Discriminatie van travestieten in Latijns-Amerika
Via Transman.nl kwam ik op een of andere manier bij Urgency Required van het HIVOS. Dit is een boek met artikelen over de moeilijke mensenrecht-situaties van veel LGBT personen dat ook gedownload kan worden (hier).
Die T staat dan inderdaad niet voor niks op het eind, want de artikelen in het boek die echt over transgender-problemen gaan, moet je bijna met een lampje zoeken. Hier en daar wel een bijna juichend artikel van een transgender over hoe geweldig de homo's de transgenders steunen. Kennelijk moeten we heel dankbaar zijn dat we ook ergens genoemd worden en mee mogen doen, met de grote broer.
Als je gewoon naar de site van het Hivos gaat, is het boek overigens voorzover ik kan nagaan, niet te vinden tenzij je een expliciete zoekopdracht geeft.
Het artikel waar het mij om gaat, zit ergens verstopt in het nogal lijvige boek/pdf-file en zal dus niet door veel mensen gezien/gelezen worden.
Omdat het ook niet eenvoudig via Google traceerbaar was, ben ik zo vrij geweest, het artikel uit het boek te slopen en voorzien van bron e.d. opnieuw on-line te zetten (hier).
Het artikel is getiteld Gender Identity and Extreme Poverty en geschreven door Marcelo Ernesto Ferreyra. Ik zal proberen er in het kort iets over te vertellen. Een aantal beweringen onderbouwt Ferreyra met literatuur-verwijzingen die verwerkt zitten in 22 noten. Ik heb die uiteraard niet overgenomen; de lezer kan daarvoor de Engelse tekst downloaden.
Het artikel
Om te beginnen heeft Ferreyra het niet over 'transgenders' maar over 'travestieten'. Travestieten in Latijns-Amerika zijn mannen die zich op een vrouwelijke manier presenteren. Soms hebben ze hun lichaam aangepast, maar soms ook niet.
Wij maken van dat laatste punt vaak een groot punt, neem bijvoorbeeld het transgender-werk onderzoek van Vennix, maar Ferreyra vindt het niet erg essentieel, wat het in sociaal opzicht natuurlijk ook niet is.
Als je geld hebt, is het al niet gemakkelijk om travestiet te zijn, vindt Ferreyra, maar zonder geld is het helemaal moeilijk. En de meeste travestieten hebben geen geld en geen bron van inkomsten anders dan prostitutie.
Wanneer de neiging om zich vrouwelijk te presenteren bekend wordt, meestal tussen 13 en 18 jaar, heeft de travestiet op school meestal geen leven meer. Een 45 procent haakt in het vervolgonderwijs na de basisschool af.
Vaak worden travestieten thuis als een teleurstelling gezien en worden ze daarom ook het ouderlijk huis uitgegooid.
Omdat ze geen opleiding afgemaakt hebben en zonder onderdak en zonder inkomsten zitten, is het moeilijk ander werk te vinden dan prostitutie. Dit is gevaarlijk werk en levert kans op HIV-besmetting. Naar schatting werkt 80% van alle 'travestieten' in de prostitutie. Van deze seks-werkers zegt desgevraagd 78% dat ze liever iets anders zouden doen als dat mogelijk was.
In veel Latijns-Amerikaanse landen is prostitutie verboden of ongewenst volgens de autoriteiten en dat betekent dat de 'travestiet' uit handen van de politie moet proberen te blijven en dat wanneer ze gearresteerd worden, ze mishandeld worden en geen advocaat krijgen. In landen waar prostitutie gelegaliseerd is, zijn de omstandigheden in dit opzicht beter.
'Travestieten' kunnen geen huis huren, omdat ze niet kunnen aantonen over een vast inkomen te beschikken en omdat ze op basis van hun uiterlijk geweigerd worden als huurder. Wanneer ze een huis willen kopen, moeten ze iemand hebben die borg wil staan. Omdat ze meestal het huis zijn uitgegooid, hebben ze niemand die garant wil staan en lukt dit niet. Het resultaat is dat de meeste travestieten een kamer moeten huren waarbij ze tot drie keer meer betalen dan mensen die geen travestiet zijn.
Travestieten die hun toevlucht zoeken in in een overblijfhuis, worden daar geweigerd omdat hun uiterlijk de andere bewoners ongemakkelijk zou maken.
In ziekenhuizen worden ze en hun eventuele familie gediscrimineerd en agressief bejegend. Ze worden door artsen en verplegers (zowel mannelijke als vrouwelijke) uitgescholden, beledigd en belachelijk gemaakt. Vaak worden ze ook uitgesloten van behandelingen. Wanneer ze klagen, wordt gezegd dat ze vrij zijn om te vertrekken.
De Argentijnse advocate Angela Vanni rapporteerde dat een travestiet die zij bijstond in het ziekenhuis wel een bed kreeg na een steekpartij, maar geen behandeling op grond van haar uiterlijk. Ze stierf aan haar wonden.
Travestieten weten dat ze in ziekenhuis slecht behandeld worden en proberen ziekenhuizen daarom te mijden. Op termijn krijgen zij daardoor echter onvoldoende medische hulp en overlijden ze tenslotte in hun huis of kamer. De gemiddelde leeftijd van travestieten zou volgens een rapport (The gesture of your own name, 2006) slechts 32 jaar bedragen.
De kans om HIV op te lopen, is erg hoog. Ziekenhuizen respecteren echter vaak niet de anonimiteit van travestieten bij een HIV-test. Veel travestieten (28%) laten zich daarom niet controleren.
In Honduras werd in 2004 een travestiet voor prostitutie gearresteerd, door de politie in elkaar geslagen en vervolgens werd medische hulp onthouden.
In Argentinië heeft volgens het ALITT-onderzoek ongeveer 60% van de ondervraagde travestieten te maken gehad met lijfelijk geweld. Voor Costa Rica zijn veel gevallen bekend, waarin travestieten vermoord zijn. Volgens de politie werden ze neergeschoten door groepen 'transfobe' jongeren.
Kortom, Latijns-Amerikaanse travestieten kunnen hun school-opleiding niet afmaken, kunnen geen normaal werk vinden, kunnen niet normaal woonruimte huren, hebben geen toegang tot normale medische behandelingen en worden tenslotte bedreigd door geweld van jongeren en politie.
Die T staat dan inderdaad niet voor niks op het eind, want de artikelen in het boek die echt over transgender-problemen gaan, moet je bijna met een lampje zoeken. Hier en daar wel een bijna juichend artikel van een transgender over hoe geweldig de homo's de transgenders steunen. Kennelijk moeten we heel dankbaar zijn dat we ook ergens genoemd worden en mee mogen doen, met de grote broer.
Als je gewoon naar de site van het Hivos gaat, is het boek overigens voorzover ik kan nagaan, niet te vinden tenzij je een expliciete zoekopdracht geeft.
Het artikel waar het mij om gaat, zit ergens verstopt in het nogal lijvige boek/pdf-file en zal dus niet door veel mensen gezien/gelezen worden.
Omdat het ook niet eenvoudig via Google traceerbaar was, ben ik zo vrij geweest, het artikel uit het boek te slopen en voorzien van bron e.d. opnieuw on-line te zetten (hier).
Het artikel is getiteld Gender Identity and Extreme Poverty en geschreven door Marcelo Ernesto Ferreyra. Ik zal proberen er in het kort iets over te vertellen. Een aantal beweringen onderbouwt Ferreyra met literatuur-verwijzingen die verwerkt zitten in 22 noten. Ik heb die uiteraard niet overgenomen; de lezer kan daarvoor de Engelse tekst downloaden.
Het artikel
Om te beginnen heeft Ferreyra het niet over 'transgenders' maar over 'travestieten'. Travestieten in Latijns-Amerika zijn mannen die zich op een vrouwelijke manier presenteren. Soms hebben ze hun lichaam aangepast, maar soms ook niet.
Wij maken van dat laatste punt vaak een groot punt, neem bijvoorbeeld het transgender-werk onderzoek van Vennix, maar Ferreyra vindt het niet erg essentieel, wat het in sociaal opzicht natuurlijk ook niet is.
Als je geld hebt, is het al niet gemakkelijk om travestiet te zijn, vindt Ferreyra, maar zonder geld is het helemaal moeilijk. En de meeste travestieten hebben geen geld en geen bron van inkomsten anders dan prostitutie.
Wanneer de neiging om zich vrouwelijk te presenteren bekend wordt, meestal tussen 13 en 18 jaar, heeft de travestiet op school meestal geen leven meer. Een 45 procent haakt in het vervolgonderwijs na de basisschool af.
Vaak worden travestieten thuis als een teleurstelling gezien en worden ze daarom ook het ouderlijk huis uitgegooid.
Omdat ze geen opleiding afgemaakt hebben en zonder onderdak en zonder inkomsten zitten, is het moeilijk ander werk te vinden dan prostitutie. Dit is gevaarlijk werk en levert kans op HIV-besmetting. Naar schatting werkt 80% van alle 'travestieten' in de prostitutie. Van deze seks-werkers zegt desgevraagd 78% dat ze liever iets anders zouden doen als dat mogelijk was.
In veel Latijns-Amerikaanse landen is prostitutie verboden of ongewenst volgens de autoriteiten en dat betekent dat de 'travestiet' uit handen van de politie moet proberen te blijven en dat wanneer ze gearresteerd worden, ze mishandeld worden en geen advocaat krijgen. In landen waar prostitutie gelegaliseerd is, zijn de omstandigheden in dit opzicht beter.
'Travestieten' kunnen geen huis huren, omdat ze niet kunnen aantonen over een vast inkomen te beschikken en omdat ze op basis van hun uiterlijk geweigerd worden als huurder. Wanneer ze een huis willen kopen, moeten ze iemand hebben die borg wil staan. Omdat ze meestal het huis zijn uitgegooid, hebben ze niemand die garant wil staan en lukt dit niet. Het resultaat is dat de meeste travestieten een kamer moeten huren waarbij ze tot drie keer meer betalen dan mensen die geen travestiet zijn.
Travestieten die hun toevlucht zoeken in in een overblijfhuis, worden daar geweigerd omdat hun uiterlijk de andere bewoners ongemakkelijk zou maken.
In ziekenhuizen worden ze en hun eventuele familie gediscrimineerd en agressief bejegend. Ze worden door artsen en verplegers (zowel mannelijke als vrouwelijke) uitgescholden, beledigd en belachelijk gemaakt. Vaak worden ze ook uitgesloten van behandelingen. Wanneer ze klagen, wordt gezegd dat ze vrij zijn om te vertrekken.
De Argentijnse advocate Angela Vanni rapporteerde dat een travestiet die zij bijstond in het ziekenhuis wel een bed kreeg na een steekpartij, maar geen behandeling op grond van haar uiterlijk. Ze stierf aan haar wonden.
Travestieten weten dat ze in ziekenhuis slecht behandeld worden en proberen ziekenhuizen daarom te mijden. Op termijn krijgen zij daardoor echter onvoldoende medische hulp en overlijden ze tenslotte in hun huis of kamer. De gemiddelde leeftijd van travestieten zou volgens een rapport (The gesture of your own name, 2006) slechts 32 jaar bedragen.
De kans om HIV op te lopen, is erg hoog. Ziekenhuizen respecteren echter vaak niet de anonimiteit van travestieten bij een HIV-test. Veel travestieten (28%) laten zich daarom niet controleren.
In Honduras werd in 2004 een travestiet voor prostitutie gearresteerd, door de politie in elkaar geslagen en vervolgens werd medische hulp onthouden.
In Argentinië heeft volgens het ALITT-onderzoek ongeveer 60% van de ondervraagde travestieten te maken gehad met lijfelijk geweld. Voor Costa Rica zijn veel gevallen bekend, waarin travestieten vermoord zijn. Volgens de politie werden ze neergeschoten door groepen 'transfobe' jongeren.
Kortom, Latijns-Amerikaanse travestieten kunnen hun school-opleiding niet afmaken, kunnen geen normaal werk vinden, kunnen niet normaal woonruimte huren, hebben geen toegang tot normale medische behandelingen en worden tenslotte bedreigd door geweld van jongeren en politie.
0 reacties
Een reactie posten