dat betekent dat je of voortdurend ontzettend hard aan je uiterlijk moet werken en dan nog tijd tekort komt, of dat je slechts soms --als het echt nodig is -- je showgirl-uiterlijk toont en de rest van de tijd niet al te moeilijk doet. De kosten qua tijd van het instand houden van het uiterlijk zijn hoog.

Wanneer je de problemen van uit de kast gekomen showgirls overziet, gaat het vooral om gebrek aan acceptatie, gebrek aan veiligheid, het vinden van werk en het vinden van inkomsten. Daarna speelt de zoektocht naar een stabiele relatie, terwijl het bijna niet te doen valt om er steeds optimaal uit te zien.


Problemen van klassieke transgenders

Nu idealiseer ik misschien het leven van klassieke transgenders wat. Klassieke transgenders die in de kast zitten, hebben natuurlijk ook hun problemen.

1. Allereerst zit je met de voortdurende angst en kans op ontdekking. Je bent net verkleed en dan staat een collega of je baas voor de deur. Of je dochter. Of je vrouw komt onverwachts thuis. Dat geeft allemaal veel stress.
2. Verder voelen klassieke transgenders zich vaak schuldig. Wat ze doen mag eigenlijk niet, hebben ze als idee, het moet stiekem. Ze voelen zich minderwaardig. Vaak duurt het heel lang voordat je als klassieke transgender die travestie of die wens om vrouw te zijn, kunt accepteren van jezelf.
3. Wanneer de vrouw erachter komt, betekent dat soms het einde van de relatie. Als het niet het einde van de relatie betekent, kan de positie van de man binnen de relatie er door aangetast worden: hij telt niet meer volledig mee. Hij is een probleem.
4. Heel vaak hebben klassieke transgenders ook te weinig gelegenheid tot omkleden en tot vrouw zijn, vinden ze zelf. Mijn ervaring is dat je als showgirl daar uiteindelijk nog veel minder gelegenheid voor hebt, maar je zit dan in een situatie dat je je daar niet meer druk over kunt maken. In feite is dat dus vooral een idee, maar zo ervaart de klassieke transgender het wel en daar gaat het uiteindelijk om.
5. Het grootste probleem van klassieke transgenders is echter dat je dolgraag voortdurend die vrouw zou willen zijn. Het is die verliefdheid op jezelf. Er is maar één manier om het geluk te vinden en dat is voortdurend die vrouw zijn. Als het behoorlijk uit de hand loopt, kun je de hele dag nog maar aan één ding denken. Maar als je tot over je oren op iemand verliefd bent en als die ander tegelijkertijd ook vaak onbereikbaar ver af is, voor je idee, ben je niet meer gelukkig. Het geluk is daar waar zij is. Je wilt naar haar toe. Je moet naar haar toe. Je wilt steeds bij haar zijn. Die onmogelijke liefde is de zwaarste last, die de klassieke transgender, met zich mee moet sjouwen.

Als je deze problemen van klassieke transgenders overziet, zijn het vrijwel allemaal emotionele problemen. Men heeft de stress van het geheim, men voelt zich schuldig over de travestie, men wil dolgraag vaker vrouw zijn en men wil/moet beslist die vrouw worden. Aan de ene kant geeft het klassieke transgender zijn negatieve emoties, aan de andere kant geeft het sterk positieve emoties. Tegelijkertijd hebben klassieke transgenders het in materieel opzicht vaak prima voor elkaar.

Showgirls zijn vrouw in de buitenwereld, zoeken een relatie in die buitenwereld en proberen in die buitenwereld te overleven en hebben daar hun handen vol aan. Klassieke transgenders zijn man in de buitenwereld, maar zijn en voelen zich in de binnenwereld vrouw. Waar klassieke transgenders het moeilijk mee hebben, is het emotionele conflict tussen dat leven in binnen- en buitenwereld. Als je gewoon als vrouw kon leven in die buitenwereld net zo als je in de binnenwereld deed, zou het ideaal zijn.


Van binnenwereld naar buitenwereld

Beide groepen hebben dus hun problemen. Maar beide groepen hebben ook hun voordelen. Showgirls hebben het voordeel van hun vrouwelijke uiterlijk dat eventueel al een royaal inkomen kan opleveren. Klassieke transgenders hebben het voordeel van hun geheime relatie die opwindend en ontspannend is.

Wat gebeurt er nu wanneer die wens om voortdurend vrouw te zijn, zo sterk wordt, dat de klassieke transgender zich tenslotte laat transformeren en uit de kast komt.

1. Vaak hebben klassieke transgenders een probleem met hun uiterlijk. De transitie verandert daar in beginsel niet veel aan. Men heeft vaak ook verkeerde kleed-gewoonten. Men voelt zich wel vrouw, maar men komt niet echt over als vrouw. Dat betekent dat het normaal functioneren daardoor lastiger gaat. Men heeft de handicap van het in sociaal opzicht niet-optimale uiterlijk. Klassieke transgenders zien dat echter niet als probleem. Zij zijn vertrouwd met dat uiterlijk en hebben daar positieve emoties bij. Ze weten ook niet goed hoe ze dat uiterlijk moeten aanpassen en verder hebben ze geen zin om hun uiterlijk aan te passen. Ze voelen zich daar als het ware goed bij en de buitenwereld moet dat maar accepteren. De buitenwereld reageert natuurlijk wel op dat uiterlijk, maar omdat dat uiterlijk vrij constant is, merkt de klassieke transgenders het tenslotte niet meer. Het is iets dat hoort bij hoe de buitenwereld nu eenmaal reageert.

2. Klassieke transgenders worden nu voor het eerst openlijk geconfronteerd met ´gebrek aan sociale acceptatie´. Showgirls kennen dat ook, maar zijn daarmee opgegroeid. Ze waren nog jong toen ze uit de kast kwamen en hebben geleerd zich in te stellen op een gebrek aan acceptatie. Klassieke transgenders zijn opgegroeid in de veilige kast en zijn eerst niet echt voorbereid op de afwijzende reacties die ze tegenkomen en het gebrek aan acceptatie dat tenslotte duidelijk wordt. Men reageert met boosheid, agressie. Men voelt zich niet geaccepteerd en men kan reageren met depressieve gedachten of erger.

3. Doordat men uit de kast is gekomen, valt de stress en het schuldgevoed over het transgender-zijn weg. In plaats daarvan voelt men zichzelf nu 'vrouw'. Voor klassieke transgenders is dat een positief iets. De negatieve emoties van stress en schuld zijn vervangen door de positieve emotie dat men 'vrouw' is.

Men is vermoedelijk vaak druk bezig met zichzelf en de rest van de wereld te overtuigen dat men in feite ´vrouw´ is. Omdat normaal het label ´vrouw´ wordt toegekend op basis van het uiterlijk en het uiterlijk in dit opzicht vaak niet overtuigend is, overtuigt men uiteindelijk vooral zichzelf. Klassieke transgenders zien dat echter niet als een probleem omdat ze door hun jarenlange verblijf in de kast geleerd hebben zichzelf als het belangrijkste publiek te zien en de eigen emoties als het belangrijkste doel.

4. Voor showgirls is het opwindende en ontspannende effect van de vrouwenrol al jong weggevallen. Hetzelfde treedt nu geleidelijk op bij de uit de kast gekomen klassieke transgenders. Doordat de klassieke transgender een veel langere periode heeft doorgemaakt waarin die vrouwenrol wel sterk positief werkte, duurt het een lange tijd voordat de positieve gevoelens die aan het ´vrouw´ zijn gekoppeld zitten, afnemen.

5. De showgirl is fanatiek op zoek naar een relatie en ervaart daarbij vaak grote problemen, maar is daardoor ook sterk gericht op het leggen van contacten. Maar voor de uit de kast gekomen klassieke transgender speelt dat relatieprobleem niet omdat men zelf de relatie is. De keerzijde daarvan is dat de uit de kast gekomen klassieke transgender soms vereenzaamt ook al doordat het uiterlijk het leggen van contacten vaak bemoeilijkt.

6. De relaties worden gezuiverd. Mensen die het niet te accepteren vinden, vallen af als partner, als werkgever, als kennis of als vriend. Daar tegenover staat natuurlijk het verlies van die partner, werkgever, kennis of vriend. Showgirls hebben dit ook meegemaakt, maar op een veel jongere leeftijd. Het voordeel van de oudere leeftijd kan zijn dat men al een vrouw heeft, die haar partner niet wil opgeven. Maar het omgekeerde -- scheiding -- komt vermoedelijk minstens zo vaak voor.

De problemen van uit de kast gekomen klassieke transgenders overziend, gaat het om een probleem met het uiterlijk en een probleem met de sociale acceptatie. Klassieke transgenders zien het eerste punt echter niet als een probleem en kunnen omdat ze zichzelf zien als 'vrouw' ook moeilijk toegeven dat de buitenwereld dat niet altijd doet.

Gemiddeld een 10 jaar na de transitie stijgt het overlijdensrisico ten opzichte van een vergelijkingsgroep drastisch. Door twee onderzoeks-uitkomsten te combineren, kwam ik zelf tot meer dan een verdubbeling van het overlijdensrisico voor de periode van gemiddeld 9 tot 15 jaar na de transitie. De belangrijkste oorzaken: zelfmoord en hart- en vaatziekten. Volgens de VU en niet ondersteund door enig onderzoek, zouden die hart- en vaatziekten het gevolg zijn van een vrouwelijk hormoonpreparaat dat al 20 jaar niet meer wordt voorgeschreven. Dit lijkt echter niet echt waarschijnlijk. Vermoedelijk worden de zelfmoorden en de hart- en vaatziekten veroorzaakt door psychosociale stress. Iets waarvan we denken te weten dat het bij transgenders die uit de kast zijn een belangrijke rol speelt en waarvan we verder weten dat het inderdaad een sterk verband heeft met hart- en vaatziekten.


Samenvatting

Showgirls zijn (af en toe) vrouw in de buitenwereld, zoeken een relatie in die buitenwereld en proberen in die buitenwereld te overleven en hebben daar hun handen vol aan. Showgirls ontwikkelen een bepaalde hardheid, maar hebben die hardheid ook nodig in de strijd om te overleven. Op basis van wat er bekend is, leiden showgirls in vrijwel iedere cultuur een moeilijk en vaak marginaal bestaan.

Klassieke transgenders in de kast, zijn man in de buitenwereld en hebben het daardoor materieel vaak goed, maar ervaren een groot emotioneel conflict: konden ze maar voortdurend vrouw zijn.

Klassieke transgenders die tenslotte besluiten tot een transitie, ervaren dat in eerste instantie als een grote bevrijding, maar krijgen ook te maken met het probleem van het uiterlijk, met een gebrek aan sociale acceptatie en hebben tenslotte een aanzienlijk grotere kans te overlijden dan voor hun leeftijd normaal is.

Kortom, klassieke transgenders zijn ingesteld op een leven in de binnenwereld en showgirls op een leven in de buitenwereld. De klassieke transgenders waarvoor de binnenwereld tenslotte te benauwd wordt, moeten daar uiteindelijk vaak een hoge prijs voor betalen.

Daarmee wil ik niet zeggen dat showgirls en klassieke trangenders die in de kast blijven geen hoge prijs betalen. Ik noemde al de hardheid van showgirls die ze ontwikkelen om te overleven. Een ander punt dat ik vaak tegengekomen ben bij showgirls is een bepaalde triestheid. Showgirls zijn gericht op de reacties van andere mensen, maar voor die mensen is de showgirl uiteindelijk een minderwaardig wezen. Klassieke transgenders die in de kast blijven, spelen hun leven lang een rol waar ze ongelukkig mee zijn. Maar het verschil is dat beide groepen geen transitie op latere leeftijd doormaken naar de andere wereld. Ze kunnen oud worden in de wereld waarin ze hebben leren overleven.