Mijn man draagt mijn kleren - III

Emotionele acceptatie door de partner?

Een vrouw komt een leuke man tegen. Ze trouwen. Daarna bekent die man travestiet te zijn. De vrouw is modern en geëmancipeerd. Ze besluit dat ze haar man ook verkleed als vrouw volledig wil accepteren. Maar bij het vrijen, de man is nu gekleed als vrouw, voelt ze walging. Ze wil haar man nog steeds volledig accepteren, maar besluit dat ze op deze manier niet langer seks met hem wil.

De vrouw accepteert de man en zijn travestie met haar verstand, maar emotioneel en in ieder geval seksueel kan ze hem niet accepteren.

Persoonlijk zou ik liever het tegenovergestelde hebben, geloof ik. Een vrouw die me emotioneel en seksueel accepteert, maar met haar verstand en mond herinnert aan de problemen die travestie geeft, aan de discriminatie die het kan opleveren, etc.

Waarom lukte dat in het geval van Peggy Rudd en Melanie niet en bij vermoedelijk veel meer relaties van travestieten met hun vrouw?

Peggy leerde Melanie kennen als man. Voor haar was Melanie een normale man. Het was zelfs een knappe en leuke man. Op dat plaatje viel zij. Zo'n man wilde ze wel als partner.

Nadat Melanie haar travestiebehoefte bekend had en Peggy die travestie wilde accepteren, begon Melanie zich te verkleden, ook voor het vrijen. Met dat totaal andere plaatje dat Melanie nu vormde, had Peggy niets. Integendeel, het idee om daarmee te vrijen, blokkeerde haar zelfs.

Voor M-V transgenders met wat ervaring, is dit heel herkenbaar. Iemand die je als man heel aantrekkelijk vindt, kan je als vrouw afschuwelijk vinden en omgekeerd. Hetzelfde geldt voor de tussenvormen als man in rok en man in jurk. Iemand die je als man in rok aantrekkelijk vindt, kan die fascinatie kwijt zijn zodra je in volledige travestie bent en omgekeerd. Kennelijk is het dus zo dat mensen normaal een bepaald plaatje opwindend vinden en dat een behoorlijk ander plaatje van dezelfde persoon, die opwinding niet oproept, maar juist een blokkade.

In feite is dit ook de basis van travestie. Bepaalde plaatjes van de eigen persoon eventueel gecombineerd met een bepaalde rol worden mooier, opwindender gevonden dan het normale, saaie plaatje als man.

Melanie had dit dus misschien kunnen weten en had heel terughoudend moeten zijn met het wijzigen van haar uiterlijk, zeker voor het vrijen. Peggy van haar kant had beter duidelijke eisen aan het uiterlijk van Melanie kunnen stellen en wat beperkingen voor die travestie kunnen eisen. Maar goed, beide partners waren niet zo verstandig.

Als Melanie graag een vriendin had gehad, die op haar vrouwelijke uiterlijk viel, en die haar emotioneel en seksueel accepteerde, had ze zich bij de eerste kennismaking beter als vrouw kunnen presenteren. In dat geval was het vermoedelijk met Peggy niets geworden, maar was er mogelijk na verloop van tijd wel een andere vrouw op Melanie afgekomen, want ook als vrouw was Melanie knap volgens Peggy. (Knappe M-V transgenders zijn als vrouw soms aantrekkelijk voor biseksuele, lesbische en soms ook heteroseksuele vrouwen.)

Voor die emotionele acceptatie is het dus belangrijk om te ''adverteren" met het uiterlijk als vrouw. Op die manier is het mogelijk een partner aan te trekken die valt op dat uiterlijk.

De omgekeerde strategie werkt dus vermoedelijk meestal verkeerd uit. Met een mannelijk uiterlijk trek je mensen aan die vallen op dat mannelijke uiterlijk. Maar die mensen knappen vervolgens natuurlijk vaak af op het vrouwelijke uiterlijk dat favoriet is bij de transgender zelf. Natuurlijk zullen er uitzondering zijn. Maar het mechanisme lijkt duidelijk. Je moet adverteren met het uiterlijk dat je partner moet accepteren, niet met het tegenovergestelde uiterlijk.

Voor travestieten is dat echter moeilijk. Een belangrijk kenmerk van die travestie is immers dat het taboe is. Dat taboe zit in de eerste plaats tussen de oren van de travestiet zelf. Uiteraard kan die travestie ook aanleiding zijn voor discriminatie, problemen, geweld, etc. Maar op het moment dat het voor de betrokkene niet meer taboe is, en het verkleden gewoon gedaan wordt, verliest het verkleden vaak geleidelijk haar emotionele effect en wordt het 'verkleden' meer gewoon 'kleden'.

Of dit effect optreedt en hoe snel, zal sterk afhangen van tussentijdse bekrachtiging met seks. (In dat geval kan het effect ook niet of in mindere mate optreden.)

Aan de andere kant is het ook een goed argument om uit de kast te komen, lijkt me. Je stopt uiteindelijk met die travestie door het gewoon openlijk te doen, hoe vreemd dat ook mag klinken.

Er is nog wel een beperking. Een travestiet die als vrouw verkleed een partner vindt, loopt kans die partner weer kwijt te raken zodra hij/zij zich weer kleedt als man.

De beste optie is dus je voortdurend op ongeveer dezelfde manier te verkleden. Dat kan alleen als het verkleden snel gaat en gemakkelijk is vol te houden.

Mannen in rok en jurk hebben het op dit punt gemakkelijker en hebben verder nog het voordeel dat de overgang naar het pure mannelijke plaatje kleiner is dan bij volledige travestie.