Transgender-emancipatie: Moeten transgenders zichtbaarder worden?

Transgender zijn

Man of vrouw? Vroeger had ik geantwoord dat ik 'man' was. Ik had en heb immers een mannelijk lichaam. Tegenwoordig antwoord ik op die vraag soms: 'transgender'. De reden om dat te zeggen, is dat ik me een enkele keer vrouwelijk of zelfs helemaal als vrouw kleed. Het is geen kwestie van me vrouw voelen of zo, nee, het is voor mij puur een kwestie van kleden. Persoonlijk heb ik het nooit zo'n punt gevonden. Ik vond het leuk en grappig man te zijn en wat vrouwelijk of eventueel zelfs helemaal als vrouw over te komen. Ik dacht ook dat je best man en vader zou moeten kunnen zijn, ook al kleedde je je misschien soms wat vrouwelijk. We hebben in Nederland toch al lang niet meer wettelijke normen voor mannen- en vrouwenkleding?

Dat dacht ik een dertig jaar geleden. Nu -- ongeveer dertig jaar later -- denk ik dat het simpele feit, dat ik me soms vrouwelijk kleed, voor mensen soms een belangrijk verschil maakt. Ik wil misschien 'man' zijn op mijn manier, maar in hun opvatting ben ik geen normale, echte man. Tegelijkertijd ben ik natuurlijk ook geen vrouw. Ik ben kortom geen 'echte' man en geen 'echte' vrouw, maar iets vreemds, iets daar tussenin. Daar waar eigenlijk niets zou moeten zijn. Een soort afwijking van wat volgens onze culturele normen een man zou moeten zijn. Ik ben kortom 'transgender', hoewel veel mensen dat woord amper kennen.

Het woord 'transgender' geeft in mijn geval het probleem ook goed aan. Biologisch gezien ben ik gewoon man en is er geen enkel probleem. Maar qua 'gender', de manier waarop we de mannenrol cultureel invullen, wijk ik af doordat ik me -- in de opvatting van onze cultuur -- soms vrouwelijk kleed. Qua gender kleed ik me dan even als vrouw. Ik ben dus van de ene gender (mannenrol) in dat geval even naar de andere gender (vrouwenrol) gegaan. Echt transgender dus.

Het heeft lang geduurd voordat ik kon toegeven dat dat voor veel mensen een belangrijk punt, een afwijking was. In mijn idee was het niet iets om je echt druk over te maken en ik ging er vanuit dat andere 'normale' mensen daar net zo over zouden denken. Dat het zo lang duurde, voordat ik dat kon toegeven, kwam doordat ik het als een positief punt zag. Ik kon iets dat gewone mannen niet gegeven was.

Negatieve reacties wilde ik daardoor niet zien. En als ik ze wel zag, schreef ik ze gewoon toe aan iets anders. Het was volstrekt onmogelijk dat zo iets simpels als je uiterlijk voor normale, weldenkende mensen een serieus punt zou kunnen vormen.

Ik denk dat je als man met een passie voor vrouwenkleding in de eerste plaats niet kunt accepteren dat je travestiet bent. 'Travestiet' is een beladen woord en je bent alles, maar dat niet. Je vindt het toevallig leuk vrouwenkleren te dragen. Wanneer je tenslotte voor jezelf en anderen kunt toegeven 'travestiet' te zijn, ga je het voorstellen als iets dat er eigenlijk niet echt toe doet. Het is eigenlijk volstrekt onbelangrijk. Tenminste zo ging het mij.

Vervolgens moet je uit de kast komen. Bij mij gebeurde dat door omstandigheden in feite al rond mijn twintigste. Nadat je uit de kast bent gekomen, moet je uit de kast blijven. Na mijn studententijd kroop ik echter weer in die veilige kast. Wat had ik in die boze buitenwereld te zoeken? Ik deed mijn travestie-verleden dat vrij algemeen bekend was, af als een soort jeugdzonde.

Omdat je opnieuw in de kast leeft, ga je er vanuit dat niemand het weet. Alles wat er gebeurt kan dus door van alles komen, maar niet door dat ene.

Maar in feite is er na het uit de kast komen, geen weg terug. Te veel mensen weten het doordat ze het gehoord hebben. En je merkt tenslotte dat er geruchten de ronde doen.

Nadat ik tenslotte opnieuw uit de kast gekomen was, leef je eerst in een soort roes. Een last is van je af gevallen. Het leven lacht je weer toe. Dan komen de problemen. Eerst wil je ze niet zien. Daarna wil je ze niet koppelen aan je travestie.

Ik denk dat je pas weet wat het is om transgender te zijn, een jaar of tien nadat je volledig uit de kast bent gekomen en toch volop hebt meegedaan aan het normale leven. Dus zaken als: werk, relatie, kinderen. In ieder geval dat soort dingen. Dus alle tijd dat je transgender bent, maar zonder werk zit, zonder kinderen bent, zonder relatie zit, krijg je geen goed beeld van wat het betekent transgender te zijn. Transgender zijn en dan wegkruipen in een veilige omgeving is begrijpelijk, maar op die manier kom je er nooit echt achter. Je moet met beide voeten in de modder staan.

Ik denk ook dat je jezelf moet accepteren als transgender of als travestiet of als transseksueel. Wanneer je jezelf hardnekkig ziet als 'vrouw' of als 'man' ben je niet in staat te zien dat je maatschappelijke status als transgender problemen kan geven. In je eigen optiek ben je immers normaal 'man' of 'vrouw' en niet 'transgender' en dat betekent dat je eventuele problemen nooit zult koppelen aan dat transgender zijn. Pas wanneer je kunt erkennen dat je tot een maatschappelijke categorie behoort, waar niemand bij wil horen, accepteer je jezelf als lid van die categorie.

Dus jezelf accepteren als transgender, volledig uit de kast komen en blijven, de confrontatie met de echte wereld aangaan en het een jaar of tien volhouden, voordat je echt kunt inschatten wat het betekent -- in jouw unieke geval -- om transgender te zijn. En zelfs dan geldt nog steeds: resultaten behaald in het verleden vormen geen garantie voor de toekomst.


Reacties op transgenders

Hoe reageert de echte wereld op transgenders? Op 20 november was er in Utrecht de Nederlandse herdenking van Transgender Day of Remembrance 2009. Volgens een filmpje op YouTube waren er op 22 oktober 95 transgenders en/of hun partners vermoord in 2009. Volgens het mondelinge verslag van Monica van Transgender Netwerk Nederland waren dat er op 20 november al meer dan 120.

De meeste vermoorde transgenders komen nooit op die lijst, denk ik. De familie zit er niet op te wachten. De politie heeft er geen belang bij. De weinige vrienden en kennissen weten vaak niet eens van het bestaan van die lijst. In veel landen heeft men maar beperkt toegang tot internet of is men daar amper mee vertrouwd. Die lijst is dus vermoedelijk maar het topje van de ijsberg.

Vaak is het in veel landen de familie zelf die de moord voltrekt. Dat is beter dan dat de hele familie in het verderf wordt gestort, denkt men. Voor de betrokken transgenders is dat extra zuur, lijkt me. Je wordt vermoord door de mensen die je het naast staan. Maar ook dat is iets dat helaas bij het transgender-zijn hoort. In landen als Irak worden op systematische wijze transgenders (vrouwelijke 'homo's') opgespoord, vervolgd en vermoord.

Zo erg kan het toch niet zijn? Daar misschien, maar Nederland is gelukkig anders. Natuurlijk is Nederland anders, maar de basis-emotie niet. Dat transgenders dat soms moeilijk vinden te accepteren, komt omdat bijna alle Nederlandse transgenders opgegroeid zijn in de veilige kast. Ze doen het thuis met de gordijnen dicht of ze dromen erover onder de dekens. Prima, maar denk niet dat als je de straat op gaat en als transgender alles wil doen wat een normaal mens doet, ieder ander mens ALTIJD net zo begrijpend zal zijn. Als één op de duizend mannen er serieus aanstoot aanneemt en ik denk dat dat een veel te lage schatting is en dat omzet in enigerlei actie, heb je als transgender of geen leven meer of een heel problematisch leven. Bovendien zijn het echt niet alleen mannen die op allerhande subtiele manieren ellende kunnen veroorzaken. Vrouwen zijn in dit verband misschien nog wel gevaarlijker, hoewel er meer vrouwen zijn die het niet zo'n probleem vinden dan mannen.

Een bio-vrouw vertelde me dat ze stukjes schrijft voor een tijdschrift over transgenders. Toen een vriendin toevallig op haar monitor keek en zag dat ze werkte aan een interview met een transgender, was dat het einde van het onderlinge contact. Dus ook al ben je zelf gewoon vrouw en op geen enkele manier transgender, het feit dat je erover schrijft is voor sommige mensen al te veel. De vriendin heeft als het ware gedacht: Wie met pek omgaat, raakt er mee besmeurd. Ik zou dit voorval hier niet aanhalen als het voor mij niet zo herkenbaar was en als ik niet meer van dit soort verhalen had gehoord.

Studenten die onderzoek moeten doen, zoeken een onderwerp. Bij het onderwerp 'transgenders' haakt men echter af en kiest men liever een 'veilig' onderwerp dat minder beladen is. Voor officieel onderzoek naar transgenders is het beeld hetzelfde. Dat bestaat namelijk niet. Voorzover er serieus onderzoek gedaan wordt op dit gebied gebeurt dat door transgenders vrijwel altijd in eigen tijd en voor eigen rekening.

Laat ik het voorgaande samenvatten met de voorzichtige conclusie dat je als transgender te maken kunt krijgen met negatieve sociale consequenties zodra bekend raakt dat je transgender bent.


Oorzaken

Waarom dat zo is, is bij mijn weten niet precies bekend. Hoewel er wel duidelijke verschillen zijn tussen culturen, schijnen transgenders het in vrijwel iedere cultuur moeilijk te hebben. Een simpele verklaring zou kunnen zijn, dat wij mensen de wereld willen verdelen in 'mannen' en 'vrouwen' en dat transgenders daar niet goed in passen. En iets dat niet past, is vervelend en lastig.

Een andere verklaring zou kunnen dat transgenders een belangrijke maatschappelijke norm overtreden. Mannen moeten eruit zien als mannen en vrouwen moet vrouw zijn. Iemand die zich van die norm niets aantrekt, overtreedt dan een belangrijke norm en mag en moet tot de orde geroepen worden.

Nog weer een andere verklaring is dat transgenders qua uiterlijk een klein beetje afwijken van wat wij normaal vinden en dat we juist in dat soort gevallen heel sterk en heel emotioneel reageren en die persoon eng vinden en mijden. Want iemand die iets afwijkt, kan ziek zijn of tot een andere groep dan onze eigen behoren. In ieder geval is dit effect voor mensachtige robots aangetoond. Als de robot te veel op een mens gaat lijken, vinden we het niet meer leuk, maar doodeng.

Maar voor showgirls (showtravestieten) gaat die verklaring niet op, want mensen ervaren hun uiterlijk over het algemeen als positief en toch krijgen ook zij te maken met negatieve reacties.


Transgender-emancipatie

Wordt het niet tijd dat transgenders emanciperen en voor hun rechten opkomen en dat er iets gedaan wordt aan het gebrek aan acceptatie? Op zaterdag, 5 december, zond de regionale TV Friesland een kringgesprek uit in het programma Sneons over het onderwerp: Mannen in vrouwenkleren. Jeanine van de Transgendergroep Groningen en tegelijk ook voorzitter van de Landelijke Kontaktgroep Travestie en Transseksualiteit (LKG T&T) was daarbij aanwezig en stelde: "Het ontbreekt transgenders aan zichtbaarheid en rolmodellen."

Transgenders in het tv-programma Sneons.

De minimaal 240.000 Nederlandse mannen die (klassiek) transgender zijn, zoals we uit bevolkingsonderzoek weten, zie je namelijk nooit. Ze zitten nog in de kast. Ze laten zich liever niet zien uit vrees voor problemen en negatieve gevolgen. Maar als je je in een democratie niet laat zien, ben je er ook niet. En verder blijft iedereen transgenders daardoor maar vreemd vinden omdat je ze nooit of bijna nooit ziet. Kortom: transgenders moeten uit de kast, vindt Jeanine.

-----------------------------------------------------------------------------------
De aankondiging van het programma op de website van Sneons

Sneons -- 5 december 2009 om 18:20

Deze week in Sneons: mannen in jurken.

Het is al lastig lopen op pumps, maar helemaal als er een zwaar geheim meegedragen wordt. Zo’n 5% van de samenleving is transgender. Dat betekent dat ze zich niet helemaal man of helemaal vrouw voelen, maar beide. Een combinatie van verschillende chromosomen zorgt daarvoor.

Voor vrouwen is het niet moeilijk om een spijkerbroek en een jasje aan te trekken, maar de mannen is dat een heel ander verhaal. Want in een jurk met pumps aan en lippenstift op de weg op? Dat doen de meesten niet. Helemaal niet als je in een klein dorp woont, of in een provincie waar ‘gewoon doen’ de norm is. Maar transgender wegstoppen kan veel ellende geven.

Hoe zitten transgenders in elkaar, wat voor problemen hebben ze en wat is er nodig om zichzelf te kunnen zijn? Kijk op 5 december naar Sneons en laat u op sinterklaasavond bijpraten over die andere mannen in een jurk.

Gasten
- Marga Claus, schrijfster van het boek Bollman en Bollman
- Arnold Helmantel, voorlichter bij Tûmba
- Jeanine, travestiet en gastvrouw van Transgendervereniging Nederland voor Fryslân
- Anne Russchen, transgender, iedere dag vrouw, maar is niet geopereerd
------------------------------------------------------------------------------------



Jezelf accepteren

Voordat je uit de kast kunt komen, moet je jezelf eerst accepteren als lid van die groep waar niemand bij wil horen. Zo lang je alleen zegt: 'Ik ben man' en niets zegt over dat graag dragen van dameskleding of het graag spelen van de vrouwenrol, ontken je in feite het probleem en kun je daardoor niet echt uit de kast komen. Vergelijk het met een homo die alleen zegt 'man' te zijn, zonder dat hij iets durft te vertellen over dat vrijen met andere mannen.

Ook wanneer je zo volledig mogelijk vrouw wilt zijn, maar je mannelijke afkomst ontkent of negeert, speelt hetzelfde probleem. Een transvrouw die zegt 'echt vrouw' te zijn, accepteert zichzelf niet voor wat ze werkelijk is.

Zo zijn er mannen die zich volledig verkleden als vrouw, maar vervolgens stellen: 'Luister eens, ik ben echt geen travestiet hoor, maar gewoon man.' Ze kunnen op dat moment nog niet erkennen dat ze door hun manier van kleden in maatschappelijke zin afwijken.

Natuurlijk gaat het niet om dat specifieke woord 'travestiet'. Als je zegt dat je 'transseksueel' bent of 'transgender' lijkt dat me ook vrij duidelijk. Maar wanneer je zegt gewoon man te zijn die toevallig wel eens vrouwenkleren draagt, druk je het wel heel voorzichtig uit. Andere mensen labelen je dan als 'travestiet', terwijl jezelf dat woord niet in de mond durft te nemen en nog niet zover bent dat je dat tegenover anderen durft toe te geven.

De term 'man-in-rok' vind ik in dit verband een twijfelgeval. Je noemt jezelf dan in feite gewoon een man-in-rok. Met andere woorden: niets om je druk over te maken. Toevallig een man die een rok draagt. Maar hoe noemen andere mensen je? Ik denk dat de term 'travestiet' ook wel eens valt. Je kiest dus zelf een neutrale formulering, terwijl andere mensen een geladen woord voor je gebruiken. In feite durf je of wil je dus niet zeggen dat je 'travestiet' bent, omdat jezelf nog niet zo ver bent.

Ook wanneer je op de sites van mannen in rok gaat kijken, zie je dat er voor die mannen een zwaar taboe ligt op het dragen van een rok, terwijl ze er tegelijkertijd positieve emoties bij hebben. Dat is typerend voor klassieke travestie en iets heel anders dan een man die vanwege puur modische redenen een rok draagt.

Maar ook een man die om puur modische redenen een rok draagt, kan daar in onze cultuur op aangekeken worden. Waarom draagt hij een rok? Is hij travestiet?

Bovendien ligt het dragen van een rok uit puur modische redenen, heel dicht aan tegen showtravestie. Je probeert een bepaalde vrouwelijke indruk te wekken bij je publiek. En ook mannen die om puur modische redenen een rok dragen, vinden het moeilijk toe te geven dat ze in onze cultuur aan travestie doen. Zij zullen zeggen dat ze alleen vooruitstrevende, mode-bewuste mannen zijn.

Ook (M-V) transseksuelen hebben nogal een mooi verhaal. Je wilt graag zo veel mogelijk vrouw zijn en je identificeert je met die vrouwenrol. Tot dat punt is alles duidelijk, lijkt me, en is er geen probleem. Maar vervolgens krijgen we het verhaal dat men voelt vrouw te zijn, terwijl voorzover we weten, mensen daar geen apart zintuig voor hebben. Je krijgt dan de constructie dat men eigenlijk vrouw is, maar dat het lichaam mannelijk is en dat lichaam moet dan dus nog even aangepast. Waarom niet eerlijk en ronduit stellen dat je de vrouwenrol veel opwindender en bevredigender vindt dan de mannenrol en daarom kiest om zoveel mogelijk als vrouw te leven?

Zo weten biologische mannen die zich vrouw voelen ook nog uit te leggen waarom ze geen travestiet zijn. Ze zijn in feite vrouw, zitten in een verkeerd lichaam en het is dus volstrekt logisch dat ze vrouwenkleren dragen.

Waarom is het zo moeilijk van jezelf te accepteren dat je travestiet of transgender bent? De verklaring ligt voor de hand. Zodra bekend raakt dat je travestiet, transgender of man bent, die graag vrouw wil worden, val je van je voetstuk in een diep gat. In het ergste geval loopt je leven gevaar. In minder erge gevallen kan het je je baan kosten, je vrouw, de relatie met je kinderen of je vrienden.


Zichtbaar en uit de kast zijn

Zichtbaar zijn en uit de kast zijn vallen niet altijd samen. Zo kun je heel zichtbaar zijn in een tv-programma zonder dat je je echte naaam gebruikt. Andere M-V transgenders gaan als vrouw op vakantie, terwijl het op het werk niet bekend is dat ze transgender zijn.

Ook het omgekeerde kan gebeuren. Je hebt een geslachts-aanpassende behandeling ondergaan, de mensen in je naaste omgeving weten dat je transgender bent, je doet je werk, je doet je boodschappen, maar je probeert niet onnodig op te vallen en je hebt ook weinig behoefte aan uitgaan. Je bent wel uit de kast, maar niet erg zichtbaar.


Stand van zaken

Hoe staat het met de zelf-acceptatie, de zichtbaarheid en het uit de kast zijn van transgenders? Ik probeer dit eerst na te gaan voor de klassieke transgenders, de transgenders die opgegroeid zijn in de kast met de gordijnen dicht.

1. Klassieke transgenders die nog in de kast zitten. Dit is veruit de grootste groep en omvat vermoedelijk meer dan 99% van alle klassieke transgenders.

Dit zijn mannen die zich verkleden en zich vrouw voelen in de beslotenheid. Vaak thuis met de gordijnen dicht, soms wanneer men op een hotelkamer is, soms door een T&T-bijeenkomst te bezoeken. Soms is de eigen vrouw tientallen jaren onkundig van de travestie of de vrouw-wens van haar man. Wanneer men de straat op gaat, is dat stiekem of zo dat men moeilijk herkenbaar is. Men is zich zeer bewust van het taboe dat op travestie ligt. Vaak vindt men het moeilijk zichzelf als transgender te zien en te accepteren. Vaak heeft men meerdere mislukte pogingen tot stoppen achter de rug. Als men toch overdag op straat komt, probeert men dit zo te doen dat men niet opvalt en niet gemakkelijk herkenbaar is. Deze groep is dus niet of amper zichtbaar en volledig in de kast. Wel heeft een deel zichzelf tenslotte min of meer geaccepteerd als transgender.

2. De groep klassieke M-V transgenders die een geslachtsaanpassende behandeling (GAB) hebben ondergaan. Ik heb geen recente cijfers over de grootte van deze groep kunnen vinden, maar eerder werd deze geschat op minder dan 1/13.000 van de mannelijke bevolking. Deze groep vormt dus maximaal een half procent van alle klassieke transgenders. Een eis voor toelating tot de GAB is dat men tenminste een jaar als vrouw heeft geleefd (Real Life Test). Om in aanmerking te komen voor de GAB moet men dus zichtbaar geweest zijn en uit de kast gekomen zijn. Wat dat precies inhoudt, is daarbij niet altijd duidelijk.

Deze groep ziet zichzelf vaak niet als transgender, maar als vrouw. Men probeert zoveel mogelijk als vrouw te leven, waar niets mis mee is, maar men vindt het ook moeilijk toe te geven dat men van origine en biologisch gezien man was. In feite accepteert men zichzelf dan niet als transgender.

Verder is men als transgender opgegroeid in de kast en daar lang in gebleven. Men heeft daardoor weinig behoefte om zich te laten zien of om op te vallen.

Deze kleine groep heeft dus problemen met de zelf-acceptatie, durft zich vaak niet als transgender te manifesteren en is vaak niet erg zichtbaar.

Een klein deel van deze groep durft echter wel haar geschiedenis te vertellen ('Ik ben transvrouw'), zoekt publiciteit en durft zich ook te laten zien.

3. Klassieke transgenders die zichzelf accepteren, die zichtbaar zijn en die uit de kast zijn. In eerste instantie dacht ik voor deze groep geen voorbeelden te kunnen vinden. Klassieke transgenders groeien op in de kast en wanneer ze tenslotte naar buiten treden en uit de kast komen, is dat meestal om zo volledig mogelijk als vrouw te gaan leven. Op die regel zijn maar weinig uitzonderingen. Deze groep is dus nog vrijwel leeg.

Een voorbeeld is Maarten 't Hart. Als transgender was hij zichtbaar en uit de kast, terwijl hij zichzelf identificeerde als man en als travestiet. Mogelijk heeft het omkleden en vrouw zijn doordat hij uit de kast was gekomen, geleidelijk aan een andere functie bij hem gekregen, maar dit doet niets af aan het gegeven dat hij klassiek transgender was en vervolgens zichtbaar werd en uit de kast kwam.

4. Zogenaamde 'mannen in rok' ervaren het dragen van een rok als iets dat een positief gevoel geeft. Tegelijkertijd ervaren ze een sociaal taboe: een man hoort of mag niet een rok dragen. Veel 'mannen in rok' hebben een (klassiek) travestie-verleden.

Het grootste deel van de 'mannen in rok' wil graag een rok dragen, maar durft dat niet of mag dat niet. Tegelijkertijd vindt men het moeilijk om te accepteren dat het dragen van een rok door een man nog iets is dat maatschappelijk afwijkt. Men ziet zichzelf dus niet als afwijkend, maar juist als volstrekt normaal. Men heeft dus moeite met het accepteren van het sociaal afwijkende karakter. Verder is men niet of amper zichtbaar en meestal niet uit de kast.

5. Een enkele 'man in rok' is uit de kast en zichtbaar. Accepteren dat het rok dragen maatschappelijk (nog) afwijkt, wil men in dat geval nog steeds niet of vindt men moeilijk.

6. Show-girls die zichzelf accepteren als transgender, zichtbaar zijn en uit de kast zijn. Show-girls zijn transgenders die al snel opgegroeid zijn met publiek, waardoor de vrouwelijke presentatie een sociale functie heeft gekregen. Doordat show-girls aandacht willen en gezien willen worden, zijn ze bijna automatisch zichtbaar. In ieder geval is een aantal van deze groep uit de kast en accepteert zichzelf als transgender. Hoe groot deze groep is, is niet duidelijk, maar vermoedelijk gaat het om minder dan een duizendtal. Een bekend voorbeeld is Kelly van der Veer waarvan de foto hieronder staat. Er zijn ook transgenders in deze categorie (waartoe ik ook mezelf reken) die lichamelijk niet of slechts gedeeltelijk aangepast zijn aan de vrouwenrol.


7. Show-girls die niet uit de kast zijn en zichzelf niet altijd accepteren als transgender. Een man die zich met succes omkleedt als vrouw om uit te gaan, heeft er geen belang bij om uit de kast te komen en doet dat dus vaak anoniem. Ook is hij geneigd zichzelf te zien als normale man. Ook dit is vermoedelijk een betrekkelijk kleine groep, maar harde cijfers ontbreken.

Een andere kleine groep show-girls heeft een geslachts-aanpassende behandeling ondergaan en is dermate overtuigend vrouw dat men geen belang heeft bij het vermelden van het transgender-zijn en juist volledig als vrouw door het leven probeert te gaan. Ook over de grootte van deze groep ontbreken cijfers.

8. Vrouwelijke homo's. Naast de kleine groep hiervoor van transgenders die voortdurend of af en toe in het sociale leven een vrouwenrol spelen, is er een veel grotere groep vrouwelijke mannen die zich in het sociale verkeer opmaakt en zich wat vrouwelijk kleedt en vaak homoseksueel is of daarvoor doorgaat zonder volledig een vrouwenrol te spelen. Men zou deze groep kunnen zien als een voorstadium van de echte showgirls. Sommigen uit deze groep zullen zich vermoedelijk ontwikkelen tot echte showgirls. Ook voor deze groep zijn geen cijfers over de omvang beschikbaar. Belangrijk is dat deze groep niet voldoet aan het klassieke stereotype van man en dat deze groep lijkt te groeien. Deze groep is zichtbaar en uit de kast. Vermoedelijk definieert men zichzelf vaak als 'homo' en niet als 'transgender'.



Uit de kast komen?

Is het verstandig om als (klassieke) transgender uit de kast te komen? Het leven in de kast is veilig, opwindend en ontspannend. Het leven buiten de kast is voor transgenders vaak moeilijk, niet-veilig, niet-opwindend en problematisch. Het leven in de kast lijkt misschien niet ideaal, maar is het dat in veel opzichten wel. Klassieke transgenders hebben vaak goede banen, mooie huizen, leuke vrouwen, gezonde kinderen en daarnaast nog hun geheime, opwindende en ontspannende 'hobby'.

Verder vormt het uiterlijk van de klassieke transgender zoals dat in de kast gevormd is, in het sociale verkeer buiten de kast niet altijd een aanbeveling.

De grote groep klassieke transgenders die nog in de kast zit, doet er vermoedelijk het verstandigst aan daar zo lang mogelijk in te blijven.


Conclusie

1. Klassieke transgenders zijn vrijwel volledig niet zichtbaar en niet uit de kast en hebben ook nog problemen zichzelf als transgender te accepteren.

2. Klassieke transgenders die een geslachts-aanpassende behandeling hebben ondergaan zien zichzelf bij voorkeur als vrouw in plaats van als transgender. Verder is deze groep beperkt zichtbaar en beperkt uit de kast.

3. Klassieke transgenders die zichzelf accepteren als transgender en die zichtbaar durven te zijn en die uit de kast zijn, komen (nog) vrijwel niet voor.

4. Mannen in rok durven zichzelf niet te accepteren als maatschappelijk afwijkend, zijn amper of niet zichtbaar en zijn vrijwel nooit uit de kast.

5. Een klein aantal showgirls is zichtbaar, uit de kast en accepteert zichzelf als transgender.

6. Vrouwelijke 'homo's' zijn zichtbaar, uit de kast en accepteren zichzelf als homo of als vrouwelijke man.


Als ik deze uitkomsten samenvat, lijkt het duidelijk dat de revolutie niet van de klassieke transgenders zal komen. Ze zitten in de kast en zijn daar relatief gelukkig of ze zijn uit de kast, maar voelen zich dan vrouw en hebben vaak weinig behoefte aan nadrukkelijk zichtbaar zijn.

Mannen in rok zullen ook geen revolutie veroorzaken. Ze durven niet goed uit de kast te komen, ze zijn te weinig zichtbaar en ze durven zichzelf niet te omschrijven als mannen met een afwijking. Verder worstelen ze met hun verleden van klassieke travestie.

Voor showgirls en vrouwelijke 'homo's' ligt dit allemaal anders. Ze laten zich van nature graag zien, ze durven (minstens voor een deel) uit de kast te komen en ze durven zichzelf te accepteren als 'transgender' of als 'homo'. Verder zijn ze met hun uiterlijk gericht op het sociale effect daarvan: ze proberen er in de ogen van andere mensen op een bepaalde manier mooi en goed uit te zien.

Ik denk dus dat het vooral de showgirls en de vrouwelijke 'homo's' zullen zijn, die zich durven laten zien, die uit de kast zijn en die zichzelf durven te zien als afwijkende minderheidsgroep. Verder zijn deze twee groepen in staat zich op een positieve manier zichtbaar te maken, wat in dit tijdperk van mooie plaatjes, de acceptatie van transgenders bevordert.

Grappig is dan misschien, dat juist klassieke transgenders vaak niets moeten hebben van showgirls. Ze zijn te nadrukkelijk aanwezig, ze zijn te sexy, ze zijn te brutaal, ze zijn te zelfbewust en flirten te openlijk met mannen. Maar juist die eigenschappen maken deze groep misschien extra geschikt voor die emancipatie-taak.