Dubieuze travestie-therapie
Sandra (37) is al 10 jaar gelukkig met Marco als ze ineens lippenstift op zijn shirt ontdekt. 'Er is geen andere vrouw, San. Ik bén die andere vrouw.' Mijn man is travestiet -- en ik heb er nooit iets van gemerkt.'
Mind Magazine nummer 5 van dit jaar heeft een interview met Sandra die na 10 jaar ontdekt dat haar man travestiet is. Sandra voelt zich verraden, buitengesloten en ontzettend verdrietig na die ontdekking. Marco is niet homoseksueel en wil ook niet liever vrouw zijn, maar hij vindt die vrouwenkleren vooral opwindend, aldus Sandra.
Marco is een mannelijke man: groot, gespierd en harig. Hij doet aan bergbeklimmen, wielrennen en hardlopen. Sandra vindt de gedachte aan Marco in een jurkje weerzinwekkend. Tegelijkertijd begrijpt ze ook scherp dat Marco zich niet domweg voor de spanning in deze situatie heeft gemanoeuvreerd en dat hij dit zelf niet echt in de hand heeft.
Sandra wil een hele tijd niet meer met Marco vrijen en samen gaan ze na een half jaar in therapie. Een jaar later accepteert ze dat Marco dat travestie-verlangen heeft en dat hij gelukkiger is als hij regelmatig aan travestie kan doen. Verder ondervinden ze veel steun van de lotgenotengroep waar ze alletwee lid van geworden zijn.
Het artikel besluit: Het is een ingewikkelde zoektocht naar een balans waarbij we ons allebei goed voelen. Langzamerhand ontstaat die, mede door de therapie. Zijn 'passie' krijgt een plaats in ons leven. 'Als je wilt mag je mijn kousen wel lenen', wist ik vorige week zelfs mijn mond uit te persen.'
Wat moet je doen als je ontdekt dat je man travestiet is? Dat is natuurlijk moeilijk en het is lastig om kalm en koel te blijven, maar als je die man wilt houden, wat Sandra wil, moet je één ding dus in ieder geval niet doen: ophouden met vrijen.
Realiseer je de situatie. Marco heeft een vriendin en die vriendin is overal waar Marco is. Verder is Marco ook nog tot over zijn oren verliefd op die vriendin. Iedere normale vrouw zal van zo'n situatie de kriebels krijgen, maar de seks stopzetten, is zoveel zeggen als: 'Ga maar naar die ander toe.'
Vervolgens 'leert' Sandra via de therapie te accepteren dat Marco dit verlangen heeft. Jij weet van niks. Dan ontdek je dat je man vreemd gaat met de vrouw die hij zelf is. En daarna leer je via de therapie dat je dat moet accepteren. Tja, als moderne vrouw moet je natuurlijk niet te veel eisen stellen. Je man moet zich lekker kunnen ontplooien en zich fijn voelen.
Maar ik zie in ieder geval door dat accepteren van die travestie, wel een groot probleem opdoemen. Door dat accepteren is die man vaker en langer in travestie. Het resultaat is dus dat de travestiebehoefte groeit. Die man wil nog vaker en nog meer in travestie zijn. Travestie smaakt altijd naar meer. Het is een proces dat bijna automatisch uit de hand loopt. Het eindresultaat is dus mogelijk dat Marco tenslotte volledig vrouw wil worden en zijn.
Sandra moet daar natuurlijk niet moeilijk over doen en daar begrip voor tonen, maar realiseert ze zich ook dat die therapie hier mogelijk toe kan leiden?
In een apart kader wordt als deskundige drs. Tanja van Hengel-Schouten van de Psycho Informa Groep aan het woord gelaten. Zij verklaart het verdriet van Sandra door te stellen dat er sprake is van verlies. 'Het verlies van het beeld dat je van je man hebt.'
Ik denk dat dit een nogal erg bescheiden omschrijving is. Het primaire probleem bij travestie is niet dat de vrouw een minder positief beeld van haar man krijgt. Het primaire probleem is dat haar man een relatie met een andere vrouw heeft en wel de vrouw die hij zelf is. Wat je als vrouw ook doet, die andere vrouw waar je man het ook mee doet, raak je nooit echt helemaal kwijt.
Tanja van Hengel-Schouten pleit ervoor om de travestie stap voor stap toe te laten. 'Met openheid en respect voor elkaar kun je de travestie stap voor stap toelaten. Soms krijgt de relatie zelfs een nieuwe dimensie. Partners raken voor het eerst in jaren weer echt in gesprek. Er is hernieuwde aandacht voor elkaar. Natuurlijk zijn niet alle huwelijken ertegen bestand, maar wanneer de basis stevig is, biedt de travestie soms zelfs een verrijking.'
Travestieten en transseksuelen zal dit als muziek in de oren klinken. Die zijn dan ook vaak heel positief over haar, maar ik vind het nogal wat.
Op basis van wat we nu weten, is travestie geen kattenpis. Travestie is van grote en negatieve invloed op het gezamenlijke seksleven. Dat seksleven is weer uiterst belangrijk voor de tevredenheid van de partners met de relatie. Travestie gaat gepaard met depressies en schuldgevoelens. Travestie heeft de neiging te groeien totdat de man tenslotte nergens anders meer aan kan denken. Travestie legt een groot beslag op de beschikbare tijd en middelen die de man daardoor niet meer besteedt aan zijn vrouw, kinderen en baan. Als de man tenslotte uit de kast komt, betekent dat bijna altijd ingrijpende medische aanpassingen en grote sociale consequenties. Verder weten we inmiddels dat de levensverwachting hierdoor belangrijk afneemt, terwijl de hoeveelheid depressieve gedachten groter wordt.
Dat zijn dus allemaal redenen om uiterst voorzichtig met die travestie om te gaan en het vooral niet uit de hand te laten lopen. De echte vrouw in de relatie is hierbij juist ontzettend belangrijk. Niet omdat ze die travestie moet accepteren, maar omdat ze die travestie moet afremmen en zo mogelijk de seksuele competitie moet aangaan met die andere 'vrouw'.
Maar Tanja van Hengel-Schouten ziet weinig problemen en ziet die travestie als een mogelijke verrijking.
Het moeilijkste aspect is volgens haar de angst voor de buitenwereld. 'Maar wanneer je samen sterk staat, blijkt die reactie meestal wel mee te vallen. Ik adviseer altijd: neem het risico, want elk risico biedt ook een kans. Een kans op een gelukkiger leven -- zonder geheimen.'
Uit het eerder op deze blog besproken onderzoek van Paul Vennix naar transgenders en werk komt juist naar voren dat transgenders die uit de kast kwamen meer psychische problemen melden en dus kennelijk ongelukkiger zijn dan transgenders die niet uit de kast kwamen. Verder blijkt ook de werkeloosheid na het uit de kast komen, hoger te zijn dan voor de groep die niet uit de kast kwam. Die angst voor de reactie van de buitenwereld is dus kennelijk bepaald niet ten onrechte en die extra kansen vallen dus kennelijk nogal tegen.
Kortom, kijk uit met vage therapieën als oplossing voor het probleem van de man die travestiet is. Het is bepaald niet uit te sluiten dat juist door zo'n therapie en het accepteren van die travestie de zaak volledig uit de hand loopt.
Mind Magazine nummer 5 van dit jaar heeft een interview met Sandra die na 10 jaar ontdekt dat haar man travestiet is. Sandra voelt zich verraden, buitengesloten en ontzettend verdrietig na die ontdekking. Marco is niet homoseksueel en wil ook niet liever vrouw zijn, maar hij vindt die vrouwenkleren vooral opwindend, aldus Sandra.
Marco is een mannelijke man: groot, gespierd en harig. Hij doet aan bergbeklimmen, wielrennen en hardlopen. Sandra vindt de gedachte aan Marco in een jurkje weerzinwekkend. Tegelijkertijd begrijpt ze ook scherp dat Marco zich niet domweg voor de spanning in deze situatie heeft gemanoeuvreerd en dat hij dit zelf niet echt in de hand heeft.
Sandra wil een hele tijd niet meer met Marco vrijen en samen gaan ze na een half jaar in therapie. Een jaar later accepteert ze dat Marco dat travestie-verlangen heeft en dat hij gelukkiger is als hij regelmatig aan travestie kan doen. Verder ondervinden ze veel steun van de lotgenotengroep waar ze alletwee lid van geworden zijn.
Het artikel besluit: Het is een ingewikkelde zoektocht naar een balans waarbij we ons allebei goed voelen. Langzamerhand ontstaat die, mede door de therapie. Zijn 'passie' krijgt een plaats in ons leven. 'Als je wilt mag je mijn kousen wel lenen', wist ik vorige week zelfs mijn mond uit te persen.'
Wat moet je doen als je ontdekt dat je man travestiet is? Dat is natuurlijk moeilijk en het is lastig om kalm en koel te blijven, maar als je die man wilt houden, wat Sandra wil, moet je één ding dus in ieder geval niet doen: ophouden met vrijen.
Realiseer je de situatie. Marco heeft een vriendin en die vriendin is overal waar Marco is. Verder is Marco ook nog tot over zijn oren verliefd op die vriendin. Iedere normale vrouw zal van zo'n situatie de kriebels krijgen, maar de seks stopzetten, is zoveel zeggen als: 'Ga maar naar die ander toe.'
Vervolgens 'leert' Sandra via de therapie te accepteren dat Marco dit verlangen heeft. Jij weet van niks. Dan ontdek je dat je man vreemd gaat met de vrouw die hij zelf is. En daarna leer je via de therapie dat je dat moet accepteren. Tja, als moderne vrouw moet je natuurlijk niet te veel eisen stellen. Je man moet zich lekker kunnen ontplooien en zich fijn voelen.
Maar ik zie in ieder geval door dat accepteren van die travestie, wel een groot probleem opdoemen. Door dat accepteren is die man vaker en langer in travestie. Het resultaat is dus dat de travestiebehoefte groeit. Die man wil nog vaker en nog meer in travestie zijn. Travestie smaakt altijd naar meer. Het is een proces dat bijna automatisch uit de hand loopt. Het eindresultaat is dus mogelijk dat Marco tenslotte volledig vrouw wil worden en zijn.
Sandra moet daar natuurlijk niet moeilijk over doen en daar begrip voor tonen, maar realiseert ze zich ook dat die therapie hier mogelijk toe kan leiden?
In een apart kader wordt als deskundige drs. Tanja van Hengel-Schouten van de Psycho Informa Groep aan het woord gelaten. Zij verklaart het verdriet van Sandra door te stellen dat er sprake is van verlies. 'Het verlies van het beeld dat je van je man hebt.'
Ik denk dat dit een nogal erg bescheiden omschrijving is. Het primaire probleem bij travestie is niet dat de vrouw een minder positief beeld van haar man krijgt. Het primaire probleem is dat haar man een relatie met een andere vrouw heeft en wel de vrouw die hij zelf is. Wat je als vrouw ook doet, die andere vrouw waar je man het ook mee doet, raak je nooit echt helemaal kwijt.
Tanja van Hengel-Schouten pleit ervoor om de travestie stap voor stap toe te laten. 'Met openheid en respect voor elkaar kun je de travestie stap voor stap toelaten. Soms krijgt de relatie zelfs een nieuwe dimensie. Partners raken voor het eerst in jaren weer echt in gesprek. Er is hernieuwde aandacht voor elkaar. Natuurlijk zijn niet alle huwelijken ertegen bestand, maar wanneer de basis stevig is, biedt de travestie soms zelfs een verrijking.'
Travestieten en transseksuelen zal dit als muziek in de oren klinken. Die zijn dan ook vaak heel positief over haar, maar ik vind het nogal wat.
Op basis van wat we nu weten, is travestie geen kattenpis. Travestie is van grote en negatieve invloed op het gezamenlijke seksleven. Dat seksleven is weer uiterst belangrijk voor de tevredenheid van de partners met de relatie. Travestie gaat gepaard met depressies en schuldgevoelens. Travestie heeft de neiging te groeien totdat de man tenslotte nergens anders meer aan kan denken. Travestie legt een groot beslag op de beschikbare tijd en middelen die de man daardoor niet meer besteedt aan zijn vrouw, kinderen en baan. Als de man tenslotte uit de kast komt, betekent dat bijna altijd ingrijpende medische aanpassingen en grote sociale consequenties. Verder weten we inmiddels dat de levensverwachting hierdoor belangrijk afneemt, terwijl de hoeveelheid depressieve gedachten groter wordt.
Dat zijn dus allemaal redenen om uiterst voorzichtig met die travestie om te gaan en het vooral niet uit de hand te laten lopen. De echte vrouw in de relatie is hierbij juist ontzettend belangrijk. Niet omdat ze die travestie moet accepteren, maar omdat ze die travestie moet afremmen en zo mogelijk de seksuele competitie moet aangaan met die andere 'vrouw'.
Maar Tanja van Hengel-Schouten ziet weinig problemen en ziet die travestie als een mogelijke verrijking.
Het moeilijkste aspect is volgens haar de angst voor de buitenwereld. 'Maar wanneer je samen sterk staat, blijkt die reactie meestal wel mee te vallen. Ik adviseer altijd: neem het risico, want elk risico biedt ook een kans. Een kans op een gelukkiger leven -- zonder geheimen.'
Uit het eerder op deze blog besproken onderzoek van Paul Vennix naar transgenders en werk komt juist naar voren dat transgenders die uit de kast kwamen meer psychische problemen melden en dus kennelijk ongelukkiger zijn dan transgenders die niet uit de kast kwamen. Verder blijkt ook de werkeloosheid na het uit de kast komen, hoger te zijn dan voor de groep die niet uit de kast kwam. Die angst voor de reactie van de buitenwereld is dus kennelijk bepaald niet ten onrechte en die extra kansen vallen dus kennelijk nogal tegen.
Kortom, kijk uit met vage therapieën als oplossing voor het probleem van de man die travestiet is. Het is bepaald niet uit te sluiten dat juist door zo'n therapie en het accepteren van die travestie de zaak volledig uit de hand loopt.
16 reacties
Hoi Mik,
Met interesse heb ik je mening over het Mind-Magazine gelezen. In de meeste opmerkingen kan ik me wel vinden, echter het stukje 'groeien van travestie naar transseksualiteit vraag ik me sterk af of het wel klopt.
Afgaande op de gegevens die bekend zijn:
- 5% van de mannelijke bevolking doet aan travestie
- Een heel klein percentage daarvan komt uit de kast (weet niet hoeveel)
vraag ik me af hoeveel travestieten werkelijk het zover laten komen dat ze lichamelijke aanpassingen laten doen om vrouw te zijn, of als vrouw door te willen gaan. Is het daarom niet overdreven om te stellen dat de voorgestelde therapie in het Mind Magazine juist transseksualiteit in de hand werkt?
Nu denk ik dat je gelijk hebt om de travestie van de man te accepteren er een ongewenste situatie voor de vrouw ontstaat. Echter pleit je wel voor acceptatie van de partner in jouw '7 tips voor de relatie' blog.
Ik denk eerder dat de vrouw haar grenzen en behoeften kenbaar kan maken aan haar partner en hij deze ook daadwerkelijk serieus neemt. Het is denk ik eerder dat de t-man de acceptatie wenst en de partner deze sowieso geeft omwille van hem. Later ontstaan er dan problemen als de partner zich realiseert dat ze haar man wil, terwijl deze zich alleen bezig houdt met zijn travestie...
Hallo M,
Jij redeneert dat er van al die travestieten uiteindelijk maar heel weinig een geslachtsaanpassing laten uitvoeren en dat het daarom allemaal wel zal loslopen.
Stel je hebt 1% kans om dood gereden te worden terwijl je geblinddoekt een weg oversteekt. Ga jij dan geblinddoekt die weg over?
Echt niet. Maar bij travestie ligt dat natuurlijk allemaal nogal anders, want dat trekt. En als iets trekt, lijkt 1% kans de moeite niet. (Uitgaande van de laatste gegevens, is het op dit moment inderdaad ongeveer 1%.)
Maar dan doe je ondertussen wel alsof het een soort loterij is.
Transseksuelen hebben precies de tegenovergestelde redenering. Het is geen kans, het is determinatie. Zij voelen zich vrouw, hebben zich altijd vrouw gevoeld, kunnen daar niets aan doen en hebben dus geen echte keuze. Het is hun verantwoordelijkheid niet, het is hun noodlot, hun bestemming.
Maar als je levensverhalen van transgenders doorspit, zie je vaak dat nadat ze het verteld hebben aan hun vrouw, dat ze gaan doorschieten. Opeens gaan ze veel meer in travestie lopen, de gevoelens worden almaar sterker en tenslotte is er geen weg terug meer. Uiteindelijk werkt dat niet goed uit voor die man en niet goed voor die vrouw.
Een soortgelijke constatering maakt iemand van de T&T laatst die daar al meer dan 30 jaar meeliep. Hij zei: 'Ik heb er hier al heel veel als beginnende travestiet zien binnenkomen en na verloop van jaren gaan ze dan het transitietraject in. Na die transitie zie je ze nog een paar keer en daarna zie je ze nooit weer.'
Daar is het dus veel meer dan 1%. Kennelijk werken die T&T's dus versterkend in op dat proces.
In het laatste onderzoek van Vennix (Transgenders en werk) vind je een koppeling tussen werkeloosheid en transseksualiteit. Als je werkeloos bent, heb je meer tijd en ontwikkelt die travestie zich verder waardoor je meer transseksuelen krijgt onder werkelozen.
Dat zijn dus allemaal aanwijzingen om te denken dat het niet iets is dat in de baarmoeder of in de genen bepaald is, maar dat de omstandigheden een belangrijke rol spelen.
Op het moment dat iemand dus steeds vaker en steeds openlijker in travestie gaat lopen, klopt die 1% kans niet echt meer. De kans dat je dan 'doorschiet' wordt steeds groter.
Verder zie je dat de grenzen steeds verder verschuiven. Iets van de helft van alle travestieten wil graag lichamelijke aanpassingen. Maar dat deed men niet omdat het te veel problemen gaf.
Maar nu zie je dat men al als gewone travestiet eerst de baard laat weghalen, want dat is gewoon een schoonheidsbehandeling. Men doet gaatjes in de oren, want veel mannen hebben toch al één oorhanger dus dat extra gaatje valt ook niet op. Inmiddels zijn er mannen die borsten nemen, want dat geeft zo'n goed gevoel en valt als je je wat handig kleedt, niet al te erg op.
Ik denk dat je als kast-travestiet een prima leven kunt hebben. Ze hebben een vrouw, kinderen, een huis en een geheime, opwindende en ontspannende hobby. Het beste van twee werelden.
Er is één groot probleem. Die travestie trekt. Het is een verleidelijke dame die een onweerstaanbaar lied zingt.
Zo lang die verleidelijke dame binnen de perken wordt gehouden, is er geen probleem.
Maar als die dame de kans krijgt, palmt ze die man in en neemt ze hem volledig over. En dat is een situatie waar uiteindelijk niemand echt blij van wordt.
Ik ben mijn 7 tips voor travestie in een relatie nog een keer langs gelopen. De tip waarop jij doelt, luidt: "Voorkom radicalisering door als vrouw steun te geven, interesse te tonen en te blijven praten."
Ja, daar sta ik nog steeds achter. Je wilt die man niet kwijt, je moet juist die andere vrouw op een afstand houden. Dat lukt je niet als je die man de gordijnen in jaagt.
Een volgende tip was ongeveer: gebruik het ultieme wapen dat je als vrouw hebt als dat nog lukt en kan. Zorg dat je frequent seks hebt met je man. Dat is de meest effectieve methode die je hebt om die andere vrouw zoveel mogelijk buiten spel te zetten.
Tip 3 was: "Vermijd de verborgen wereld." Ja, dat betekent dus dat je zorgt dat die man niet meer de gelegenheid krijgt het te doen met die 'andere' vrouw. In feite zeg ik daar: 'Stop met die hele (kast-)travestie.'
Nou, dat lukt natuurlijk niet zo gemakkelijk, maar je kunt als vrouw wel proberen paal en perk stellen aan de ontmoetingen met die andere vrouw. Dus probeer afspraken te maken en probeer te zorgen dat die travestie niet verder groeit.
Ik begrijp best dat mijn verhaal niet bepaald is wat transgenders graag willen horen. Ik denk dat ik vroeger dit verhaal ook niet had willen horen. Travestie moest kunnen en waarom zou dat problemen geven?
Zo lang je in de kast blijft en die travestie de baas blijft, geeft het wel wat problemen, maar valt er vermoedelijk prima mee te leven.
Uit de kast is het helaas op dit moment nog een heel ander verhaal.
Beste Mik,
De idee dat de travestiet verliefd is op een “andere” vrouw, is een gedachteconstructie, die misschien werkt is als verklaring voor het gedrag van de heteroseksuele man in kwestie, maar naar mijn mening niet een algemene geldigheid heeft.
Zoveel transgenders, zoveel verhalen met uitleg. Natuurlijk zijn er ook overeenkomsten en dan is het in bepaalde wetenschappen gebruikelijk te categoriseren teneinde er hopelijk algemeen geldende conclusies aan te kunnen verbinden.
In individuele gevallen zal toch de nuance er weer aan toegevoegd moeten worden want anders slaat een eventuele therapie geheid de plank mis of is de discussie tussen de partners nodeloos moeizaam of zelfs hopeloos.
Veel van wat je schrijft over de gevaren van travestie in relatie, gezin, sociale omgeving en werk herken ik wel en ik ben het eens dat je die niet moet onderschatten. Het volledig uit de kast komen is niet voor iedere travestiet weggelegd ook al zou hij dat nog zo graag willen en een eerlijk (en misschien wel hard) advies in deze van terzake deskundige hulpverleners is dan ook zeer nodig.
Wat ik in je aanbeveling mis, is dat ook iemand als Marco zich zal moeten inspannen om seksueel aantrekkelijk te blijven voor zijn vrouw Sandra als hij hoe dan ook maar enige kans wil maken op acceptatie. Als zij zich wel inspant en hij niet vind ik dat eenzijdig. Zij heeft er niet om gevraagd dat hij travestiet is (hij trouwens ook niet) maar omdat het wel aanleiding geeft voor negatieve spanning in de relatie, vind ik dat hij daar wel positieve dingen tegenover moet stellen ter compensatie .
Mijn gedachten hier over zijn in die richting beïnvloed door het lezen van het boek “My Husband Betty” van Helen Boyd. Maar ook voor mij geldt: "De geest is gewillig, maar het vlees is zwak" of eigenlijk is het vlees te sterk en de geest niet gewillig genoeg.
Tenslotte denk ik dat openheid, vertrouwen en ook bereidheid tot tegemoetkoming aan elkaar, essentieel is voor het instandhouden van een (huwelijks) relatie waarin er niet alleen sprake is van wederzijdse genegenheid en zorg maar ook van het vervullen van seksuele verlangens.
Hallo Corinna,
begrijp ik het goed? Jij bent t, maar je hebt niets met die vrouw die je zelf speelt/bent? Je hebt geen behoefte om haar te zijn, om bij haar te zijn, om haar vaker te zijn. Je voelt niets van een bepaalde aantrekking tot die vrouw die jezelf speelt en bent? Je hebt geen behoefte om vaker in travestie te zijn? Je hebt geen behoefte om nog perfecter 'vrouw' te worden?
Hmmm..., als je inderdaad niets meer voelt voor die vrouwenrol, ben je niet meer echt t, denk ik.
Ik ben zelf een klassieke travestiet geweest en tot over mijn oren verliefd geweest op die toch best wel leuke 'vrouw'. Ik ben ook absoluut niet de enige t die dat soort ervaringen rapporteert.
Natuurlijk kun je het anders noemen, maar het punt waar het om gaat is dat je positieve emoties hebt ten opzichte van die vrouw of die vrouwenrol.
En voor alle duidelijkheid: die verliefheid is bij mij voorbij. Ik ben gisteren nog in travestie uitgeweest en dan is het leuk dat mensen heel enthousiast op haar/mij reageren, maar iets hebben met die 'vrouw' dat wil ik niet meer. Vergelijk het met een hartstochtelijke relatie en op een gegeven moment kom je tot de conclusie dat je aan die hartochtelijke relatie ten onder dreigt te gaan of dat het eigenlijk geen pas geeft. Dan kap je met zo'n vriendin. Dus we zijn als het ware nog steeds zo af en toe bij elkaar, maar het is nu puur platonisch.
Jij schrijft: "Het volledig uit de kast komen is niet voor iedere travestiet weggelegd ook al zou hij dat nog zo graag willen en een eerlijk (en misschien wel hard) advies in deze van terzake deskundige hulpverleners is dan ook zeer nodig."
Je hebt een relatie. Je hebt een baan. Je hebt een geheime, maar ook opwindende en ontspannende 'hobby'. In welke gevallen moet die t dan uit de kast komen?
Zelfs als die t er als vrouw perfect uitziet, betekent dat in de praktijk heel veel problemen. Als die t er als vrouw niet perfect overtuigend uitziet, betekent dat alleen maar nog iets meer problemen.
Op basis van wat we nu weten, is die t helemaal niet minder gelukkig dan andere mensen. Die t denkt alleen dat hij/zij minder gelukkig is en dat hij/zij na het uit de kast komen en na de transitie een stuk gelukkiger zal zijn. Dat is een mooie gedachte, maar in de praktijk blijkt die dus helemaal niet uit te komen. Integendeel, na het uit de kast komen, na de transitie, wordt die t een stuk ongelukkiger. Zelfs zo ongelukkig dat het uiteindelijk de levensduur drastisch bekort.
Er is dus in de praktijk maar één reden waarom t's uit de kast komen en dat is dat die vrouwenrol voor hen onweerstaanbaar aantrekkelijk is.
Dan stap je als t naar een 'deskundige'. Wat er op het gebied van travestie echt bekend is, valt in grote lijnen in mijn blog te vinden. Of die 'deskundige' echt zo goed op de hoogte is, met wat er op t-gebied bekend is, is nog maar de vraag. Je gaat zo'n 'deskundige' eerst niet een toets afnemen.
Maar wat moet die 'deskundige' die dus ondertussen haar brood moet verdienen met dat advies nu zeggen?
Die t wil maar één ding horen. Als je als 'deskundige' het tegenovergestelde zegt, is die patient/klant echt niet tevreden en zoekt men iemand anders. Verder verspreidt zich dat binnen de groep en andere t's zullen je dus niet meer consulteren.
Dus als die 'deskundige' verstandig is, maakt ze zich niet druk over wat er nu allemaal precies bekend is over travestie en transseksualiteit, maar voert ze een fijn en begrijpend gesprek met als conclusie dat als de t dat beslist wil, hij dat maar moet doen.
De t is tevreden en de 'deskundige' heeft een dankbare klant/patient die vertelt dat ze echt heel goed is.
Mijn bezwaar tegen die gang van zaken is dat het mistig is. Wie moet er straks op de blaren zitten? Niet die 'deskundige' dus, maar onze t. Maar die t denkt: 'Tja, zij is deskundige. Zij heeft er voor gestudeerd. Zij zal het wel weten.'
Dus als je beslist uit de kast wil komen of een transitie wilt (dat hoeft niet hetzelfde te zijn) en je bent niet meer in staat om jezelf te stoppen, doe dat dan, maar verstop je niet achter een 'deskundige' die door de situatie in feite wel met je mee moet praten.
Je schrijft: "Wat ik in je aanbeveling mis, is dat ook iemand als Marco zich zal moeten inspannen om seksueel aantrekkelijk te blijven voor zijn vrouw Sandra als hij hoe dan ook maar enige kans wil maken op acceptatie. Als zij zich wel inspant en hij niet vind ik dat eenzijdig."
Ah, je bent dus zelf niet t, maar je hebt een man als t. Dan is het heel begrijpelijk dat je je die impact van die travestie moeilijk kunt voorstellen en geloven. Maar goed, terug naar je opmerking.
Ja, mee eens. Kijk, als Marco verstandig zou zijn (maar door die travestie wordt natuurlijk zijn blik en zijn motivatie steeds meer vertroebeld) dan zou hij zich realiseren dat Sandra voor hem misschien wel letterlijk van levensbelang is. En hij zou dan alles uit de kast moeten trekken om het voor Sandra leuk en bevredigend te houden.
Maar voor Marco is dat een tweestrijd. Aan de ene kant trekt die travestie heel erg, aan de andere kant realiseert hij zich misschien nog dat het leven als t alleen ook niet alles is en dat Sandra heel belangrijk voor hem is.
Als Marco dus slim is, zorgt hij dat Sandra heel positief over hem is.
Jij spitst het dan toe op de seks. Die seks is heel belangrijk als lijm en bindmiddel van de relatie. Maar juist bij t's blijkt die seksuele relatie met de eigen vrouw dus vaak niet goed te lukken. Dat is ook begrijpelijk omdat ze het al doen met iemand die perfect aan hun verlangens tegemoet komt.
Verder is seks in relaties die al wat langer bestaan, heel vaak een probleem. Dat maakt dus dat t's heel vaak een puur platonische relatie hebben met hun eigen vrouw.
Maar bekijk het nu eens vanuit het standpunt van Sandra. Zij is een echte vrouw in tegenstelling tot die vrouw die Marco neerzet. Marco is voor haar belangrijk en ze wil Marco in feite niet kwijt. Waarom zou je als vrouw dan niet het meest simpele en meest effectieve wapen in de strijd gooien dat je hebt?
Ik denk dat je op dit punt even praktisch moet zijn. 'Denk als een hoer,' zeg ik in dit verband wel. Die hoer levert iets, maar vraagt ook iets terug. Sandra wil iets, namelijk Marco. Als het haar lukt Marco te verleiden (bij een t is dat soms echt niet zo gemakkelijk) bindt ze Marco met seks: ze moet zorgen dat hij bij haar klaarkomt.
De seksuele conditionering die Marco zo dol op die vrouwenrol maakt, gebruikt ze dan om Marco te conditioneren op haar. Het is in feite heel simpel.
Tegelijkertijd doorbreekt ze dan de seksuele koppeling tussen Marco en die vrouw die Marco zelf is/speelt. Doordat Marco bij haar klaarkomt, kan hij niet in combinatie met die travestie klaarkomen. Het mes snijdt dus aan twee kanten.
Bekijk het nu vanuit het standpunt van Marco. Als hij zich realiseert dat Sandra heel belangrijk voor hem is en dat seks heel belangrijk is voor de relatie, speelt hij precies hetzelfde spelletje. Dan probeert hij het zo in te richten dat Sandra lol heeft in haar 'werk'. Het moet voor haar leuk zijn en ook echt iets (een stuk invloed) opleveren.
Maar als showgirl maak ik nogal wat mannen mee. Mannen zitten simpel in elkaar. Aan de ene kant is dat handig. Aan de andere kant maakt dat ze ook erg beperkt. Het lijkt me dus niet dat een normale man in staat is tot diepzinnig nadenken op dit punt.
Vrouwen kunnen dat volgens mij wel. Ik zou dus niet te veel verwachten van de man.
Verder kan en kon die travestie alleen bestaan doordat de vrouw de relatie seksueel niet goed in de hand heeft gehouden. (In Nederland bepaalt de vrouw tegenwoordig of er seks is, niet de man; de man behoort zin te hebben, maar t's hebben vaak niet zo veel behoefte meer aan echte vrouwen.)
Vrouwen hebben lang niet zo vaak zin in seks als die man. Seks met een man is vaak niet echt prettig. Het resultaat is dus dat ze die seks graag aan die man zelf overlaten. Vrouwen weten vaak ook niet goed, waar het bij seks echt om gaat.
Het resultaat is dat je als vrouw ook je specifieke wapen dat de natuur je gegeven heeft, uit handen geeft. En dat je tenslotte geconfronteerd wordt met een travestiete man.
Begrijp me niet verkeerd: beide partners moeten hard werken om de relatie leuk en goed te houden en dat geldt ook voor de seksuele relatie.
Maar het helpt als je je realiseert hoe de vork precies aan de steel zit en dat er dus wel degelijk sprake is van een driehoeksverhouding.
Daarom moet je als vrouw in ieder geval die travestie, die andere vrouw, niet echt accepteren. Verder helpt het als je als vrouw weet hoe je seksueel met een man om moet gaan. Hoeren weten dat precies, gewone vrouwen vaak niet.
Op deze manier kun je het 'kwaad' dus bij de wortel aanpakken. En dat is dus een heel ander verhaal dan dat je het als vrouw allemaal maar moet leren te accepteren.
Het gaat er niet om dat je man verkleed als vrouw rondloopt. Dat is misschien sociaal heel vervelend. Het echte punt is die seksuele relatie met die vrouw, waardoor hij helemaal op hol slaat.
T's zullen dat natuurlijk ontkennen en wegmoffelen. Maar op dit punt kun je mannen en t's niet al te zeer vertrouwen. Dus zelf de boel in de peiling houden.
Succes en sterkte,
Mik
Corinna maakte een opmerking over Helen Boyd: "My Husband Betty". Ik herinnerde me daar al eens een blog over geschreven te hebben. Het eerste deel van die blog ging minder over het boek. Dit tweede deel van die blog gaat vooral over de relationele problemen tussen Helen en haar travestiete man.
http://mikstravestienotities.blogspot.com/2008/05/mijn-man-betty-2-help-mijn-man-is.html
Hallo Mik,
Het is grappig te lezen:
Citaat:
‘Hmmm..., als je inderdaad niets meer voelt voor die vrouwenrol, ben je niet meer echt t, denk ik.”
en
“Ah, je bent dus zelf niet t, maar je hebt een man als t.”
Ik ga ervan uit dat je met t bedoelt travestiet en niet het veel ruimere begrip transgender.
Hoewel ik goed kan uitleggen waar ik sta in het gender continuüm vind ik jouw blog daar niet de meest geschikte plaats voor, met alle respect voor je zeer te waarderen notities. Wel eventueel als je daar voor open staat in een PM.
Waar het mij vooral om gaat is te zeggen dat de gedachteconstructie “er is een vrouw in mij waar ik verliefd op ben” niet voor iedere t opgaat. Er is interessante informatie op internet over de idee van “autogynephilia” waarin een veel bredere benadering en discussie, inclusief voor en tegen, te ontdekken is.
Ook, en dat ben je met me eens (citaat: “Begrijp me niet verkeerd: beide partners moeten hard werken om de relatie leuk en goed te houden en dat geldt ook voor de seksuele relatie.”), is wederzijdse inspanning een must om de relatie in stand te houden.
Mijn ervaring met hulpverlening (relatie therapie): het advies was vooral met elkaar in gesprek te blijven. Nou, dat deden we al dus was het veel goedkoper dat te blijven doen zonder deze geitenwollen sokken (letterlijk) hulp! Geen succes dus. De echte deskundigen zijn we dan ook gewoon zelf en dan is het belangrijk voor allebei te kunnen spreken met mensen die weten wat je voelt en bedoelt en daar een mening over hebben die voor jou telt.
Je vraagt je af in welke gevallen die t dan uit de kast moet komen? Ik zou zeggen alleen en vooral daar waar het “werkt” dat wil zeggen waar het plezier (energie, levensvreugd, dikke pret, genot) oplevert voor zowel de t als de ander(en).
Verder heb ik wel moeite met je suggestie dat de “echte” vrouw in een relatie met haar travestiete man als een hoer moet denken. In het “leven” verkoopt een hoer seksueel genot voor geld. Sandra zou als hoer moeten wedijveren met de vrouw (geliefde? hoer?) in Marco? De arme jongen gaat kapot (en failliet ☺). De connotatie bij het woord hoer is voor mij zeer onaantrekkelijk. Ik vind dat als iemand als Marco inziet dat hij zijn vrouw tekort doet, hij daar iets aan moet doen. Als hij geen keuze wil of kan maken tussen, in zijn geval, de vrouw in zich zelf en Sandra, hij ze allebei even goed moet lief hebben. Dat zij hier uiteindelijk niet mee kan leven, is daarna een mogelijk vervolg op dat verhaal.
Corinna
Hallo Corinna,
ik begrijp wel dat lang niet iedere t (transgender) die stelling dat men 'verliefd is op zichzelf als vrouw' zal beamen. Zo zijn er biologische mannen die in sexy vrouwenkleren en met stevige borsten door huis paraderen en zeker weten dat zij niet 'travestiet' zijn. Bijna beroemd zijn de uiteenzettingen van transgenders dat het allemaal echt niets met seks te maken heeft. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Maar het punt van die stelling is dat transgenders positieve emoties hebben bij het vrouw zijn, bij het spelen van de vrouwenrol. Als je dat niet hebt, loop je niet in vrouwenkleren of je voelt je niet aangetrokken tot het vrouw zijn. En dan heb je dus op t-gebied geen probleem want je hebt als het ware geen behoefte.
Nu kan het best zijn dat je wel die behoefte hebt, maar dat voor je idee dat niets of weinig met verliefdheid en seks te maken heeft. Er is wel het nodige onderzoek dat laat zien dat transgenders dat vaak zeggen, terwijl het toch niet waar is, maar je kunt inderdaad natuurlijk nooit 100% uitsluiten dat die gerichtheid door niet seksuele factoren is ontstaan.
Er is in feite maar één andere factor bekend die volgens transgenders ook gekoppeld is aan het vrouw zijn en dat is een soort ontspanningsfactor (Prettig Anders als Vrouw bij Vennix). Nu is ontspanning natuurlijk heel fijn, maar levert dat dat extreme najagen van de vrouwenrol op?
Transgenders willen dat iedereen graag laten geloven, maar als ik Sandra was, dan zou ik wel willen weten wat er op seksueel gebied precies gebeurt. En met alleen een mooi verhaal zou ik me niet laten afschepen.
Mijn ervaring is inderdaad dat transgenders heel overtuigend kunnen uitleggen wat ze allemaal niet zijn, wat allemaal geen rol speelt, etc. Maar die verhalen hebben een sociale functie. De strekking is: ik kan er niets aandoen; accepteer het maar.
Maar uiteindelijk bewijs je jezelf geen dienst met die mooie verhalen, doordat ze het zicht op het probleem gaan vertroebelen. Ik ben dus op dit punt voor volstrekt eerlijk en duidelijk taalgebruik ook als is dat misschien wat shockerend.
Jij bent t en je zegt, als ik het goed begrijp, dat het bij jou niets met seks te maken heeft. Maar je bent ook een biologische man en vrijwel alle biologische mannen masturberen. Moet ik dan geloven dat jij masturbeert zonder dat je ooit fantaseert over jezelf in een vrouwenrol en dat je in je vrije tijd wel vrouw wilt zijn, maar dan opeens nooit meer masturbeert?
Als transgender heb je op dit punt dus vrijwel automatisch een probleem, maar als je daar een oplossing voor weet, hoor ik het graag.
Wat je schrijft over jullie ervaring met 'deskundigen' lijkt me heel verstandig. "Mijn ervaring met hulpverlening (relatie therapie): het advies was vooral met elkaar in gesprek te blijven. Nou, dat deden we al dus was het veel goedkoper dat te blijven doen zonder deze geitenwollen sokken (letterlijk) hulp! Geen succes dus. De echte deskundigen zijn we dan ook gewoon zelf..."
Ik ben zelf psycholoog dus ik begrijp ook de positie van Tanja wel, maar het belangrijkste is inderdaad dat mensen het heft niet uit handen geven en zich niet op sleeptouw laten nemen.
Je schrijft dan: "Je vraagt je af in welke gevallen die t dan uit de kast moet komen? Ik zou zeggen alleen en vooral daar waar het “werkt” dat wil zeggen waar het plezier (energie, levensvreugd, dikke pret, genot) oplevert voor zowel de t als de ander(en)."
Ja, maar dat is net het probleem. T's denken dat buiten de kast een prachtige wereld wacht. Vervolgens gaan ze onopvallend en moeilijk herkenbaar die wereld in. Dat is op zich prima. Ze zijn nog niet echt uit de kast, lopen dus geen risico op discriminatie en kunnen als het ware wel genieten. Maar dan gaat het verder. Het gaat toch goed, het is toch fijn. En die vrouwenrol gaat steeds meer trekken.
Wat je dus in dat laatste onderzoek van Vennix kunt zien, is dat transgenders in de kast en net uit de kast het gelukkigst zijn. Langer buiten de kast of langer na de transitie valt het tegen.
Ja, die suggestie van denken als een hoer is natuurlijk wat plat geformuleerd. Ik bedoel niet dat je vrouw/vriendin zich moet laten betalen door jou. Bij transgenders werkt dat meestal ook niet.
Kijk, wat je bij transgenders ziet, is niet alleen dat ze stiekem iets doen, dat sociaal niet geaccepteerd is, maar dat die vrouwenrol steeds meer gaat trekken.
Het echte probleem is dus dat die man steeds meer zijn eigen gang begint te gaan en zich steeds minder van zijn vrouw/vriendin aantrekt. Die vrouw/vriendin komt er steeds meer als een soort versiering bij te hangen. Zij is zogenaamd de vrouw, maar in werkelijkheid krijgt ze steeds minder te vertellen. (Ik en mijn vrouw hebben dit dus helaas ook mogen/moeten meemaken, gelukkig zijn we uit die neerwaartse spiraal gekomen.)
Vrouwen reageren in die situatie door zich af te keren van die man (of hij kan ophoepelen of hij zoekt het maar uit of hij mag blijven op haar voorwaarden) of door zich te schikken. Hij vindt dat nu eenmaal fijn en belangrijk, dan moet het maar. Zij accepteert het dus en hoopt op die manier haar man te houden.
Die laatste optie werkt uiteindelijk vaak verkeerd uit, omdat die man juist wel een soort rem nodig heeft op dat moment.
Maar als je het probleem dus goed analyseert vanuit haar standpunt, is het probleem dat die man niet meer volledig op haar, Sandra, gericht is.
Als hij dat wel is, hoeft zij alleen maar aan te geven wat ze wel en niet wil en dan probeert hij dat te realiseren.
Hij loopt weg met die vrouwenrol die hij zelf speelt, maar haar ziet hij amper staan.
Zij moet dus zorgen dat die 'vreemde' gerichtheid op die andere 'vrouw' verplaatst wordt naar haar.
Daarom is het zo belangrijk in te zien dat je te maken hebt met een driehoeksverhouding. Laat zij haar man wegkapen door die andere 'vrouw'?
Ja, dan kun je boos worden of beledigd zijn, maar je kunt als vrouw ook praktisch zijn. Tenminste sommige vrouwen kunnen dat.
Zij wil dus iets, namelijk een toegewijde man en ze heeft iets in de aanbieding, namelijk zichzelf. Dat is dus ongeveer precies zoals de natuur het bedoeld heeft.
Maar wat ik bij vrouwen van klassieke transgenders denk te merken, is dat ze op seksueel gebied nogal verlegen en terughoudend zijn en niet altijd precies weten waar het om draait in dit opzicht. Een hoer, vergeef me het woord, heeft op dat punt haar ervaring mee. Het is natuurlijk ook niet zo maar dat die seksuele relatie bij transgenders vrijwel altijd verstoord is zoals uit onderzoek van b.v. Vennix blijkt. (Ja, inderdaad, dat komt van twee kanten: transgenders zijn ook niet echt gemakkelijk op dat punt.)
Nu gaat mijn vrouw nijdig op mij worden, daarom zeg ik er snel bij dat afgaande op heel beperkte waarnemingen (zoveel showgirls met een vrouw ken ik nu ook weer niet) de vrouwen van showgirls een heel ander type vormen. Dat zijn zelfbewuste, zelfstandige, vrij knappe vrouwen die precies weten wat ze willen en die zich niets aantrekken van die openlijke travestie. Als ze dat wel zouden doen, zouden ze die man nooit uitgekozen hebben. Zo, nu mag ik nog een tijdje blijven.
Ik denk dus dat het echte probleem die driehoeksverhouding is. Als Sandra zorgt dat Marco het seksueel het alleen met haar of bij haar doet, dan raakt hij weer gericht op haar en blokkeert ze die koppeling met die andere vrouw.
Maar wil dat werken, dan moet het voor haar leuk zijn en iets opleveren (liefde, aandacht, invloed).
Marco van zijn kant moet stoppen met masturberen, want fantaseren over jezelf in een vrouwenrol kun je een transgender nooit beletten en dan is het 'kwaad' maar weer zo gebeurd.
Ik geef graag toe dat dit allemaal wat plat en pragmatisch klinkt, maar je kent het spreekwoord: 'Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.'
Het aardige aan mijn verhaal vind ik dat de rol van de vrouw er nu opeens veel duidelijker uitspringt. Iedereen doet altijd alsof alles bij de man ligt, maar als die vrouwen de seksuele touwtjes wat beter in de hand hielden, dan zaten we echt niet met 3 tot 5 procent transgenders en nog veel meer echtscheidingen, denk ik.
Groet,
Mik
Beste Mik,
Toen ik een aantal jaar geleden jouw travestie notities ontdekte , was ik zo blij verast met je serieuze insteek dat ik ze van de weeromstuit allemaal ben gaan lezen in vrij korte tijd. Veel daarvan is weggezakt in mijn geheugen maar je “verhaal” is me wat betreft inhoud en stijl wel bekend. Nu je daar nog wat significante details aan toevoegt, is het nog duidelijker. Je persoonlijke ervaring kleurt enigszins je beoordeling van situaties zoals die van Sandra en Marco. Ik heb daar helemaal geen moeite mee en bovendien lees ik genoeg andere persoonlijke verhalen om een eigen idee te vormen.
Als je schrijft: “Jij bent t en je zegt, als ik het goed begrijp, dat het bij jou niets met seks te maken heeft.” en ik lees nog eens na wat ik geschreven heb dan begrijp ik niet dat jij dat zo begrijpt. Ik wil het best over mijn persoonlijke ervaring met seks in relatie met travestie hebben maar zie niet in dat dit iets zinvols zal bijdragen aan de discussie. Jouw standpunt hierin is mij nu overigens wel duidelijk. Menselijk gedrag is in vele gevallen terug te voeren op primaire behoeften maar ik denk dat psychologische en biologische inzichten niet altijd leiden tot een werkzame oplossing van een relatieprobleem waarin travestie een rol speelt. Althans niet bij mij en mijn partner.
Initiatief nemen “tussen de lakens” heeft ook veel te maken met het besef dat je zin in seks ook kunt stimuleren door het gewoon te doen, in plaats van af te wachten of de lust vanzelf komt. Dan zitten afleidende gedachten vaak in de weg. Misschien is dat het probleem: we zijn te netjes opgevoed en volgen niet onze onderbuik gevoelens.. Ergens heb je wel gelijk: beter recht door zee en dan maar platvloers dan correct maar vaag.
Corinna
Ik liep wel eens met een corset aan over straat, als ik de hond uit liet. Ik heb me proberen te verzetten tegen deze gevoelens, want ik ben ten slotte toch een man. Ik heb gevecht gewonnen en draag geen vrouwen lingerie meer. Kan heel goed begrijpen, dat het bijn de vrouwen hard aankomt als blijkt dat je man een travestiet is, is zeker een niet te onderschatten probleem. Het is nog per persoon verschillend, ik kan alleen maar iedereen sterkte toewensen.
Groet,
J
Dank je wel, J. Dit is heel interessant. Voor mij is dit één van de eerste meldingen dat iemand erin slaagt af te haken.
Groet,
Mik
Ik heb als vroeuw van een transgender nooit van seks met mijn man kunnen genieten.In feite ben ik dus de schuldige dat hij nu uit de kast gekomen is???
Een reactie posten